Φωτογραφία: Τζένη Καπάδαη
Δυστυχώς λόγω ανειλημμένων επαγγελματικών υποχρεώσεων και της γνωστής τραγικής κίνησης και έλλειψης parking στο κέντρο της πόλης, κατέφθασα στο Κύτταρο περίπου την στιγμή που οι Purple Enclosure – το συγκρότημα που άνοιγε τη συναυλιακή βραδιά – τελειώνανε την εμφάνισή τους. Δεν θα μπορέσω, επομένως, να εκφέρω άποψη για τη δικιά τους εμφάνιση αν και, από το λίγο που πρόλαβα να δω, φαινόντουσαν μια αρκετά δεμένη μεταξύ τους μπάντα, η οποία έβγαζε ένα ευχάριστο ηχητικά αποτέλεσμα.
Αφού τελείωσε το δικό τους σετ, ακολούθησε διακοπή, προτού ανέβουν στη σκηνή οι Empty Frame, οι οποίοι αποτελούσαν και το κυρίως «πιάτο» του βραδινού της Παρασκευής στο Κύτταρο. Για τους αναγνώστες που δεν γνωρίζουν τι εστί το συγκεκριμένο συγκρότημα, να πούμε πως είναι μία ελληνική μπάντα που κινείται στον χώρο του αγγλόφωνου rock, της οποίας αναμένεται σύντομα και ο πρώτος δίσκος. Αντί όμως να περιθωριοποιούνται στα γνωστά πλαίσια ηχολαγνείας, εκείνης που διάφορα άλλα εγχώρια συγκροτήματα εξασκούν σε αντίστοιχα μεγάλα ξένα groups, οι Empty Frame αποφάσισαν να παίξουν τη μουσική όπως την αντιλαμβάνονται εκείνοι, προσπαθώντας έτσι να δημιουργήσουν έναν δικό τους, ξεχωριστό, ήχο. Κρίνοντας, λοιπόν, από το demo που είχαν βγάλει, αλλά και τη συναυλία στην οποία αναφέρεται το παρόν κείμενο, τολμώ να πω πως τα παιδιά έχουν κάνει μια πολύ καλή προσπάθεια στο συγκεκριμένο θέμα. Ο ήχος τους, παρ’ όλο που σίγουρα φέρνει στο μυαλό κάποιες επιρροές από συγκροτήματα του εξωτερικού, καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα κάτι εντελώς «δικό» τους. Το οποίο, με τη σειρά του, είναι σίγουρα αξιοσημείωτο ακόμα και σε περιπτώσεις όταν τα τραγούδια αυτά καθ’ εαυτά δεν είναι τόσο καλά. Πόσο μάλλον, λοιπόν, όταν τα τραγούδια είναι μεστά και δεμένα ως συνθέσεις.
Μετά από τα απαραίτητα κουρδίσματα και το στήσιμο του εξοπλισμού της μπάντας, το live ήταν πια έτοιμο να ξεκινήσει. Μεγάλη έκπληξη στους «ανυποψίαστους» θεατές της συναυλίας προξένησε η παρουσία του βιολιού και του τσέλο ανάμεσα στα όργανα που η μπάντα χρησιμοποιεί επί σκηνής. Την αρχική εντύπωση και έκπληξη, όμως, έρχεται να αποκαταστήσει η αρμονική αφομοίωση αυτών των οργάνων στον ήχο του συγκροτήματος, που σίγουρα κερδίζει από αυτή την κίνηση και προσθέτει κάτι χαρακτηριστικό στον rock ήχο του. Καθώς τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο, η μπάντα μας ταξιδεύει στα ηχοτόπιά της, πότε με συνθέσεις εσωστρεφείς και μυστικιστικές, και άλλοτε με κομμάτια τα οποία εξελίσσονται σε ένα πιο δυναμικό και δυνατό αποτέλεσμα. Για να είμαι ειλικρινής, το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό μετά από τα πρώτα κομμάτια του group, ήταν οι Walkabouts – όμως σίγουρα αυτό δεν αποτελεί πανάκεια για την ηχητική τους ταυτότητα. Σε άλλα, ας πούμε, σημεία έρχονται στο μυαλό και ονόματα όπως ο Nick Cave και οι Tindersticks, ενώ πρέπει να σημειωθούν και κάποιες americana/alt.country, καθώς και stoner rock πινελιές, ανάλογα με το κάθε τραγούδι φυσικά.
Πότε λοιπόν με τις ήρεμες συνθέσεις τους, πότε με τα ηχηρά ξεσπάσματα στον ήχο τους αλλά και με την παρουσία του μαντολίνου σε δύο κομμάτια τους, οι Empty Frame σίγουρα κατάφεραν να κερδίσουν την προσοχή του κοινού και να κάνουν όλους τους παρευρισκόμενους να περάσουν ένα πολύ ευχάριστο βράδυ γεμισμένο με καλή μουσική. Τα παιδιά είναι στην παρούσα φάση και στη διαδικασία ηχογράφησης του πρώτου τους δίσκου, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, οπότε να τους ευχηθούμε ό,τι καλύτερο σε αυτό και να ανανεώσουμε το ραντεβού μαζί τους όταν αυτός κυκλοφορήσει με το καλό.
Κλείνοντας, όμως, την αναφορά μας σε αυτή την συναυλία θα ήταν άδικο να μην πούμε τίποτα και για τον VJ τον οποίο είχαν επιστρατεύσει οι Empty Frame για αυτή τους την εμφάνιση, τον Vamvax ή κατά κόσμο Γιάννη, ο οποίος είχε αναλάβει την οπτικοποίηση των κομματιών της μπάντας. Δείχνοντάς μας υλικό από τα πιο περίεργα τοπία και τις πιο αντιφατικές καταστάσεις - αλλά και πρόσωπα - σίγουρα προσέφερε μία άλλη πτυχή στη συγκεκριμένη βραδιά. Θα ήταν πραγματικά όμορφο, λοιπόν, να δούμε ίσως και κάποιο μελλοντικό video clip του συγκροτήματος με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, καθώς η χημεία μεταξύ των κομματιών τους και του οπτικού υλικού του Vamvax ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής.
