Το ντεμπούτο των Empty Frame, They Think We Are Eskimos (2011), άφησε ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό. Η φετινή επιστροφή τους, με τα 14 νέα τραγούδια που αποτυπώθηκαν στον δίσκο The Blackbird Flies, δεν μας άφησε ασυγκίνητους. Κι έτσι επιδιώξαμε να τα πούμε μαζί τους –όχι μόνο για τη νέα κυκλοφορία, αλλά και για τις δυσκολίες που συναντούν ως ανεξάρτητη μπάντα, για τις συναυλικές εμπειρίες τους με τον Sivert Høyem και τους Woven Hand και για τις διασκευές τους σε γνωστά ελληνικά τραγούδια...
(φωτογραφίες 1,2,4: Νίκος Κατσαρός)
Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος σας, The Blackbird Flies. Ποιες ιστορίες κρύβονται πίσω από τη δημιουργία των καινούργιων τραγουδιών;
Στιχουργικά μας απασχολούν τα ίδια πράγματα με εκείνα του πρώτου δίσκου. Συναισθήματα, εμπειρίες, πολιτικοί/κοινωνικοί προβληματισμοί και πώς αυτά μεταφράζονται και επηρεάζουν εμάς τους ίδιους, αλλά και τους γύρω μας. Το ανθρωπιστικό δράμα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια λόγω της Κρίσης ίσως μας έκανε πιο μελαγχολικούς, αισιοδοξούμε όμως ότι …the blackbird flies!
Το They Think We Are Eskimos έλαβε ομόφωνη θετική αποδοχή από κοινό και κριτικούς. Σας δημιούργησε κάποιο άγχος, ως προς το να μην διαψεύσετε τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί;
To πρωταρχικό μέλημα ήταν να δημιουργηθεί ένα σύνολο το οποίο να μας ικανοποιεί ως Empty Frame, απόλυτα. Με τον καιρό, εξάλλου, νιώθαμε πιο άνετα με το υλικό που είχαμε στα χέρια μας και πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να το αποτυπώσουμε σε δίσκο ακόμα καλύτερα από τα κομμάτια του They Think We Are Eskimos. Kανένα άγχος λοιπόν, η μουσική δεν είναι άλλωστε για σκοτούρες.
Εκείνο το πρώτο άλμπουμ παραμένει εγκλωβισμένο στον όμιλο Γιαννίκου; Ήταν ένας από τους λόγους που σας οδήγησαν να επιλέξετε τον ανεξάρτητο δρόμο αυτή τη φορά;
Ακριβώς, είναι εξαντλημένο αυτή τη στιγμή και είναι κάτι που μας στενοχωρεί, μιας και δεν μπορούμε να το διαθέσουμε σε ανθρώπους οι οποίοι ακόμη το ζητούν. Ισως βέβαια να αποκτήσει έτσι και κάποια σκοτεινή cult φήμη. Θα έχει ενδιαφέρον και πλάκα! Από την άλλη πλευρά, το θέμα δεν βρίσκεται στο αν είσαι «ανεξάρτητος» ή όχι· ο κάθε μουσικός επιλέγει πώς θα πορευτεί και πώς θα προβάλλει τον εαυτό του, είτε είναι σε μεγάλη εταιρεία, είτε όχι –αν θα πιαστεί δηλαδή και με τα δύο χέρια από τα γρανάζια ή όχι.
Και πάλι βέβαια, προτείναμε τον νέο μας δίσκο σε διάφορες εταιρείες, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση. Στο τέλος αποφασίσαμε λοιπόν να τα κάνουμε σχεδόν όλα μόνοι μας, χωρίζοντας αρμοδιότητες, ενώ οι φίλοι μας από τη B Minor μας παρείχαν ευτυχώς το label. Ο ανεξάρτητος δρόμος είναι και ο δύσκολος δρόμος: ξεχνάμε ότι στο τέλος πρέπει να βρούμε χρόνο απλά για να παίξουμε μουσική (αυτό που κάνουμε δηλαδή εδώ και χρόνια). Το ότι πρέπει να ασχολούμαστε με τα πάντα εμείς είναι πολύ κουραστικό, ωστόσο δεν παύει να είναι και μια εμπειρία η οποία μας προσφέρει χαρά, ανακούφιση και μια προσωπική υπερηφάνεια που τη νιώθεις μόνο αν τη βιώσεις από πρώτο χέρι.
Γενικά, θεωρείτε ότι οι δισκογραφικές εταιρείες έχουν πια να προσφέρουν ουσιαστικά πράγματα σε έναν καλλιτέχνη;
Σε δισκογραφικό επίπεδο όχι πολλά, τουλάχιστον στο δικό μας βεληνεκές. Και τον πρώτο δίσκο έτοιμο τον πήγαμε. Αυτό που μπορεί κανείς να κερδίσει είναι σε θέματα μάρκετινγκ, προβολής, διανομής και κυρίως κάποια δυνατά λάιβ, ως απόρροια των προηγουμένων. Η αγορά, πάντως, είναι πολύ περιορισμένη και η πίτα χωρισμένη εδώ και χρόνια. Οπότε τι πιο ενδιαφέρον από το να στραφείς στον αχανή κόσμο του διαδικτύου και να δοκιμάσεις την τύχη σου και εκεί;
Έχετε ανοίξει συναυλίες του Sivert Høyem και των Woven Hand. Τι εμπειρίες αποκομίσατε από αυτές τις εμφανίσεις και από τη συναναστροφή σας με τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες;
Αυτό που θέλαμε ήταν να σταθούμε καλά σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους, απέναντι σε ένα κοινό που (στην πλειονότητά του) δεν μας ήξερε. Πιστεύουμε ότι τα καταφέραμε, κυρίως στον Høyem, κερδίζοντας μάλιστα και νέους ακροατές. Το ευχάριστο ήταν ότι και οι δύο αποδείχθηκαν προσιτοί και επαγγελματίες, με την καλή έννοια. Ο Høyem, λ.χ., αν και πολύ άρρωστος –είχε ακυρώσει δύο λάιβ και η εμφάνιση στην Αθήνα αποφασίστηκε την τελευταία στιγμή– κατέβηκε δίπλα στο stage να μας ακούσει· πραγματικά δεν ήταν υποχρεωμένος να το κάνει. Οι Woven Hand ήταν λιγομίλητοι αλλά χαμογελαστοί και πολύ οργανωμένοι: έκαναν πιο γρήγορα soundcheck απ' ό,τι εμείς. Σε γενικές γραμμές, ήταν μια πολύ ωραία διπλή εμπειρία, με ευγενικούς ανθρώπους μακριά από τη νοοτροπία του σταρ.
Έχουμε δει στα χρόνια της Κρίσης συγκροτήματα να δίνουν το CD τους δώρο μαζί με το εισιτήριο μιας συναυλίας. Εσείς κάνατε κάτι διαφορετικό: δώσατε συναυλία με δωρεάν είσοδο στο Τριανόν, όπου μπορούσε κανείς να αγοράσει το Blackbird Flies. Τελικά το ελληνικό κοινό χρειάζεται το τζάμπα για να «τσιμπήσει»;
Γενικότερα, το ελληνικό κοινό δεν θεωρεί τη μουσική σαν κάτι για το οποίο πρέπει να πληρώσει. Μιλάμε, φυσικά, για τους ευκαιριακούς ακροατές. Εμείς προσπαθούμε να συνηθίσουμε το κοινό μας στη λογική ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ –για μας κάτι τέτοιο θα έχει πάντα βαρύτητα. Και φυσικά θέλαμε να έρθει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος και το καταφέραμε. Δεν θέλαμε να επιβαρύνουμε παραπάνω όσους ήρθαν, μας αρκούσε να αγοράσουν αυτό για το οποίο βρισκόμασταν εκεί, αυτό που τελικά έχει μουσική αξία.
Σε συνέντευξή σας στη Lifo αναφερθήκατε σε έναν κανόνα τον οποίον έχετε: η μουσική σας να παίζεται από φυσικά όργανα. Θα λέγατε ότι είστε πιουρίστες; Ποιες είναι οι σκέψεις πίσω από αυτήν την επιλογή σας;
Αυτό ξεκινάει από το πώς ηχογραφούμε. Επιθυμούμε το αποτέλεσμα που παράγεται στο στούντιο να μπορούμε να το χειριστούμε σε μεγάλο βαθμό και ζωντανά. Το στούντιο είναι ένα εργαλείο που έχει και όρια, ειδικά όταν ως συγκρότημα μας διέπει μια συγκεκριμένη αισθητική. Ούτε είμαστε κατά των samples, ούτε κατά της ηλεκτρονικής μουσικής –τουναντίον! Είμαστε, ευτυχώς, 6 άνθρωποι κι έχουμε έτσι τη δυνατότητα να αποδώσουμε τον ήχο των Empty Frame με φυσικό τρόπο. Είναι κάτι που μας δίνει μεγάλη ευχαρίστηση.
Κινήσεις για έξοδο της μουσικής σας προς διεθνείς προορισμούς έχετε κάνει; Τι ανταπόκριση έχετε πάρει μέχρι στιγμής;
Έχουμε κάνει ορισμένες κινήσεις, κυρίως σε επίπεδο διανομής και αναμένουμε. Μας βοηθούν πολύ και διάφορα μέσα όπως το Bandcamp και το Soundcloud. Από εκεί και πέρα, χρειάζονται λεφτά ή λίγη τύχη.
Συμμετείχατε και στις δύο συλλογές Retropolis, διασκευάζοντας Κώστα Γιαννίδη στην πρώτη και Απόστολο Καλδάρα στη δεύτερη. Και στις δύο περιπτώσεις μοιάζει σαν να προσπαθήσατε περισσότερο να γράψετε κάτι δικό σας με αφορμή το πρωτότυπο κομμάτι και λιγότερο να διασκευάσετε. Δεν έχετε καταφέρει να βρείτε σημείο τομής της μουσικής σας με την ελληνική γλώσσα και μουσική; Ή μήπως αυτό το ενδεχόμενο δεν σας ενδιαφέρει καθόλου;
Σε επίπεδο φρασεολογίας και στιχουργικής δεν μας έχει προκύψει ποτέ και δεν νομίζουμε να συμβεί κάτι τέτοιο –είναι, κυρίως, ζήτημα ακουσμάτων. Μεγαλώσαμε όλοι μας με αγγλόφωνη μουσική, οπότε μάς βγαίνει αβίαστα να εκφραζόμαστε με αυτόν τον τρόπο· και ταιριάζει και στο στιλ μας. Ένα μέρος όμως της ελληνικής μουσικής δεν παύει να είναι εξαιρετικό. Όσον αφορά τις διασκευές, η παρατήρηση είναι πολύ σωστή: ακριβώς έτσι δουλέψαμε και συν τοις άλλοις θέλουμε, όσο γίνεται, να αλλάζουμε πολύ όσα κομμάτια διασκευάζουμε. Εκεί βρίσκεται και το νόημα. Δανειστήκαμε λοιπόν αρμονικές δομές και μελωδίες από τα πρωτότυπα για να κάνουμε κάτι άλλο. Δεν είμαστε εχθροί της ελληνικής γλώσσας, απλά το στυλ των Empty Frame είναι δεδομένο και για τον λόγο αυτό προσπαθήσαμε να φέρουμε τα τραγούδια του Γιαννίδη και του Καλδάρα στο ύφος μας.
Τέλος, ποια είναι τα σχέδιά σας (μουσικά και άλλα) για το υπόλοιπο καλοκαίρι; Ετοιμάζετε κάτι και για την προσεχή χειμερινή σαιζόν;
Αναμένουμε κάποιες απαντήσεις από διάφορα καλοκαιρινά φεστιβάλ, προς το τέλος του Αυγούστου, χωρίς να υπάρχει κάτι σίγουρο μέχρι τώρα. Με τη νέα πάντως σαιζόν θα μπούμε δυναμικά: ετοιμάζουμε διάφορα, που δεν θα περιορίζονται μόνο σε συναυλίες για τον δίσκο, αλλά θα επεκτείνονται και σε διαφορετικές μορφές τέχνης και έκφρασης. Όμως τίποτα δεν είναι ανακοινώσιμο ακόμα...
{youtube}MuHj-1DIdFM{/youtube}
