Ένα 15χρονο παιδί δεν θα μάθει ποτέ αν αυτός ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Ένα 15χρονο παιδί δεν πρόλαβε να μάθει αν αυτός ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, ακριβώς γιατί δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από έναν κόσμο που είναι σάπιος. Υποκριτική η απορία μας για τα έκτροπα: είναι πολλά αυτά που έχουν συσσωρευθεί και η ανάγκη να αλλάξουμε ρότα πιο επιτακτική από ποτέ. Για το παρακράτος του 1950, του 1960 και του 1970 που ξαναζεί ο γηραιός πατέρας μου, για τη μαθητική μου μνήμη του Καλτετζά στα μέσα του 1980 και του Τεμπονέρα στις αρχές του 1990, για τον (από)πατο της κοινωνίας που βιώνουν οι μαθητές μου στον 21ο αιώνα (αλλά και για τα διδάγματα του Ρήγα και της Γαλλικής Επανάστασης, που νόμιζα ότι τους ήταν απλώς ένα ακόμα βαρετό μάθημα), για την ακρίβεια, την ανεργία, τα σκάνδαλα και κυρίως για την αξιοπρέπειά μας την οποία δώσαμε το δικαίωμα να ξεσκίσουν – για όλα αυτά, ας μην απορούμε· βγήκε το μέσα μας έξω κι ας μην μας ενοχλεί η αποφορά του. Ας θρηνήσουμε για τον νεκρό, ας θρηνήσουμε για τις καταστροφές, ας θρηνήσουμε για τις περιουσίες μας, αλλά ας πάψουμε να θρηνούμε για τη ζωή μας· καιρός να την αλλάξουμε. Μόνο που οι αλλαγές γίνονται πάντοτε στην ιστορία με τον δύσκολο τρόπο. Ας μην χάσουμε την ευκαιρία, αν δεν θέλουμε να ξαναμπούμε στο γύψο...
Όλγα Θεοδωροπούλου
