Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
τα δύο 15χρονα, που φέρω στο λιλιπούτειο σαρκίο μου, μου είπαν να μην μπω στο τριπάκι να πάρω θέση υπέρ ή κατά των καταστροφών (γιατί η παιδεία μου περιλαμβάνει τους δισσούς λόγους των σοφιστών), να μουτζώσω αμφότερα τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς (γιατί αισθητικά δεν με καλύπτει ούτε το εστέτ α-λα-Γαλλικά, ούτε το φτωχό πλην τίμιο της εργατιάς στυλάκι), να ξεπεζέψω το καλάμι της διανοουμενίστικης ανάλυσης (γιατί τα πτυχία μου με κατατάσσουν στην κατηγορία του επιστημονικού προλεταριάτου κι όχι του ανώτερου από τον αμόρφωτο πατέρα μου με τη σύνταξη των 600 ευρώ, που ούτε τη μισή δεν θα προλάβω να πάρω) και να μην ξεχάσω ποτέ ότι η ευθύνη μου απέναντι στην κοινωνία και τη ζωή μου δεν μετριέται με τα όσα υλικά αποκτώ μεγαλώνοντας, αλλά με τα 15χρονα που συσσωρεύονται μέσα μου.
Όλγα Θεοδωροπούλου
