Αυτές τις μέρες προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις σε μια σειρά. Δεν μπαίνουν εύκολα, άλλωστε οι εικόνες που εμφανίζονται ακατάπαυστα η μία μετά την άλλη στις οθόνες συχνά δεν αφήνουν περιθώρια για ψυχραιμία. Βλέπω όμως τις πυρκαγιές, τα δακρυγόνα, τον πετροπόλεμο, τους πυροβολισμούς και πρέπει όλοι κάπως να καθορίσουμε τη στάση μας. Η πρώτη γενική παρατήρηση είναι ότι η Αθήνα ζει μια εξέγερση πολλαπλή. Από τη μια υπάρχουν άνθρωποι που αντιδρούν στους καουμπόηδες με στολή οι οποίοι δολοφονούν πιτσιρικάδες χωρίς σοβαρή αιτία. Απολύτως δικαιολογημένοι. Υπάρχουν μαθητές που αντιδρούν, με αφορμή τη δολοφονία, για την αβάσταχτη καθημερινότητά τους που βουλιάζει σε ιδιαίτερα μαθήματα, υποχρεώσεις, διάβασμα και η οποία απαιτεί συνέπεια ενήλικα. Απολύτως δικαιολογημένοι. Υπάρχουν μετανάστες που αντιδρούν στις άθλιες συνθήκες που το κράτος τους έβαλε εδώ και χρόνια να ζουν, δεκάδες στοιβαγμένοι σε οικήματα σάπια, χωρίς ζωή στην ουσία. Απολύτως δικαιολογημένοι. Οι αιτίες διαμαρτυρίας είναι δικαιολογημένες, οι τρόποι όχι. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να κλείσουμε τα μάτια στην καθημερινότητά τους. Αυτή είναι η βαρβαρότητα, όχι οι σπασμένες βιτρίνες των τραπεζών. Βαρβαρότητα είναι η δολοφονία του Αλέξη από ειδικό φρουρό, ο οποίος ενδόψυχα λέει «καλά του έκανα». Όχι οι πέτρες στους αστυνομικούς από δεκαπεντάχρονα.
Νίκος Σβέρκος
