Είναι Δευτέρα 17/11/08 23.00 μ.μ. Κάθομαι να δω τα αφιερώματα της τηλεόρασης στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τίποτα! Είναι η πρώτη χρονιά που δεν υπάρχει τίποτα! Σωστά, σκέφτομαι… Ο Κούλογλου δεν είναι πια στην ΝΕΤ. Οπότε αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο γιοκ! Δεν ξέρω τι νόημα έχει να γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Όμως οτιδήποτε μας ξύνει την πληγή της μνήμης το βρίσκω χρήσιμο. Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι η κορυφαία στιγμή της νεότερης ελληνικής ιστορίας και ως τέτοια πρέπει να εορτάζεται. Όμως η νεότερη ελληνική ιστορία και το Πολυτεχνείο φέτος δεν βρήκαν βήμα στα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Βήμα βρίσκει το ζευγαράκι που παραβίασε το κόκκινο και σερνόταν από κανάλι σε κανάλι για να διατυμπανίσει την αντίσταση με το CAYENNE. Aηδίες και ξεράσματα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει μια φορά τον χρόνο να ακούμε τους πρωταγωνιστές του 1973. Όχι γιατί τώρα είναι καλύτεροι, πιο άμεμπτοι, λιγότερο συμβιβασμένοι από όλους τους υπόλοιπους, αλλά γιατί η αλλοτινή τους στάση μπορεί να δείξει στη γενιά του μέλλοντος ότι αξίζει να ζούμε για την τσίπα που είχε κάποτε το γένος μας, για κάτι παραπάνω από τις φθηνές καθημερινές στιγμές μας. Κάτι ακόμη… για φέτος τουλάχιστον η κατάληξη της πορείας θα έπρεπε να ήταν διαφορετική. Οι Αμερικάνοι, έστω και όψιμα έδειξαν ότι έχουν τη διάθεση να γυρίσουν σελίδα, ότι τους ενδιαφέρει να αποκατασταθούν ηθικά στη συνείδηση του υπόλοιπου κόσμου. Σε αντίθεση οι Έλληνες πριν από ένα χρόνο ψηφίσαμε τα ίδια 15 μέρες αφότου μας έκαψαν. Όπως έχουμε ξαναπεί ο εχθρός πια είναι εντός των πυλών. Νομίζω δε ότι η διαμαρτυρία θα έπρεπε να κορυφωθεί μπροστά στην Βουλή… ή στο Σύνταγμα μπροστά στο κεντρικό κατάστημα της Τράπεζας Πειραιώς ή της Εθνικής ή ακόμα καλύτερα στη Μονή Πετράκη…
Έφη Παρίση
