Ήρθε η ώρα της αλήθειας και του πόνου και αυτό θα έπρεπε να το περιμένετε επειδή όλη την προηγούμενη εβδομάδα ήσασταν άτακτα παιδιά. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό γιατί τα παιδιά πρέπει να είναι άτακτα ώστε να μαθαίνουν μέσα από τις εμπειρίες που τα ίδια δημιουργούν, άλλωστε η ζωή είναι μια αλληλουχία από trials, errors and fixes. Και η Σωτηρία είναι αυτή η καλή κυρία που σε μεταφέρει από το ένα στάδιο στο άλλο με ομαλότητα και εγώ την βοηθάω στο έργο της. Τι είδαμε λοιπόν την προηγούμενη εβδομάδα στην όμορφη κοινότητα μας; Είδαμε την ανακοίνωση της καλλιτέχνιδας Rosalía στο Release Festival. Ακολούθησε μια επιδρομή μεταλλάδων που γέμισαν τα social media με επικριτικά σχόλια τα περισσότερα εκ των οποίων βρίσκονταν στο πλαίσιο της πλήρους απαξίωσης της μουσικού. Στο στόχαστρο μπήκε και η διοργανώτρια εταιρεία για την επιλογή της. Ως αντίδραση, αρκετοί μουσικογραφιάδες αλλά και απλοί άνθρωποι (προφανώς δεν είναι απλοί άνθρωποι οι μουσικογραφιάδες) κατέθεσαν τις ψύχραιμες ή όχι αντιρρήσεις τους μέσα από μακροσκελή κείμενα. Εκ πρώτης όψεως, όλη αυτή η όμορφη ατμόσφαιρα προκλήθηκε από την αστείρευτη αγάπη ή το άσβεστο μίσος για το μέταλ. Είναι έτσι όμως;
Έκανα μια μικρή στάση στα social media του διπλανού χωριού. Για τον πλανήτη Rockwave Festival οι ανακοινώσεις pop καλλιτεχνών σε rock festival είναι απλά μέρα μεσημέρι. Και ο Robbie Williams και ο Mika και ο James Bay αλλά και ο Lewis Capaldi δεν έφαγαν αντίστοιχο ξύλο από τους μεταλλάδες και αυτό με έβαλε σε σκέψεις, τις οποίες λίγο αργότερα αποσαφήνισα, όταν συσκέφτηκα με τον εαυτό μου. Αντίστοιχα χλιαρές ήταν και οι αντιδράσεις και στο στρατόπεδο της High Priority με την ανακοίνωση των Imagine Dragons. Με το πέρας της έρευνας μου, τελικά εντόπισα τον λόγο που έγιναν όλες αυτές οι διασκεδαστικές (για μένα) ομορφιές σε μια και μόνο λέξη, που λέγεται “προσδοκίες”. Όταν ένας διοργανωτής ποτίζει τον κήπο των προσδοκιών μιας συγκεκριμένης ομάδας ακροατηρίου σε δύο συνεχόμενες διοργανώσεις (λέγε με Manowar επί 2, λέγε με Sabaton, λέγε με Blind Guardian, λέγε με Judas Priest κ.ο.κ), είναι πολύ φυσικό να δημιουργηθούν προσδοκίες όταν αυτή η ομάδα είναι οι μεταλλάδες. Και όταν μάλιστα αυτές οι προσδοκίες συσχετίζονται στενά με το διαχρονικό όνειρο για ένα open-air full metal festival αρκετών ημερών, αντίστοιχο με αυτά που συμβαίνουν στο εξωτερικό.
Το όναρ των ντόπιων μεταλλάδων από τότε που θυμάμαι να ασχολούμαι με την μουσική αυτή, ήταν ένα full throttle metal festival τύπου Wacken που θα περιλαμβάνει απολύτως και μόνο μέταλ μπάντες, μέσα στην Αθήνα μην ταλαιπωρούμαστε κιόλας, Σαββατοκύριακο αυστηρά και με φτηνό εισιτήριο και φτηνές μπύρες. Η Βαλχάλα επί γης ένα πράμα. Φαίνεται πως αυτές οι προσδοκίες και οι αντανακλάσεις τους είναι ακόμα ενεργές σε διάφορες αποθήκες υποσυνείδητου. Και επαναφέρονται ως άναρθρες κραυγές όταν αυτές οι φούσκες σπάνε από τον φρέσκο pop άνεμο που πλέει ενίοτε. Και εδώ έρχεται ο πόνος. Δυστυχώς φίλε Έλληνα μεταλλά, θα σε στεναχωρήσω με αυτά τα λόγια αλλά θέλω να ξέρεις πως είναι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση να συμβεί αυτό που προσδοκάς γιατί παρέμεινες ένα κλγδ προσκολλημένο σε καμιά 20αριά max μέταλ μπάντες, με αποτέλεσμα όποιος έκανε ένα βήμα να φέρει κάτι διαφορετικό, να μπαίνει μέσα. Κάθε promoter που σέβεται τον εαυτό του θα σου ξαναπλασάρει αυτό που γνωρίζει πως αγαπάς παθολογικά και θα πληρώσεις σχεδόν βέβαια για να ξαναματαδείς μέχρι να σβήσει η όλη φασούλα. Η μοναδική περίπτωση σοβαρού και συνεπούς αμιγώς metal festival παραμένει το Up the Hammers και το γεγονός ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια του club και να μπει σε ένα μικρό κλειστό γήπεδο, λέει πολλά για το πόσο κλγδ είσαι. Εάν πονάς είναι ένα σύμπτωμα θεμιτό και η αλήθεια σε έχει ακουμπήσει. Δέξου το και πάμε παρακάτω.
Χάσαμε τόσο χώρο για να συζητάμε για μλκιες. Ας πάμε στα σημαντικά για εμάς. To EP Our Time των Wreckage είναι ένα εκπληκτικό δείγμα hardcore, γιατί είναι και κεφάτο και δυναμικό και καλογραμμένο και τα παλικαράκια χώνουν αρκετά metal πράγματα στον ήχο τους (πχ το blastbeat στο ομώνυμο άσμα είναι απίστευτα ταιριαστό). Είναι το δεύτερο EP που βγάζουν σε 2 χρόνια, περιμένουμε άμεσα κάτι ολοκληρωμένο ώστε να τους απολαύσουμε ως μια νέα δύναμη στις Η.Π.Α. Έχουν όλα τα φόντα να πάνε καλά.
Νέο δίσκο κυκλοφόρησαν μέσω της Venerate Industries, οι Αθηναίοι ντουμάδες Seer of the Void, με ήχο που συνδυάζει τους Celtic Frost με τους Pentagram και τους Cathedral με τους Venom. Προσοχή συνιστώ στους φίλους φασαίους γιατί η προσέγγιση των SotV στο Mantra Monolith δεν είναι μαστουριόρικη enough αλλά αρκετά πιο χεβιμεταλλάδικη. Μέχρι και σολίδια έχει. Άρα από εσάς θέλω να έχετε μια σχετική διαύγεια όταν ακροαστείτε τα όμορφα τραγούδια αυτά. Ξεκινήστε από το βίντεο του Ηλεκτρικού Πατέρα και προχωρήστε στο πιο γρήγορο Demon’s Hand ενώ εγώ κόλλησα άσχημα με τις ριφάρες του Necromancer που κλείνει τον δίσκο. Ακόμα ένας δίσκος που ενώ μυρίζει από μακριά underground υπόνομο, εάν ακούσεις πιο αναλυτικά τι παίζει, θα αποζημιωθείς πλήρως.
Στο doom μονοπάτι βαδίζει και η κολλεκτίβα των Φινλανδών Mansion αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Πιο spiritual και experimental ο τρόπος τους, με διάφορες ηλεκτρονικές προσθήκες και κυρίως με spooky γυναικεία φωνητικά που σε τρομάζουν άμα τα ακούσεις μόνος σου σε δωμάτιο με λίγο φως. Εάν υπάρχει μια μπάντα που μπορώ ως αισθητική να την φέρω δίπλα τους, θα ήταν οι Sabbath Assembly αν είχαν πιο κινηματογραφική προσέγγιση και όχι τόσο minimal ενορχήστρωση. Μεγάλη συμβουλή σε όσους επιλέξουν τον δρόμο της ακρόασης αυτού του τρομερά ενδιαφέροντος δίσκου που ακούει στο πολύ ταιριαστό όνομα, Second Death. Ξεκινήστε από την τελευταία κομματάρα, με τίτλο You Are Suspicious.
Παραδοσιακά στο νέο format του Παρατηρητηρίου, εδώ φιλοξενώ κάποια κυκλοφορία του παρελθόντος που αξίζει να επαναφέρω στο προσκήνιο της επικοινωνίας μας. Ο Βρετανός Martin Grech είναι ένας τύπος που αγνοεί η τεράστια indie/alt πλειοψηφία. Κακώς θα πω εγώ γιατί ο τύπος είναι ιδιοφυία. Μπορεί και χειρίζεται άψογα άπειρα είδη (μέχρι και prog metal ασούμε) και ήχους και όργανα και βγάζει δίσκους που είναι ολοκληρωμένοι σε όλα τα επίπεδα. Όμως δεν το πράττει με σχετική συχνότητα και αυτό του δημιούργησε θέματα με την καριέρα του, που βάλτωσε. Ξεκίνα το ψαχούλεμα με το πρόσφατο Hush Mortar Core album που έσκασε το 2020 και πήγαινε προς τα πίσω, μέχρι να πέσεις πάνω στο υπέροχο ντεμπούτο Open Heart Zoo. Έχει κάνει και γκεστιλίκι σε φωνητικά, στο Hexes των TesseracT. Το προσθέτω από κάτω για να ψηθείς ακόμα περισσότερο για την περιπτωσούλα του. Όλα έτοιμα στα έχω, πάτησε τα κλικ σου και τα λέμε επόμενη εβδομάδα.
