Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
αυτή η κυρία της έκθεσης είναι πολύ σπαστικιά. Επειδή αυτή μεγαλώνει και δεν μπορεί να δεχτεί τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο οι νέοι σήμερα διασκεδάζουν, μας τα συνδέει όλα με την κοινωνία και μας βάζει εργασίες που θα αποδείξουν του λόγου το αληθές. Εμένα μου έτυχε ο χορός. Γιατί σήμερα στα πάρτυ και στα μπαρ οι άνθρωποι λικνίζονται κατά μόνας και μέχρι και τα μπλουζ θεωρούνται ξεπερασμένα, πολλώ δε μάλλον βαλς, τανγκό και τα συναφή δυαδικά σχήματα. Γιατί σ’ έναν κόσμο ατομικισμού και μοναξιάς η αυτοϊκανοποίηση σου δίνει το περιθώριο να κρύβεις συναισθήματα και φόβους με την στρεβλή ελπίδα ότι δεν θα εκτεθείς και δεν θα πονέσεις. Γιατί, αν παραδεχτείς ότι σου αρέσει μια φόρμα πιο κλασική, ελοχεύει ο κίνδυνος να χαρακτηριστείς παρωχημένος και να χάσεις την εκτίμηση των άλλων μονάδων που βαφτίζουν την αναπηρία τους άποψη. Γιατί εκλαμβάνουμε την έννοια της εξόδου ως εκτόνωση της πιεσμένης μας καθημερινότητας, μπαίνοντας στο λούκι μιας άλλης πίεσης, αυτής του να είμαστε «καθώς πρέπει» στον κώδικα της σύγχρονης νυχτερινής εξόδου, αναπαράγοντας αυτό από το οποίο υποτίθεται προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Κι όχι, βέβαια, ότι θα τα πω όλα αυτά στον Γιαννάκη, όταν την επόμενη φορά θα του ζητήσω να χορέψουμε. Αλλά τουλάχιστον θα ξέρω γιατί του το ζητάω και κυρίως δεν θα ντραπώ να το κάνω. Για να συνδέσω τη γνώση με την πράξη, δηλαδή...
Όλγα Θεοδωροπούλου
*τίτλος έργου της Μέλπως Αξιώτη
