Πάντα αναρωτιόμουν πώς μπορούν οι γυναίκες να βλέπουν για ώρες σήριαλ αισθηματικού χαρακτήρα, με μοιραία ζευγάρια και αίσιο, σχεδόν πάντα, τέλος. Τι είδους βαρετή επανάληψη είναι αυτή και πώς αντέχουν να βλέπουν το ίδιο έργο σε διαφορετικές εκδοχές. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που τις τρέφει, δεν ξέρω τι είναι αυτό που τους λείπει και το αναπληρώνουν με αυτό τον τρόπο. Παρατηρώ ότι μάλλον δεν εκπληρώνουμε εμείς μια σημαντική πλευρά των αναγκών τους, ειδικά στα πλαίσια μιας μακροχρόνιας σχέσης - και ειδικότερα την ανάγκη τους να νιώθουν ακριβοθώρητες και πολυκυνηγημένες αρχοντοπούλες. Ίσως, και αυτό το θεωρώ φυσιολογικό, είναι πολύ κουραστικό για εμάς να παίξουμε τους ιππότες και να σφάξουμε το δράκο, να επινοήσουμε δηλαδή μια ηρωική ιστορία που θα σημάνει την υπέρβασή μας από το επίπεδο της καθημερινότητας στο επίπεδο της φανταστικής ή πραγματικής κατάκτησης. Σε αυτές αρέσει πολύ να κατακτιούνται και εμείς μάλλον δεν έχουμε πολλά κουράγια για τέτοιου είδους rewind της σχέσης. Και δεν ξέρω αν η τακτική μας οδηγεί σε πρώιμους τίτλους τέλους…
