Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, αλλά μέσα στη καραντίνα κατασπαράζω άφθονη, καινούρια μουσική με μία όρεξη που είχα καιρό να νιώσω. Ειδικά όσο περνάνε οι ημέρες και συμβιβάζομαι όλο και περισσότερο με την ιδέα πως έτσι θα είναι η ζωή για κάποιο διάστημα, τόσο περισσότερο πωρώνομαι με νέες κυκλοφορίες, θεματικές playlists και μικροανακαλύψεις, για τις οποίες δεν θα είχα σίγουρα τόσο χρόνο να αφιερώσω, υπό άλλες συνθήκες. Η μουσική λειτουργούσε από πάντα για μένα (και) ως ένας ενστικτώδης μηχανισμός επιβίωσης και τώρα που τη χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ, είναι εδώ. Δεν ζούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο και υπό τις ίδιες συνθήκες μέσα στην καραντίνα, το ξέρω. Aλλά, οφείλουμε να δώσουμε στο χρόνο μας το περιεχόμενο που του αξίζει, ακόμη και έτσι, πόσω μάλλον τώρα. Και θα μας επιστραφεί όταν πρέπει, είμαι βέβαιος.
Ακόμη δεν μπορώ να διανοηθώ πόσο φοβερό είναι το νέο single του Jamie xx. Ο βρετανός παραγωγός, μέλος φυσικά των xx, είχε να μας «ενοχλήσει» με κάτι δικό του από το 2015 και την κυκλοφορία του In Colour, ένας από τους σπουδαιότερους δίσκους της περασμένης δεκαετίας κατ’ εμέ. Τώρα, επανέρχεται με ένα κομμάτι που μοιράζει υποσχέσεις και ελπίδες για κάτι ακόμη πιο φιλόδοξο στο μέλλον. Το "idontknow", ενώ αισθητικά είναι πολύ κοντά σε αυτά που μας έχει συνηθίσει, ξεφεύγει κάπως από την "pop" electronica του περασμένου δίσκου και μπαίνει σε πιο hardcore ηλεκτρονικά λημέρια, προσφέροντας παράλληλα ένα αλλόκοτο twist πειραματισμού σε αυτή τη μίνιμαλ φόρμουλα. Αν το In Colour προοριζόταν για χορούς σε ταράτσες με ανοιχτούς ουρανούς, το “idontknow” είναι φτιαγμένο για καυτή άσφαλτο και ιδρωμένα υπόγεια.
H Waxahatchee, κατά κόσμον Katie Crutchfield, κυκλοφόρησε το Saint Cloud, έναν εξαιρετικό americana δίσκο βγαλμένο από τα κιτάπια του κλασικού, αμερικάνικου πενταγράμμου και τώρα ένωσε τις δυνάμεις της με τον ομοϊδεάτη της, Kevin Morby για ένα αξιολάτρευτο Tiny Desk Concert του NPR από το σπιτικό του τελευταίου στο Κάνσας. Τραγουδάνε από δύο προσωπικά τους κομμάτια, αλλά η πιο ξεχωριστή στιγμή είναι η διασκευή τους στο “Farewell Transmission” των Songs: Ohia. Υπάρχει κάτι μαγικό στην χημική ένωση των φωνητικών τους χορδών, μία αίσθηση ηρεμίας μέσα στην καταιγίδα.
Οι American Football μένουν στο σπίτι - και μας παροτρύνουν να μείνουμε σπίτι (εμ...) - για να παίξουν το “Stay Home”. Η αμερικάνικη τετράδα -βασικοί εκπρόσωποι του καλού, αυθεντικού emo- ανέβασε ένα βίντεο στο YouTube, στο οποίο, καθένα από τα μέλη της εκτελεί το δικό του μέρος του κομματιού, για να προκύψει μία unplugged εκδοχή του. Μία από τις πιο meta ειδήσεις της εβδομάδας.
Οι Big Thief αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά πως είναι μία από τις πιο σημαντικές μπάντες των καιρών μας. Όχι μόνο για τη μουσική τους, αλλά γιατί έχουν και γενναιόδωρες ψυχές. Μόλις κυκλοφόρησαν ένα μίνι άλμπουμ από demos ηχογραφημένα τον Φεβρουάριο του 2018, τα έσοδα από τις πωλήσεις του οποίου θα πάνε στην ομάδα που τους ακολουθεί στις περιοδείες τους και τώρα έχει πληγεί οικονομικά από τη ξαφνική τους διακοπή. Όσο σκέφτομαι πως ήμουν μέρος της ιστορίας στην τελευταία τους συναυλία στο Βερολίνο, ανατριχιάζω.
Μετά το περσινό του ηχητικό άνοιγμα ως Freedom Candlemaker και τον εξαιρετικό δίσκο Beaming Light, o κύπριος τραγουδοποιός Λευτέρη Μουμτζής (fun fact: το Freedom Candlemaker είναι η ακριβής μετάφραση του ονόματος του στα αγγλικά) μεταμορφώνεται ξανά για το νέο του single "Gold". Θυμίζει περισσότερο τα μίνιμαλ, dream pop μονοπάτια παλαιότερων του δουλειών, ενώ παράλληλα έχει κάτι από αυτό το ονειρώδες, ζεν στοιχείο που συναντάμε γενικά στη συνθετική του ματιά. Οι περιπέτειες «επίτευξης εσωτερικής γαλήνης μέσω της συνεχούς αλλαγή»” συνεχίζονται, λοιπόν, με πολύ ενδιαφέρον για τον ανήσυχο μουσικό.
Τις προάλλες παρακολούθησα μία από τις ταινίες που βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια σε αυτό τον σκληρό δίσκο από ταινίες που θέλουμε να δούμε και δεν έχουμε προλάβει -όλοι έχουμε έναν τέτοιο καταχωνιασμένο στο σπίτι μας (Σωστά; Μόνο εγώ; Ok.). Το Being There είναι ίσως η σημαντικότερη ταινία του Hal Ashby -εντάξει, μαζί με το Harold and Maude- και πιθανότατα - αν οχι βεβαιότατα - ο απόλυτος ρόλος του Peter Sellers. Ο θρυλικός, βρετανός ηθοποιός υποδύεται τον Chance, έναν μεσήλικα, αμόρφωτο (όπως το εννοούν οι δυτικές κοινωνίες) κηπουρό, ο οποίος το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να φροντίζει κήπους και να βλέπει τηλεόραση μέσα από τα αθώα, παιδικά του μάτια. Όταν το αφεντικό του αρχοντικού που ζούσε, πεθαίνει, αναγκάζεται -αριστοκρατικά όπως ντύνεται- να βγει έξω στους δρόμους της Ουάσινγκτον, άφραγκος, άστεγος και αβοήθητος. Προς καλή του τύχη, μία σειρά από κωμικά περιστατικά τον φέρνουν σε έναν από τους πιο ισχυρούς οίκους της πόλης και με τον πλέον τρυφερό και αστείο τρόπο, καταφέρνει, άθελα του, να αναταράξει τις ισορροπίες του αμερικάνικου, κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Έτσι, γίνεται ο πιο απροσδόκητος, ήρωας της στιγμής για πολλούς ανθρώπους. Μία βαθιά ανθρώπινη ταινία που θα σας συγκινήσει και μία διαφορετική ανάσταση ενός υπερανθρώπου για τις μέρες του Πάσχα. Η σκηνή που περπατάει στη λωρίδα πεζών ανάμεσα σε αυτοκινητόδρομους την ώρα που ο ήλιος δύει και στο βάθος αχνοφαίνεται το Καπιτώλιο, ενώ ακούγεται μία επική jazz/ funk εκδοχή του “Also Sprach Zarathustra” από τον Deodato, θα μου μείνει χαραγμένη στο μυαλό για πάντα (μαζί με μία άλλη φυσικά, αλλά αυτή καλύτερα να μην την αποκαλύψω, για όσους πιστούς προσέλθουν).
Και αφού μιλάμε (και) για jazz, αυτές τις μέρες ακούω στο repeat μία playlist που έχει επιμεληθεί ο έλληνας μουσικός Alex Dante, γεμάτη από τα σημαντικότερα στιγμιότυπα της εγχώριας, jazz σκηνής. Μην σας κάνει εντύπωση το πόσο ποιοτικές και επαγγελματικές δουλειές θα βρείτε εδώ μέσα, εκτός αν είστε από τους «καλό είναι για ελληνικό» τύπους και, ναι, δεν ξέρω τι να πω που ζείτε ακόμη στο 2006.
“Note by note
Bruise by bruise
Sometimes the hardest thing to learn
Is what you get from what you lose”,
Αυτό μας τραγουδάει η σοφή Laura Marling στο νέο της άλμπουμ Song For Our Daughter -ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ της μουσικής μου χρονιάς μέχρι τώρα- και εγώ αφήνω τις λέξεις της να αναπαυθούν μέσα μου, σαν ιερό, θεραπευτικό μάντρα.
