Περιεργαζόμουν μηχανικά το άφυλο σώμα της,
όταν με σημάδεψε το βαθουλό της μάτι.
Ένοιωσα στιγμιαία εκείνη την αφελή σιγουριά μου, οπότε είπα:
«Τυχερός, ο ακούραστος μάρτυρας της κοσμικής Ιστορίας.»
«Μήπως θες να σου υποδείξω που σου ταιριάζει να εναποθέσεις
τις συγκαταβατικές,
μικροαστικές σου ευαισθησίες;», απάντησε βαριεστημένα,
κάτω από μια πικρή γκριμάτσα εκνευρισμού.
Δεν πτοήθηκα διόλου και είπα:
«Τετραγωνισμένο ποδηλατοδρόμιο, πόσο σε καταλαβαίνω.»
Τότε πραγματικά δαιμονίστηκε και ούρλιαξε:
«Αποθεωτή της ατομικής εμπειρίας,
ελεεινέ αποθεωτή της ατομικής εμπειρίας.»
Νικημένος, ξάπλωσα πλάι της,
υπομένοντας τα χαστούκια της ντροπής μου, κι εκείνη με άφησε,
ώσπου δωρεάν συναισθηματισμός και βιωματική κυνικότητα,
έστω και φευγαλέα, έγιναν κούφιες έννοιες.
Διονύσης Κοτταρίδης
