Aντίο Μιχαλάκη

Σήμερα θα παραβιάσω την αρχή που λέει ότι στα opinion δεν ασχολούμαστε με μουσικά θέματα. Ο λόγος μου όμως είναι σοβαρός και έχει να κάνει με ένα από τα ινδάλματα των παιδικών μου (μας) χρόνων. Για όλους εμάς δηλαδή τους γεννημένους στα 1970s, ο Michael Jackson δεν ήταν ένα απλό μουσικό είδωλο. Δεν είχε μάλιστα σχέση το αν σου άρεσε ή όχι η μουσική του, ή αυτό που πούλαγε ως μουσικό προϊόν. Μπορούσε να σου αρέσει ή όχι, αλλά είχες μάθει να τον αποδέχεσαι ως το μεγάλο ποπ είδωλο. Ήταν Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Φαντάζομαι ότι κάτι αντίστοιχο ήταν δεκαετίες πριν ο Elvis. Ο Jackson ήταν μουσική ιδιοφυΐα και εκπληκτικός performer. Αυτά άλλωστε δεν τα αμφισβήτησε κανείς. Μπορεί εν τέλει να τσαλάκωσε τον μύθο του με τις εκατοντάδες πλαστικές, την εμμονή του να γίνει άσπρος, τα σεξουαλικά σκάνδαλα, όμως για μας που οι τοίχοι των εφηβικών μας δωματίων καλύπτονταν από αφίσες του Thriller, ο θάνατός του μας έπεσε βαρύς. Προσωπικά, το βίωσα σαν Τέλος Εποχής. Καλά-καλά δυσκολεύτηκα να συνειδητοποιήσω ότι ήταν 51 ετών! Τον φανταζόμουν πάντα σαν το νεαρό, άτακτο αγόρι, σαν έναν μικρό “Smooth Criminal”. Και έτσι θα εξακολουθήσω…

Έφη Παρίση