Παραδοσιακά αυτό το Παρατηρητήριο το κάνουμε για το New Long Festival, έτσι ώστε να προσφέρουμε ένα κείμενο που θα σας παρακινήσει, υποτίθεται, να πάρετε τον κώλο σας και να πάτε να ακούσετε μουσική σε έναν όμορφο χώρο, με όμορφο κόσμο, με όμορφα ποτά, όμορφα μπέργκερ (παλιά είχε σουβλάκια) και όμορφο μέρτς. Φέτος, που το φεστιβάλ έχει εξασφαλίσει ένα πολύ σπέσιαλ billing, δεν θεωρώ πως θα χρειαστούν πολλές αναλύσεις και περίτεχνα λόγια. Το μόνο που θα κάνω είναι να μιλήσω για συγκεκριμένους δίσκους και τραγούδια που σπρώχνουν εμένα να το επισκεφτώ ακόμα μια φορά και αν όλα αυτά που θα καταθέσω, αφορούν και εσάς, μεγάλη μου χαρά. Αν όχι, τότε καλό θα ήταν να εντοπίσετε εσείς αυτό που σας κάνει κλικ στην φετινή φεστιβαλική εκδοχή του Νέο Μακρύ Φεστιβάλ και να αράξετε «μαζί μου» να ακούσουμε λίγο ολ όβερ μέταλ και τα συν ’αυτώ.
Δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω από τους Allochiria που είναι με διαφορά το act που περιμένω να δω να συνθλίβει τους ανυποψίαστους. Αν και θεωρώ πως θα είναι ελάχιστοι, θα είχε πλάκα να δω τα γουρλωμένα μάτια αυτών που θα περπατήσουν ξυπόλητοι στα αγγούρια, στην ευτυχή περίπτωση που ο ήχος τους είναι μπετόν αρμέ. Ειδικά το υλικό του Commotion είναι τέρμα συναυλιακό (αντίο post, καλώς ήρθες γκοτζίρα) και σε συνδυασμό με το βραδάκι, δεν μπορώ να περιγράψω τον ενθουσιασμό μου για αυτή την εμφάνιση.
Οι Bad Habits είναι μια οντότητα συνώνυμη της rock’n’roll συναυλιάς. Αν έχεις ακούσει τραγουδάκια τους και δεν τους έχεις δει live, συγνώμη αλλά δεν ξέρεις τίποτα για αυτούς. Η ύπαρξη τους βασίζεται στο πως στέκονται (τρανταχτά γέλια) πάνω στην σκηνή και στο πως μεταδίδουν την ενέργεια τους στο κοινό. Το κοινό εκείνη την στιγμή που παίζουν θα είναι σχετικά λίγο και κάτω από τον ήλιο, όμως είμαι σίγουρος πως η μπάντα θα οργώσει γιατί απλά είναι οι default ρυθμίσεις τους, δεν ξέρουν να το κάνουν αλλιώς. Το "On the Run" είναι το τραγούδι και το βίντεοκλιπ που πρέπει να τσεκάρεις άμεσα για να πάρεις μια μικρή γευσούλα, τα υπόλοιπα από κοντά, όπως είπαμε.
Πούτα Βολκάνο έχω να δω πολύ καιρό. Έχει κάτσει έτσι, οπότε μιλάμε για πριν την καραντίνα. Και αυτό σημαίνει ότι δεν έχω δει live, τίποτα από το τελευταίο δισκάκι που έβγαλαν, το AMMA. Δίσκος που αρχικά λίγο με κούρασε, όμως με κάποιες επιπλέον ακροάσεις μου άρεσε αρκετά και μπορώ να πω, πως επιστρέφω συχνά. Το αγαπημένο μου κομμάτι από αυτόν το δίσκο είναι το "Space Blanket". Δεν ξέρω ποια συμπαντική δύναμη τους βοήθησε να γράψουν αυτή την κομματάρα, όμως αν την παίξουν εγώ θα είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, μιλάμε για κόλλημα. Ξεκινά με ένα κολλητικό βλάχικο groove και κλείνει με μια alt/post κορύφωση που σε κάνει να ακουμπήσεις τα αστέρια αν τεντωθείς (…και είναι καλός και ο αλβανός, φυσικά).
Η προσθήκη των Abyssus στο billing, την τελευταία στιγμή πριν ξεκινήσω να γράφω το άρθρο, ήταν μια καλοδεχούμενη κατάσταση (όχι γιατί ακύρωσαν οι Last Rizla) διότι το New Long έχει ανάγκη από παραδοσιακό τάπα τούπα, από λίγο πρασινίλα (από αυτή που πιάνουν τα μουχλιασμένα φρούτα), από λίγο άσχημες φάτσες που κοιτάνε στο κενό, μια χαρά είναι τα παλικάρια, θα έρθουν να σας μιλήσουν. Οι Abyssus παίζουν το καλό το death metal, αυτό που δεν στρίβει όταν βλέπει στροφή και πάει και κουτουλάει μετωπική με τον τοίχο της προόδου. Ο περσινός δίσκος τους λεγόταν Death Revival και ήταν μια από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες της χρονιάς. Ευτυχώς τα τατουάζ δεν σαπίζουν μάγκες, αλλιώς θα είχατε σοβαρό προμπλέμα.
Ένας ακόμα δίσκος που δεν έχω καταφέρει να πάρω καλή γεύση αλλά έχω απολαύσει στον προσωπικό μου χώρο, είναι το Eclectic Ruiner των Blame Kandinsky. Όλοι ξέρουμε ότι το mathcore είναι μια δύσπεπτη συναυλιακά μουσικούλα, όμως οι Καντίσκιδες είναι αρκετά τσακ πιο ευχάριστοι από όλες αυτές τις nerd μπάντες που σπάνε μπάλες ενώ δένουν κόμπο τα όργανα τους. Συνθέσεις σαν το "Empty". είναι ό,τι πρέπει για να εκκινήσουν τα πρώτα πιτάκια της δεύτερης μέρας του φεστιβάλ και ελπίζω ότι το κοινό θα προτιμήσει να συνδεθεί με το fun της μπάντας, από το να κοιτάει αποσβολωμένο την θύελλα από νότες.
Προφανώς και κλείνω το άρθρο με την προσωπική μου αδυναμία, τους Mammock. Itch και Rust είναι αλμπουμάρες ατελείωτες και ό,τι ακούσουμε από την μπάντα, θα είναι κέρδος για την πνευματική μας ύπαρξη. Κάθε φορά που τους βλέπω ζωντανά είναι και καλύτεροι, πιο λυμένοι σαν performers και εντάξει ο Αράπης είναι μια τεράστια ατραξιόν από μόνη της (φίλοι κιθαρίστες καλό θα ήταν να αράξετε από την πλευρά του). Αν και όταν βγουν ακόμα ο ήλιος θα είναι καυτός, δεν χαμπαριάζουμε: μάμοκ στα εύκολα, μαμοκάρα στα δύσκολα, μιλάω σαν οπαδός και όχι σαν Επίτροπος, παίξτε το "Last Days of the Second Elephant Man" και όλα θα πάνε καλά. Μπορεί και όχι.
