Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
όταν συμβαίνει μια τραγωδία, ο κόσμος συγκλονίζεται. Ειδικά αν πρόκειται για σεισμό, στη χώρα μας ξυπνούν μνήμες άσχημες και καταστροφικές. Και μαζί η επιθυμία για νούμερα στην τηλεθέαση, που σημαίνουν μια κάμερα πίσω από τον εκάστοτε συγγενή που θρηνεί την προσωπική του απώλεια. Φαίνεται ότι ο σεισμός είναι σαν την εγκληματικότητα: αγνοούμε κάθε έννοια πρόληψης και εκ των υστέρων διογκώνουμε την καταστολή και το μπλα-μπλα. Αντί να θωρακίζουμε κτίρια και να εκπαιδευόμαστε για την ώρα του κινδύνου, αφήνουμε για άλλη μια φορά ένα συμφέρον να μας «ισοπεδώνει». Δεν χτίζουμε αντισεισμικά κτίρια, γιατί κοστίζει και οι φατρίες των πανεπιστημίων δεν αφήνουν την έρευνα να εξελιχθεί. Τελικά, δεν είναι μόνο τα βαμπίρ που γλύφουν αίμα για να νιώσουν ικανοποίηση...
Όλγα Θεοδωροπούλου
