Κάθε χρόνο γύρω στον Ιούνιο ενσκήπτει το γνωστό τυραννικό ερώτημα: Πού θα πάμε φέτος διακοπές… και βέβαια ένα από τα κριτήρια για την επιλογή είναι και το εάν ο κόσμος που προτιμά το συγκεκριμένο μέρος για διακοπές είναι συμβατός σε στυλ με σένα ή όχι. Το κακό το οποίο έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι πλέον ξεκάθαρα. Παλιά ήξερες ότι οι κυριλέ πήγαιναν στη Μύκονο, οι οικογένειες στο Ιόνιο, τα ζευγαράκια στη Μήλο και στη Σαντορίνη, τα χιπιά για ελεύθερο Ανάφη, Δονούσα, Γαύδο, Ικαριά… Τώρα όλα έχουν γίνει ένας αχταρμάς. Οι διακοπές είναι πλέον κάτι σαν τον Στρατό. Άρχισα να νιώθω την έκπληξη των φίλων μου όταν, ως νεοσύλλεκτοι στην πρώτη έξοδό τους, αποφαίνονται: «Εκεί μέσα συναντάς κάθε καρυδιάς καρύδι. Από ΒΠ που συχνάζουν παραλιακή και Κολωνάκι μέχρι δεκαοχτάχρονα παιδιά που πρώτη φορά έφυγαν από το χωριό τους». Έτσι κάπως συμβαίνει λοιπόν και στις διακοπές. Συναντάς σε ταβέρνες, μπαράκια και κυρίως στην παραλία, κόσμο που αγνοείς την ύπαρξή του. Στην Αθήνα τα πράγματα είναι λίγο-πολύ ελεγχόμενα. Έχεις συγκεκριμένες διαδρομές και στέκια, και ο κόσμος δεν αναμειγνύεται τόσο. Τώρα θα μου πεις… στην Ομόνοια δεν κατεβαίνεις ποτέ;;; Κατεβαίνω, αλλά εκεί νομίζεις ότι είσαι στην αγορά του ΑλΧαλίλι, έχει έναν αέρα multiethnic. Αυτή όμως η ζημιά στην παραλία, όπου συναντάς από γήπεδα μέχρι κατίνες και νιώθεις ότι έχεις τον «ρακετομαγνήτη» με τα μπαλάκια όλης της οικουμένης να σε ακολουθούν, ε, τι να πω…
