Στη βουτηγμένη στην κρίση Ελλάδα, η ποιότητα αποτελεί περιττή πολυτέλεια: ύψιστη σημασία έχει η ποσότητα και το χαμηλό κόστος. Και το αποτέλεσμα είναι οι παραγωγές στην ψυχαγωγία να χαρακτηρίζονται –ακόμα και με τα χαμηλά ελληνικά στάνταρ– από μια πολιτισμική κενότητα, με την εκάστοτε αξία του προϊόντος να περιορίζεται στο απολύτως εφήμερο.
{youtube}tbzyQ6wjgdY{/youtube}
Με δεδομένα όλα αυτά, η σύγκριση μεταξύ της εγχώριας τηλεοπτικής παραγωγής και της αντίστοιχης αμερικάνικης είναι, για να το πούμε κομψά, απολύτως ανώφελη. Ποτέ δεν περιμέναμε ότι μια μικρή «αγορά» σαν την Ελλάδα θα προκαλούσε το ενδιαφέρον να αναζητήσει κανείς τη χρυσή τομή ανάμεσα στην εμπορική επιτυχία και στην ελάχιστη πολιτιστική πρόταση. Αλλά η στροφή της αμερικάνικης βιομηχανίας στη μικρή οθόνη και το ενδιαφέρον που δείχνει, ακόμα και για αναλογικά μικρά τμήματα του κοινού, δημιουργούν έναν μουσικό θησαυρό.
Κι όμως, οι τηλεοπτικές παραγωγές στις Η.Π.Α. φαίνεται να βασίζουν σημαντικό μέρος του αποτελέσματος στη μουσική επένδυση, αλλά και στα τραγούδια. Και μην φανταστείτε ροζ εφηβικά συννεφάκια. Μέσω της μικρής οθόνης έχουν βρει τον δρόμο σπουδαία ονόματα, τα οποία κάνουν τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη να μοιάζει με καραγκιόζη που (νομίζει ότι) ανακάλυψε τους Radiohead.
Εδώ λοιπόν θα παραθέσουμε τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις αμερικάνικων τηλεοπτικών σειρών, που η καθεμιά και ο καθένας από εμάς θα ζήλευε να έχει προσφέρει το ελάχιστο στην τραγουδιστική επένδυσή τους. Απαραίτητη διασαφήνιση: οι εν λόγω σειρές δεν είναι καλές μόνο από την άποψη της μουσικής τους, αλλά και για την πλοκή τους, τη σκηνοθεσία και το συνολικό καλλιτεχνικό προϊόν που συνιστούν.
Breaking Bad
Αφήστε κατά μέρος την κλιμακωτή ανάπτυξη της υπόθεσης, η οποία ξεκινά από το προσωπικό δράμα ενός καρκινοπαθούς σε μια μίζερη ζωή και φτάνει στην απόλυτη προσωπική ολοκλήρωση, στην ανύψωσή του μέσα από το έγκλημα, μέσα από την αιματηρή απόδειξη ότι το καλό και το κακό μπλέκονται υπέροχα όταν προέχει το υπέρτατο προσωπικό και συλλογικό καθήκον.
Στα 62 επεισόδια της υπέροχης σειράς, η οποία χρειάζεται υπομονή που σε ανταμείβει στο τέλος, περνούν το μινιμαλιστικό «σήμα» της ερήμου του Dave Porter οι Rodrigo y Gabriela, Mick Harvey, Fujiya & Miyagi, J.J. Cale, Holy Fuck, Walkmen, Calexico, John Coltrane, TV On The Radio, Beastie Boys, Pretenders, Thee Oh Sees, Danger Mouse & Daniele Luppi, καθώς και οι Badfinger. Και αναφέρουμε μόνο ένα μικρό μέρος της υπέροχης τραγουδιστικής επένδυσης της σειράς.
Τα πιο έξυπνο κόλπο όμως έγκειται στο πώς τα τραγούδια λειτουργούν ως μέσο κάθαρσης ή ως μέσο έντασης, πάντα σε ρυθμούς ανάλογους του βλέμματος του πρωταγωνιστή Bryan Cranston. Δείτε τη λίστα στο breakingbad.wikia.com/wiki/Music και είναι σίγουρο ότι παράλληλα με τη θέαση της σειράς θα ψάχνετε στο ΥouΤube τα τραγούδια για να τα μοιραστείτε με τους άλλους αγνώμονες...
BoardwalkEmpire
Τολμώ να πω ότι πρόκειται για την πιο καλοδουλεμένη σειρά που πρόκειται να αντικρίσει ποτέ το ανθρώπινο μάτι. Η παραγωγή πολλών εκατομμυρίων εξασφάλισε την πιστή μεταφορά του κλίματος της εποχής, με τις λεπτομέρειες να εντυπωσιάζουν: από τα σπιρτόκουτα μέχρι τα αυτοκίνητα, οι δημιουργοί κατάφεραν να αναπαραστήσουν ιδανικά το κλίμα και τις συνθήκες της περιόδου της Ποτοαπαγόρευσης.
Και το ίδιο ισχύει και για τη μουσική, αφού μπορεί να κανείς να ακούσει σπουδαίες δημιουργίες της τζαζ και των μπλουζ εκείνων των χρόνων, είτε στην αυθεντική μορφή τους, είτε διασκευασμένες από τους πρωταγωνιστές της σειράς. Ένας πραγματικός θησαυρός, ιδιαίτερα για όσους τηλεθεατές θέλουν να μπουν από τη σωστή αφετηρία στον κόσμο της «μαύρης» μουσικής και του «ελαφρού» τραγουδιού.
TrueDetective
Είναι μια σειρά που σε καθηλώνει, όχι μόνο για τις ερμηνείες των Γούντι Χάρελσον & Μάθιου Μακόναχι, αλλά κυρίως για την επιβλητική ατμόσφαιρα παρακμής του αμερικάνικου Νότου. Ξεκίνησε να προβάλλεται πριν έναν περίπου μήνα περίπου και η υποβόσκουσα φρίκη –η ψυχολογική και εγκληματική– σε κάνει να ανατριχιάζεις με τις ιδέες και τις σκέψεις σου.
Η χρήση του “Far From Any Road” των Handsome Family στην εισαγωγή κάθε επεισοδίου αποτελεί εξαίσια επιλογή για να σε «μπάσει» στο κλίμα της americana εποποιίας. Θλίψη και περηφάνεια μπλέκονται και δημιουργούν μια όμορφα ασφυκτική κατάσταση για τον θεατή, στην οποία ο θρησκευτικός φανατισμός προσπαθεί να υποκαταστήσει την κοινή (υλιστική) λογική. Και το “Young Men Dead” των Black Angels στο τέλος του πρώτου επεισοδίου να διασφαλίζει ότι η τηλεοπτική ιστορία συνεχών αναδρομών, θα κρατήσει άπαντες στον καναπέ κάθε βράδυ Δευτέρας.
Μην το χάσετε.
