Με έκπληξή μου άκουσα γενειοφόρο καλλιτέχνη και πρώην μακρυμάλλη, φερόμενο και ως ανατρεπτικό, να εισέρχεται σε ραδιοφωνικό στούντιο, λίγο πριν τη δική του εκπομπή, και να «βάζει χέρι» σε εκπροσώπους φοιτητικών παρατάξεων κατηγορώντας τους για χρήση «ξύλινης» γλώσσας και όλα αυτά τα παρόμοια και βαρετά, κατά τη γνώμη μου, εξίσου ξύλινα. Το γεγονός μάλιστα ότι ο δημοσιογράφος που εκείνη τη στιγμή έκανε την εκπομπή ανήκει στη συμπαθή τάξη των εξωτικών γαλαζοπαπαγάλων, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, παρέδιδε εξίσου, μαθήματα ξύλινου σωφρονισμού σε όσους διαφωνούσαν με την αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων, φυσικά δεν έπαιξε κανένα ρόλο για την οξεία παρέμβαση του καλλιτέχνη. Εγώ με τη σειρά μου να υπενθυμίσω ότι, από τότε που ο εν λόγω γενειοφόρος άλλαξε ραδιοφωνική στέγη, ουδόλως έχει αναφέρει το όνομα κάποιας «μαϊμούς», την οποία στο παρελθόν καταχέριαζε πολύ συχνά από άλλη ραδιοφωνική συχνότητα. Με τέτοιο μεροκάματο είμαι και εγώ εναντίον της μισθωτής εργασίας...
Υ.Γ. Μετά τη δήλωση Αλέξη Κούγια και Μαριέττας Γιαννάκου ότι ανήκουν και αυτοί στη γενιά του Πολυτεχνείου και του αντιδιδακτορικού αγώνα, δηλώνω και εγώ ότι στα 8 μου βρέθηκα στο Χημείο, ενώ, υπολογίζοντας τη μέρα σύλληψής μου ως έμβρυο, μάλλον ανήκω και στη γενιά που έφερε τη δημοκρατία πάλι στην Ελλάδα. Έτσι, για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους.
Νίκος Σαραφιανός
