Παρότι εμφανίστηκαν στη δισκογραφία μόλις πριν δύο χρόνια, οι Still Corners έχουν ακουστεί αρκετά στον διεθνή τύπο και έτυχαν ενθουσιώδους υποδοχής από το εγχώριο κοινό στον περσινό ερχομό τους από τα μέρη μας. Με νέο δίσκο στις αποσκευές τους, επιστρέφουν τώρα για συναυλίες στην Αθήνα (Παρασκευή 11 Οκτώβρη, στο An Club), στη Θεσσαλονίκη (Πέμπτη 10 Οκτώβρη, στο Eightball) και στην Πάτρα (Σάββατο 12 Οκτώβρη, στον Μικρό Πρίγκιπα) κι εμείς βρίσκουμε έτσι την αφορμή να τα πούμε με τον Greg Hughes...
Καθώς ο ήχος σας βασίζεται στη μελωδικότητα, τι προσπαθούν οι Still Corners να πετύχουν όσο βρίσκονται επί σκηνής; Υιοθετείτε μια πιο «αγκαθωτή» ηχητική προσέγγιση ή προσπαθείτε να δώσετε ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στις μελωδίες και στην ατμόσφαιρα;
Μας αρέσει να διαχωρίζουμε τους δίσκους από τις ζωντανές εμφανίσεις. Τα λάιβ πρέπει να περιέχουν το στοιχείο της έκπληξης, λίγο κίνδυνο, να είναι συναρπαστικά, να περιμένεις το αναπάντεχο. Σε αυτά τα πράγματα στοχεύουμε, αν και δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Τα τραγούδια μας αποκτούν έτσι μια πιο άγρια ομορφιά στη σκηνή και τα παίζουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε. Χρησιμοποιούμε και γραφικά, οπότε χαμηλώνουμε τα φώτα, δημιουργούμε ατμόσφαιρα και προσπαθούμε να μεταφέρουμε το κοινό μας σε ένα άλλο μέρος.
Πώς αισθάνεστε που είστε μέρος ενός label τόσο ιστορικού όπως η Sub Pop; Μιλήστε μας για τη σχέση σας μαζί τους, μέχρι στιγμής...
Είναι υπέροχο, συνεργαζόμαστε με πολύ ευχάριστους ανθρώπους, οι οποίοι μας παρέχουν σοβαρή υποστήριξη. Δεν υπάρχουν «πρέπει» και κανόνες: σε αφήνουν να κάνεις εσύ κουμάντο στο δημιουργικό κομμάτι κι αυτό μας ευχαριστεί.
Ο ήχος σας αντλεί επιρροές από αρκετούς μουσικούς ήρωες του παρελθόντος. Αν σας δινόταν η ευκαιρία να συνεργαστείτε με μια από τις μπάντες τις οποίες αγαπήσατε όσο μεγαλώνατε, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Θα ήθελα να κάνω ένα μπάρμπεκιου με την Kate Bush, τους Can και τους Cocteau Twins!
Πώς βλέπεις την αναγέννηση του dream pop ήχου τα τελευταία χρόνια; Φαίνεται να υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα τα οποία επικεντρώνονται στα θεμέλια του shoegaze, αναμειγνύοντάς τα με στοιχεία από την indie pop της εποχής. Πυροδοτήθηκε αυτό από κάτι συγκεκριμένο ή απλά έτυχε αρκετοί άνθρωποι να συντονιστούν σε ένα συγκεκριμένο είδος, τη δεδομένη στιγμή;
Αυτά τα πράγματα κάνουν κύκλους, όπως και οι καλλιτεχνικές αναφορές των μουσικών ανά περιόδους. Τη σήμερον ημέρα φαίνεται πως όλα αναμειγνύονται μεταξύ τους, όπως η dream pop με το χιπ χοπ για παράδειγμα. Οπότε το να προσπαθήσεις να κατηγοριοποιήσεις τα πράγματα γίνεται όλο και πιο δύσκολο, αλλά και λιγότερο αντιπροσωπευτικό. Όσον αφορά στην αναγέννηση του εν λόγω ήχου, ίσως αποτελεί μια αντίδραση στη γενικότερη κατάσταση της ζωής μας. Ίσως ο κόσμος χρειάζεται να ξεφύγει για λίγο και γι' αυτό αναζητά μουσικές που θα τον μεταφέρουν, έστω και νοητά, σε ονειρικά τοπία.
Πώς γνωριστήκατε αλήθεια οι δυο σας και ποιος παράγοντας έκανε τον έναν να αντιληφθεί ότι ο άλλος ήταν αυτός που έψαχνε σε δημιουργικό επίπεδο;
Ήταν οργανικό ζήτημα. Απλά χρειαζόμασταν χρόνο. Όταν πρωτοξεκινήσαμε τη συνεργασία μας δεν υπήρχε στόχος, ήταν μια χαλαρή κατάσταση του τύπου «ας πειραματιστούμε με μερικά demos». Αυτό ήταν και το κλειδί θεωρώ, γιατί αφεθήκαμε και πειραματιστήκαμε με μεγαλύτερη άνεση, εφόσον δεν υπήρχαν προσδοκίες. Έναν χρόνο μετά έγινε προφανές ότι το εγχείρημα λειτουργούσε, προέκυπτε ένα καλό αποτέλεσμα και έπρεπε επομένως να το συνεχίσουμε. Τα υπόλοιπα απλά πήραν τον δρόμο τους...
Ποιο είναι το πιο περίεργο περιστατικό που σας έχει τύχει ενώ βρίσκεστε σε περιοδεία;
Μια βραδιά φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας την ίδια στιγμή με ένα πολύ μεγάλο πούλμαν. Από μέσα του ξεπήδησε ένα τύπος με μια τεράστια 1970s γενειάδα και σκισμένα τζιν. Εκείνη τη στιγμή ήμουν μόνος μου στο πάρκινγκ, οπότε αποφάσισα να ανακαλύψω ποιοι ήταν. Βγήκα έτσι από το αμάξι και τον ρώτησα ποιο συγκρότημα μεταφέρανε. Στην αρχή δεν ήθελε να μου πει, αλλά τελικά μου απάντησε ότι ήταν η Stevie Nicks. Είμαι μεγάλος οπαδός των Fleetwood Mac, οπότε από μέσα μου πανηγύρισα! Πήγα έτσι πίσω στους δικούς μας συνεργάτες και διηγήθηκα όσα είχαν συμβεί, όταν όμως γύρισε η Tessa από το ξενοδοχείο μας είπε ότι είχε δει τη Stevie Nicks να πηγαίνει στη ρεσεψιόν με τη βαλίτσα της: σταμάτησε πριν το πρώτο σκαλί και αναφώνησε δυνατά «Τι;! Δεν είναι κυλιόμενη; Fuck a duck!».
Έχετε αγκαλιάσει το format του EP, παράλληλα με αυτό των κανονικών άλμπουμ. Βλέπετε τους εαυτούς σας να συνεχίζουν έτσι ή μελλοντικά θα επικεντρωθείτε περισσότερο στους δίσκους;
Όπως τα λες είναι, θα κοιτάξουμε περισσότερο τα LPs πλέον.
Υπάρχει κάποια χρονική περίοδος κατά την οποία απλά λέτε «τώρα θα κάτσουμε και θα γράψουμε καινούργιο υλικό»; Ή η μουσική σας προκύπτει ως αποτέλεσμα των καθημερινών εμπειριών σας;
Η νοοτροπία μου είναι πως πρέπει κάποιος να δουλεύει κάθε μέρα στην τέχνη του. Δεν χρειάζεται να έχεις στο μυαλό σου ότι «πρέπει να γράψω ένα τραγούδι σήμερα», ακόμα και μικρές διορθώσεις να κάνεις σε ήδη υπάρχουσες ιδέες είναι σημαντικό. Από την εμπειρία μου θεωρώ ότι πολλές φορές, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, εμφανίζονται πτυχές σε κομμάτια μου τις οποίες δεν είχα φανταστεί. Μερικές μάλιστα φορές οι καλύτερες ημέρες είναι όταν δεν αισθάνεσαι ιδιαίτερα εμπνευσμένος, αλλά ξεκινάς να δουλεύεις ούτως ή άλλως, και μετά κάτι συμβαίνει και παίρνεις μπρος. Το να δουλεύεις κάθε μέρα είναι πάντως ζωτικής σημασίας.
Η Sub Pop έχει ανεβάσει επίσημα streams και για τα δυο σας άλμπουμ στο YouTube προς ακρόαση. Ποια είναι η γνώμη σου για τέτοιου είδους κινήσεις; Αποτελούν το επόμενο λογικό βήμα στη προώθηση ενός μουσικού ή συγκροτήματος;
Για να απαντήσω σε κάτι τέτοιο θα έπρεπε πρώτα να απαντήσω σε μια πιο δύσκολη ερώτηση, δηλαδή το πόσο αξίζει ένας δίσκος που γίνεται stream. Είναι ερώτηση-παγίδα, γιατί θεωρητικά δεν υπάρχει κόστος, όμως είναι δεδομένο ότι κόστισε σε χρόνο: στο στούντιο, στο mastering, στις αμέτρητες ώρες σκέψης και στις ώρες συγγραφής της μουσικής. Οπότε έχει αξία μονάχα αν υπάρχει σε φυσική μορφή; Δεν έχω ιδέα... Αυτές οι απόψεις αλλάζουν πλέον γρήγορα, ανάλογα με την τεχνολογία, την κατανάλωση, το κόστος και τη ζήτηση. Το σκέφτομαι καιρό το συγκεκριμένο κι έχω καταλήξει ότι προτιμώ να υπάρχει ένα άλμπουμ διαθέσιμο ως stream και να είναι ελεύθερο για όλους, γιατί τελικά αυτό χρειάζεται η μουσική: να ακουστεί, να αποτελέσει μέρος της καθημερινότητας κάποιου. Αλλιώς δεν έχεις τίποτα αληθινό, μένεις απλά με μια ηχογράφηση η οποία δεν ενδιαφέρει κανένα, γιατί δεν μπορεί να φτάσει σε κανέναν. Η μουσική χρειάζεται διάλογο και αυτιά και το YouTube προσφέρει μια μεγάλη πλατφόρμα για κάτι τέτοιο, με μηδενικό κόστος.
Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να ηχογραφήσετε κάποιο μουσικό soundtrack; Η κινηματογραφική φύση της μουσικής σας καθιστά μια τέτοια σκέψη βάσιμη...
Συνεχώς! Θα μου άρεσε πολύ να γράψω ένα soundtrack. Ακόμα περιμένω εκείνο το τηλεφώνημα από τον John Carpenter! Έχω μια ελπίδα ότι θα φτιάξει τελικά ένα τελευταίο Halloween.
Ποια είναι τα σχέδια και οι στόχοι των Still Corners στην παρούσα φάση;
Ηχογραφούμε τρίτο άλμπουμ, συνεχίζουμε τις περιοδείες, βάζουμε στο τραπέζι νέες ιδέες για το καινούργιο μας βιντεοκλίπ και διάφορα άλλα. Συνεχίζουμε σε φουλ ρυθμούς!
{youtube}hCD9g1pH6BA{/youtube}
