Ένας ψαράς κάποτε ψάρεψε ένα κοχύλι. Όταν το είδε, το πέταξε μακριά σαν να ήταν σκουπίδι. Το παίρνει ο σκύλος ενός βοσκού, το σπάει με τα δόντια του και το στόμα του πλημμυρίζει με αίμα. Ο βοσκός προσπαθεί να σταματήσει την αιμορραγία, όταν αντιλαμβάνεται ότι το κόκκινο χρώμα έβγαινε από το όστρακο. Ο ψαράς και στη συνέχεια ο σκύλος του βοσκού είχαν ανακαλύψει άθελά τους την πορφύρα, ένα είδος μαλακίου με επίμηκες όστρακο και αδένα που εκκρίνει βαθυκόκκινη ουσία. Και από αυτήν, για αιώνες πολλούς, οι άνθρωποι έβαφαν τα ενδύματά τους. Οι πιο σημαντικές ανακαλύψεις γίνονται τυχαία, όταν οι άνθρωποι δεν είναι προσηλωμένοι μόνο στην ψαριά τους, στο κέρδος, στο συμφέρον. Άλλωστε ποτέ δεν ξέρουμε τι κρύβει ο βυθός. Αυτό το καλοκαίρι ελπίζω το υδάτινο στοιχείο να μας ενώσει με τον άλλον, συντροφικά και τίμια, και αυτό μέλλει να είναι η μεγαλύτερή μας ανακάλυψη. Το κόκκινο του έρωτα κρύβεται στη θάλασσα από χρόνια. Άλλωστε «της Λύρας οι ολόχρυσες χορδές βαστούν το μαγικό ρυθμό».  Καλό καλοκαίρι.

Υ.Γ. Τα λόγια μέσα στα εισαγωγικά είναι από το «Βυσσινί Τριαντάφυλλο», διήγημα του Πλάτωνα Ροδοκανάκη, το οποίο ανεβάζει φέτος το καλοκαίρι η ομάδα «Όχι παίζουμε» σε θεατρική παράσταση.       

Νίκος Σαραφιανός