Έδωσα στο κοινό του Παρατηρητήριου ένα μεγάλο διάλλειμα. Περισσότερο από ποτέ. 40 μέρες περίπου δεν έκατσα τον κώλο μου στην άβολη καρέκλα γραφείου που πήρα σε προσφορά από μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων που πουλούσε κάποτε υπολογιστές, πλέον πουλάνε και την μάνα τους για diversity. Δεν με πειράζει η καρέκλα, θα έγραφα το κείμενο και στο πάτωμα αν χρειαζόταν. Το festival overdosing και κυρίως τα μεγαλόπνοα σχέδια της Επιτροπής για παγκόσμια κυριαρχία, δεν μου επέτρεψαν να βρω την πνευματική διαύγεια για να μοιραστώ σκέψεις σε αυτόν τον τόσο πολύτιμο χώρο. Άσε που όλα τα κλγδ λιάζονταν σε κάποια παραλία, σιγά μην κράταγαν όρεξη να ασχοληθούν σοβαρά με την μουσικούλα μας. Το καλοκαίρι ήταν δύσκολο για πολύ κόσμο αλλά κυρίως για το περιβάλλον. Η οικολογική συνείδηση έχει πάει περίπατο παρέα με την απλή συνείδηση, με το Mad Max Universe να φαντάζει ειδυλλιακό σε λίγα χρόνια από τώρα. Ας μην ξεχνάμε και μια από τις πιο heavy metal σκηνές του σινεμά ever, με τον Coma-Doof Warrior να παίζει κιθάρα σε μια off road καταδίωξη στην πυρηνική έρημο, ίσως μελλοντικά στον κάμπο της Καρδιτσομαγούλας, δεν ξέρουμε ακόμα, θα δείξει....
Μέσα στο καλοκαίρι πιάσαμε αρκετούς δίσκους στα χέρια μας. Κάποιους τους είχαμε ακούσει και τους ακούσαμε με μεγαλύτερη προσοχή, κάποιους τους ακούσαμε για πρώτη φορά, το σίγουρο είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν είχαμε απολύτως καμία όρεξη να ακούσουμε ξανά το νέο Μετάλλικα (έχω ξεχάσει και πως το λένε, εγώ το φωνάζω «κίτρινο»). Παρά τις πολύ επιτυχημένες live εμφανίσεις τους, πιθανότατα μιλάμε για τον πιο καλλιτεχνικά μέτριο δίσκο τους. Oύτε καν συζητήσεις για το αν είναι καλός ή κακός δίσκος δεν άνοιξαν, η αδιαφορία χτύπησε κόκκινα. Ίσως όλοι πλέον συμφωνούμε πως είναι μέτριος.
Όμως το σύγχρονο metal δεν έχει ανάγκη τους γερομετάλλικα, υπάρχουν εξαιρετικές νέες μπάντες εκεί έξω να σύρουν το κάρο. Οι Σουηδοί Orbit Culture παίζουν μανιασμένα το groovy death metal τους, με άψογα τεχνικό τρόπο που μπορεί να θυμίσει Μεσούγκα αλλά δεν στραμπουλάνε και πολύ το μυαλό τους, στόχος τους είναι να τους ακούσουν οι πολλοί. Οπότε μην περιμένεις πολλές προγκ δυσκολίες, από το πρώτο άκουσμα καταλαβαίνεις που θα πάει η φάση. Όλα είναι παιγμένα έναν τόνο πιο γρήγορα και γι’ αυτό γουστάρουμε. Δεν θα παραξενευτώ αν δω το Descent ψηλά σε πολλές πολλές λίστες.
Συνεχίζουμε να σκάβουμε για να βρούμε τα κρυμένα διαμάντια της φετινής δισκογραφίας πέριξ του όρου «σύγχρονο μέταλ». Οι Urne σε ένα δίκαιο και αξιοκρατικό περιβάλλον θα έπρεπε να κάνουν εξώφυλλα, λόγω της κυκλοφορίας του A Feast On Sorrow. Η παραγωγή του γκοτζιραίου (Joe Duplantier) είναι ενδεικτική της κατεύθυνσης που θέλει να έχει η μπάντα, όμως αυτό που κάνουν οι Βρετανοί είναι πολλά πολλά περισσότερα από ένα Gojira clone. Αλλά ακόμα και αν θες να βάλεις benchmarks, ο νέος δίσκος των Urne ποδοπατάει το προπερσινό, μετριούλι Fortitude, γιατί δεν κάνει χρήση κόλπων για να συγκινήσει. Έχει συνθέσεις που βαράνε κατευθείαν καρδιά (ο δίσκος γράφτηκε εν μέσω απωλειών και έχει άπειρη μαυρίλα).
Αλλάζουμε εντελώς πεδίο δράσης και πάμε στους Squid. Για αυτούς είχα προειδοποιήσει σε αρκετά Παρατηρητήρια του 2021, φαίνεται πως η περίπτωση τους ήρθε για να μείνει. Ο προηγούμενος δίσκος τους, Bright Green Field ήταν μια πιο άμεση φασούλα, το έπιανες τσακ-μπαμ πως η μπάντα σπέρνει. Παικταράδες, με φαντασία, πολλές και ετερόκλητες επιρροές, παίζουν το rock τους ελεύθερα, είτε θέλουν να ακουμπάει στους Talking Head είτε στους King Crimson είτε στον Peter Gabriel είτε στους Radiohead. Το O Monolith θέλει λίγο παραπάνω χρόνο για να κάτσει στην έσω παραγκεφαλίδα. Θέλει κάποιες φορές να σηκώσεις το φρύδι και να πατήσεις repeat για να πιάσεις τι κάνουν. Θα εντυπωσιαστείς ακόμα περισσότερο αν σταματήσεις να κάνεις ο,τιδήποτε αποσπά την προσοχή σου (πχ ΚΨΜ) και πραγματικά ακούσεις τις μικρές λεπτομέρειες αυτού του αριστουργήματος. Αν διαβάσεις και τους στίχους και τσεκάρεις συνεντεύξεις των μελών του group, ο έρωτας είναι δεδομένος. Ήδη στις πρώτες θέσεις της λίστας μου.
Κλείνουμε το Παρατηρητήριο με αυτό που θέλουμε όλοι. Έναν δίσκο: δροσερό χάδι στο πυρακτωμένο (κωλο)μάγουλο. Οι Complete Mountain Almanac είναι μια σύμπραξη των Rebekka Karijord και Jessica Dessner. Στον δίσκο συμμετέχουν οι δίδυμοι αδερφοί της Jessica, ο Aaron και ο Bryce Dessner, οι οποίοι παίζουν και στους The National. Να, ας πούμε, αυτούς τους ξέρω. Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Απολύτως καμία. Η «μπάντα» ηχογραφεί live 12 συνθέσεις, κάθε μια παίρνει τον τίτλο της από τους 12 μήνες και με «χαλαρό concept» την κλιματική αλλαγή, δίνουν μάθημα στο πως πρέπει να παίζεται η folk μουσική. Βορειοευρωπαικός αγέρας, φωνάρα η Rebekka, ονειρική ποίηση από την Jessica, οι μάγκες έβαλαν όλα τα υπόλοιπα, δισκάρα 12-0 τελικό σκόρ, αντίο σας.
