Για δύο εμφανίσεις στη χώρα μας (28/10 στην Αθήνα, στο Gagarin και 29/10 στο Οrient Live, στη Θεσσαλονίκη) καταφτάνουν οι Αμερικανοί Trans AM, το πολυσυζητημένο συγκρότημα που πάντρεψε την post-rock αισθητική με την ηλεκτρονική κληρονομιά του kraut rock. Με αφορμή αυτήν τους την επίσκεψη, το Avopolis μίλησε μαζί τους για κάμποσα πράγματα, μεταξύ των οποίων ο μινιμαλισμός, οι επικείμενες εκλογές στην Αμερική και το…κλασικό rock!
 |
Σας περιμένουμε σύντομα στην Ελλάδα. Τι περιμένετε όμως εσείς από την Ελλάδα;
«Περιμένουμε όμορφες ακρογιαλιές σε νησιά προσβάσιμα μόνο με μικρά ψαροκάικα, καθώς και πολλές ελιές, κρασί και τυπικά μεσογειακά προϊόντα! Ε, και βέβαια περιμένουμε πως θα γνωρίσουμε και ανθρώπους στους οποίους αρέσουν παράξενες μπάντες σαν τους Trans AM!».
Πόσο εύκολο το βρίσκετε να αναπαράγετε τους μινιμαλιστικούς, ημι-χορευτικούς ήχους των δίσκων σας σε μια ζωντανή παράσταση; Ανησυχείτε ποτέ μήπως χαθεί κάτι στη διαδικασία;
«Ξέρεις, το ανάποδο θεωρούμε ως πιο δύσκολο, το να αποτυπωθεί δηλαδή σε δίσκο η live ενέργειά μας! Πράγματι υπάρχουν στιγμές όπου η μουσική που έχουμε γράψει στο στούντιο αδυνατεί να παιχτεί ζωντανά, οπότε ούτε καν προσπαθούμε να το δοκιμάσουμε – είναι άσκοπο. Κάθε live set μας σχεδιάζεται για να είναι όσο το δυνατόν καλύτερο. Θέλουμε οι ακροατές μας να γυρίσουν σπίτια τους και τα αυτιά τους να βουΐζουν από τα τραγούδια μας!».
Δουλεύατε πάντοτε ως τρίο. Σκεφτήκαμε ποτέ να επεκτείνετε το σχήμα σε κουαρτέτο ή ίσως και κουιντέτο;
«Κατά καιρούς έχουμε παίξει με επιπλέον μουσικούς, τόσο στη σκηνή, όσο και στο στούντιο. Ο φίλος μας π.χ. ο Jon Theodore, ντράμερ των Mars Volta και τώρα των One Day As A Lion, έχει παίξει μαζί μας, όπως κάποιες φορές και ο αδερφός του Seb, ο Julian, ο οποίος παίζει σαξόφωνο. Έχουμε χρησιμοποιήσει και άλλους φίλους μας, όπως π.χ. τον κιμπορντίστα Jonathan Kreinik, τον πολυοργανίστα Chris Turco ή τον κιθαρίστα Grant Tennille των Black Taj. Προτιμάμε όμως να κρατούμε τον βασικό κορμό στα τρία άτομα και αποφασίσαμε ότι σε αυτή την περιοδεία δεν θα είμαστε παρά οι 3 μας στη σκηνή».
 |
Πόσο σας εκπροσωπεί ο όρος post-rock, όπου συχνά σας κατατάσσουν;
«Το post-rock είναι βασικά ένας όρος που δημιούργησε ένας μουσικός δημοσιογράφος, ο Simon Reynolds, για το δικό του σινάφι. Ελάχιστοι άνθρωποι έξω από αυτό έχουν καν ακούσει τον όρο. Για μένα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν αισθανόμαστε συγγένεια με μπάντες οι οποίες έχουν επίσης χαρακτηριστεί έτσι. Οι Trans AM έκαναν πάντα ό,τι ήθελαν ηχητικά και νομίζω πως έχουμε υπάρξει επιτυχημένοι αψηφώντας τέτοιες περιοριστικές ταμπέλες».
Το Liberation σας του 2004 κυκλοφόρησε όταν οι Η.Π.Α. βρίσκονταν σε πυρετό Προεδρικών εκλογών και για πολλούς υπήρξε μια δυνατή πολιτική παρέμβαση. Τι γνώμη έχετε για τις φετινές Προεδρικές εκλογές;
«Νιώθουμε να έχουμε γίνει κυνικοί ύστερα από τις τελευταίες δύο Προεδρικές εκλογές. Ίσως να είναι δυσάρεστο, θα ήταν όμως ψέμα να δηλώσουμε αισιόδοξοι. Ο κόσμος έχει πια γίνει ένα επικίνδυνα ασταθές μέρος και όποιος και αν εκλεγεί θα έχει πολύ δύσκολο έργο στο να εμποδίσει την περαιτέρω κατάρρευσή του».
Επί δώδεκα χρόνια ηχογραφήσεων, δεν αφήσατε ποτέ τη δισκογραφική σας στέγη στην ανεξάρτητη Thrill Jockey. Θα πηγαίνατε ποτέ σε μεγάλη εταιρεία; Και υπό ποιους όρους;
«Θεωρούμε πως υπήρξαμε τυχεροί για το ότι έχουμε μια τόσο καλή σχέση με την Thrill Jockey. Δεν νιώσαμε ποτέ την παραμικρή ανάγκη να αφήσουμε το label. Από την άλλη, βέβαια, ποτέ δεν μας προσέγγισε και κάποια μεγάλη εταιρεία, ούτε κι εμείς πήγαμε ποτέ να δούμε τι γίνεται. Ίσως κάποτε να το δοκιμάσουμε, όταν θα θέλουμε να βγάλουμε κάτι το εντελώς διαφορετικό».
 |
Ξεκινήσατε την καριέρα σας με ένα album χαλαρά βασισμένο σε «πειραγμένες» αναφορές σε FM rock μπάντες του παρελθόντος – το εξώφυλλο μάλιστα του Τ.Α. ήταν μια αναφορά στους REO Speedwagon. Τι άποψη έχετε για αυτό το είδος rock μουσικής, το οποίο είναι δημοφιλές στην Ελλάδα, αλλά όχι «αξιοσέβαστο»;
«Είμαστε μεγάλοι fans του κλασικού rock και των διαδόχων του! Δεν είμαστε βέβαια τίποτα συλλέκτες, οι αναφορές μας βρίσκονται στις πιο προβεβλημένες μπάντες αυτού του ήχου: τους Led Zeppelin, τους AC/DC, τους Deep Purple, τους Eagles κτλ. Αυτά τα συγκροτήματα γίνανε δημοφιλή ακριβώς γιατί στη βάση της μουσικής τους βρίσκεται ένας πολύ στοιχειώδης κοινός παρονομαστής με τον οποίον μπόρεσαν να ταυτιστούν οι μάζες. Η μουσική τους, επομένως, μας εμπνέει με τον ίδιο ενδεχομένως τρόπο που εμπνέει και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Δεν είμαστε ούτε τόσο έξυπνοι, ούτε τόσο κουλ για να παριστάνουμε ότι δεν μας αρέσουν οι Van Halen».
 |
Και μιας και πιάσαμε το θέμα των εξωφύλλων, είστε διάσημοι για το artwork των δίσκων σας. Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο concept πίσω από αυτό;
«Μας αρέσει πολύ ο μινιμαλισμός και η λεγόμενη op art και θέλουμε να χρησιμοποιούμε τέτοια στοιχεία στα εξώφυλλά μας. Θεωρούμε ότι ταιριάζουν όμορφα με τη μουσική μας. Το ξεκινήσαμε ήδη από το πρώτο άλμπουμ μας και έκτοτε δεν αισθανθήκαμε καμία ανάγκη αλλαγής».
Έχει περάσει παραπάνω από ένας χρόνος από την τελευταία σας δουλειά, Sex Change. Να περιμένουμε σύντομα νέο υλικό; Και σε τι βαθμό το υλικό αυτό θα ακολουθήσει το στιλ του Sex Change;
«Μόλις ξεκινήσαμε δουλειά πάνω σε νέο άλμπουμ. Θα είναι soundtrack μιας ταινίας της οποίας μόλις διακόπηκε η χρηματοδότηση. Θα είναι πιο καταστροφικό και πιο «δυσάρεστο» από το Sex Change, το οποίο είχε πιο ανεβασμένες διαθέσεις. Η ταινία άλλωστε επρόκειτο να είναι ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, οπότε η μουσική που συνθέσαμε είναι πολύ σκοτεινή, με μια παγερή αίσθηση. Μοιάζει δηλαδή με το διάστημα…».
