Λίγο πριν την παύση από την ανεξέλεγκτη ροή της καθημερινότητας, λίγο πριν από την ηρεμία πριν από το χάος που καραδοκεί, λίγο πριν από τη σύντομη χρονική περίοδο που έχουμε εφεύρει οι άνθρωποι των δυτικών κοινωνιών ως μαξιλαράκι ασφαλείας για να μην πέσουμε στη καταθλιπτική συνειδητοποίηση πως η ζωή θα έπρεπε να είναι αλλιώς, λίγο πριν από τις διακοπές τελοσπάντων, οι λέξεις λιγοστεύουν και στη θέση τους έρχονται κυρίως οι αισθήσεις. Το τελευταίο Snapshots της σεζόν το συμμερίζεται.
Το νέο άλμπουμ των Fontaines D.C., A Hero's Death, είναι αρκετά καλό, αλλά πάσχει από την αδυναμία να μπορεί να σταθεί ως μία ολοκληρωμένη, συμπαγής δουλειά. Μοιάζει περισσότερο με ένα τυχαίο σύνολο από μερικά καλά και μερικά όχι και τόσο καλά τραγούδια φτιαγμένα από πολύ οικεία, διαχρονικά υλικά. Σε ορισμένες περιπτώσεις, περισσότερο ενδιαφέρον από τα ίδια τα τραγούδια έχουν οι ιστορίες πίσω από αυτά. Για το “Love Is The Main Thing”, πιθανώς το πιο ποιητικό κομμάτι του δίσκου μαζί με το “Such A Spring”, ο frontman του ιρλανδικού γκρουπ, Grian Chatten, έχει να πει τα εξής: «Σίγουρα θα περιέγραφα αυτό το τραγούδι ως αρκετά σκοτεινό. Δεν θα συμφωνούσα με κανέναν που το είδε ως θετικό μήνυμα. Η αίσθηση της απομόνωσης όταν έρχεσαι στο σπίτι από την περιοδεία είναι ... τρομερή. Έρχεσαι σπίτι και δεν έχεις συνηθίσει να ρωτάς τους ανθρώπους πώς είναι, ή να μπορείς να ακούς άλλους ανθρώπους να μιλάνε για το πώς είναι. Γιατί το μόνο που κάνεις είναι να μιλάς για σένα, και αν δεν μιλάς για τον εαυτό σου άμεσα μιλάς για το πρόγραμμά σου ή κάτι τέτοιο. Απλά βάζεις ένα χάσμα ανάμεσα σε σένα και τους ανθρώπους στους οποίο επιστρέφεις. Νομίζω ότι η αίσθηση της απόστασης και της απομόνωσης επηρέασε σίγουρα το άλμπουμ. Αυτό που νιώθω να διοχετεύω επίσης είναι η επιθυμία να είμαι σε θέση να δεχτώ την αγάπη».
Η ιστορία μιας μέρας που συνεχώς επαναλαμβάνεται χωρίς τέλος, είναι συνηθισμένη σε πολλές μορφές τέχνης, πόσω μάλλον στον κινηματογράφο και τη τηλεόραση. Μέσα από τη θρυλική Μέρα της Μαρμότας μέχρι το πρόσφατο Russian Doll και από το υπαρξιακό Primer μέχρι την ιστορία εγκλωβισμού των μικρών ανιψιών του Donald Duck στην ημέρα των Χριστουγέννων, η ιδέας της χρονικής λούπας μας είναι πολύ οικεία. Το Palm Springs έρχεται να δώσει μία νέα, meta διάσταση σε αυτή την κατηγορία ταινιών, αφού ο πρωταγωνιστής της Nyles (τον υποδύεται απολαυστικά ο μάλλον υποτιμημένος για το υποκριτικό του ταλέντο Andy Samberg -σύζυγος της Joanna Newsom να προσθέσω εδώ για το indie κουτσομπολιό) γνωρίζει πολύ καλά του τι συμβαίνει και από τη στιγμή που δεν ξέρει πως να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση, φροντίζει να την απολαύσει στο μέγιστο. Για να αποφύγω τα spoilers, το ζουμί της ταινίας είναι πως λειτουργεί σαν μία πολύ, ωραία, έξυπνη, περιεκτική και όσο ανάλαφρη πρέπει, αλληγορία της σύγχρονης αντίληψης του έρωτα και των ερωτικών σχέσεων. Η ιδέα μίας σχέσης μπορεί να είναι ταυτισμένη με μία ρουτίνα από ένα σημείο και μετά, αλλά στην πραγματικότητα αυτή σπάει όταν αποδεχθείς την αγάπη σου για ένα άτομο και αντιμετωπίζεις κάθε μέρα ως μία νέα έκπληξη. Τότε μόνο μπορείς να βγεις από τη βολική λούπα και τη ζώνη ασφαλείας σου.
Κάθε νοήμων άνθρωπος γνωρίζει πως το Spotify είναι περισσότερο ένα αναγκαίο κακό, παρά μία ιδανική μορφή κατανομής των πόρων στους μουσικούς. Σύμφωνα με πρόσφατη συνέντευξη του CEO της εταιρείας Daniel Ek, δεν φταίει το Spotify για τα πενιχρά έσοδα και το αίσθημα αδικίας, αλλά οι ίδιοι μουσικοί που βαριούνται και δεν δημιουργούν αρκετή μουσική. Ή διαφορετικά, η ιστορία του πώς ένας κάποτε απλός διαμεσολαβητής (γιατί ας μην ξεχνάμε πως αυτό είναι το Spotify, δεν παράγει τέχνη, δεν παράγει το τελικό αποτέλεσμα, μα μόνο το οργανώνει τρομερά βολικά), μεταμορφώθηκε στον κλειδοκράτορα και τον σύγχρονο καταπιεστή της μουσικής βιομηχανίας. Μήπως τελικά το να κλείσεις το Spotify είναι μία επαναστατική πράξη; Έστω και του καναπέ.
Το άλμπουμ που θα είναι αιώνια ταυτισμένο στο μυαλό μου με τη νεότητα, έκλεισε 10 χρόνια ζωής. Και οι Arcade Fire το τίμησαν δεόντως.
Ο Paul Mescal ήρθε για να μείνει. Όχι μόνο στη στήλη, στην οποία μετράει τρεις παρουσίες, αλλά και στην pop κουλτούρα. Πρωταγωνιστεί στο βίντεο από το νέο - παλιό κομμάτι των Rolling Stones, το "Scarlet". Και είναι ένα βιντεάκι γυρισμένο κυρίως στο self mode, που τον βρίσκει να μονολογεί, να κλαίει, να χορεύει και να περνάει από χίλια συναισθηματικά κύματα, μέσα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Αναμένουμε πράγματα και θάματα στο μέλλον από αυτό τον ταλαντούχο Ιρλανδό.
Η επιστροφή των Microphones μετά από 17 χρόνια είναι γεγονός. Το πιο διάσημο project του Phil Elverum κυκλοφόρησε μόλις το νέο του άλμπουμ, ένα 44λεπτο, stream of consciousness κομμάτι για το νόημα των πάντων. Το μουσικό αυτό έργο συνοδεύει και από ένα χειροποίητο βίντεο/μίνι φιλμ, με πάνω από 800 φωτογραφίες τραβηγμένες από την αναλογική μηχανή του Elverum να στοιβάζονται η μία πάνω στην άλλη για τρία τέταρτα της ώρας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να συγχρονίζονται με τους στίχους προσδίδοντας στο όλο εγχείρημα μία διάσταση ενός αυτοβιογραφικού, μουσικού ντοκιμαντέρ. Ένα χαλαρό κλείσιμο για τις διακοπές σας που όλοι χρειαζόσασταν, αλλά δεν το ξέρατε. See you on the other side.
https://www.youtube.com/watch?v=A7BkabF31ak
