Η φετινή Eurovision μου άρεσε. Πλην κάποιων εξαιρέσεων (ημών συμπεριλαμβανομένων) ήταν ένας μουσικός διαγωνισμός, ασχέτως αν τα τραγούδια μου άρεσαν όλα ή όχι. Περισσότερο με ενοχλεί το γεγονός ότι για άλλη μια φορά οι φελοί (και οι ...φίλοι τους) επιπλέουν αυτοχριζόμενοι ειδήμονες, παθιαζόμενοι με το τίποτα και έτσι καλύπτοντας τη δική τους κενότητα, βγάζοντας χολή για όλους τους άλλους, οι οποίοι – αν έστω όχι εύστοχα πάντοτε – πάντως δημιουργούν. Υποκριτικό να καταγγέλεις τις συμμαχίες των (άλλων) χωρών, όταν είσαι ο πρώτος διδάξας. Άδικο να κρεμάς αυτόν που εσύ επέλεξες και να λουφάρεις εκ των υστέρων όντας δημόσιος φορέας ή το φερέφωνό του, όταν η πρακτική των ημέτερων δεν σου βγαίνει. Και κομπλεξικό από την αντίπερα όχθη να μην αναγνωρίζεις το καλό, επειδή χρειάζεσαι έναν κατώτερο από σένα, ώστε να διατυμπανίζεις τη δική σου ανωτερότητα. Από το Σαββατοκύριακο που πέρασε, θα κρατήσω μόνο την εικόνα του Πακιστανού λουλουδοπώλη, που στην προσπάθειά του να πουλήσει, χόρευε μαζί με μια παρέα σε μπαρ. Η μουσική στην περίπτωση αυτή δεν ένωσε δύο λαούς. Η μουσική στην περίπτωση αυτή έκανε έναν άνθρωπο να νιώσει μέρος ενός συνόλου, το οποίο ίσως κοιτάζει από μακριά και ονειρεύεται κάποτε να γίνει ισότιμο μέλος του· ακριβώς όπως εμείς με τη Eurovision. Λέτε να είχε σημασία τι μουσική έπαιζε;
Όλγα Θεοδωροπούλου
