«…Βουλιάζω ρε πούστη μου. Βουλιάζω στην κινούμενη άμμο του καναπέ μου. Στη μετριότητα, στην αφόρητη καθημερινότητα και στη βαρεμάρα. Μια πηδησιά είναι ως το στέρεο έδαφος, έλα όμως που φαντάζει υπεράνθρωπη. Εγώ, όμως, θέλω να ζήσω και δεν έχω μάθει άλλο τρόπο για να νοιώσω την πνοή της ζωής να χαϊδεύει τη φράντζα μου. Η επόμενη «φάση» είναι η μόνη σωτηρία μου. Τότε που η καρδιά σου έρχεται και χορεύει λες και έχεις πιει οχτώ τσιγάρα αλβανικό μαύρο, τη θέση όμως της ντάγκλας που σου προσφέρει το εν λόγω ελεεινό κατουροσκεύασμα παίρνει μια ξαστεριά και νιώθεις το μυαλό σου ραντάρ τελευταίας γενιάς. Οι αισθήσεις σου τεντώνονται, ο κόσμος γύρω σου αποκτά νόημα, όλα κουμπώνουν στη θέση τους, ένα κι ένα κάνουν επιτέλους δύο – άσε τους επιστήμονες να τραγουδάνε. Θεϊκή απλότητα: σε κάνω άχρηστο στο ξύλο εκτός κι αν με προλάβεις. Το αεράκι της ζωής, σου χαϊδεύει ξανά τη φράντζα μέχρι την επόμενη φορά – τα ενδιάμεσα είναι η μόνη τραγωδία…».
Διονύσης Κοτταρίδης
