Έχουμε μπει όλοι σε ρυθμούς καλοκαιρινής αποδιοργάνωσης και διακοπών, ασχέτως με το πότε σκοπεύουμε να φύγουμε και για πόσο. Είναι μάλλον μια εσωτερική κατάσταση, γνώριμη σε μας τους Έλληνες λόγω κλίματος από γεννησιμιού μας και παντελώς άγνωστη στους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Η εξεταστική τελείωσε για τους φοιτητές, και οι εργαζόμενοι, όσο και να πρέπει να δουλέψουν, είναι αλλού, με αποτέλεσμα όλα να κυλάνε πιο ράθυμα και νωχελικά (σε μερικές βέβαια υπηρεσίες κάτι τέτοιο αποτελεί μόνιμη κατάσταση). Το σπίτι δεν σε κρατάει εντωμεταξύ με τίποτα, οι παραλίες (ακόμα και της Αττικής) μοιάζουν με τοπικούς παραδείσους και τα θερινά σινεμά της πρωτεύουσας με βραδινές οάσεις. Όσο όμως και αν έχουμε «φύγει» για διακοπές, τελικά πόσοι από μας μπορούν να πληρώσουν φέτος τις διακοπές τους και - το σημαντικότερο - για πόσο; Όλο και ψαλιδίζεται το διαθέσιμο εισόδημα και ο ελεύθερος χρόνος και είναι τώρα, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη εποχή του χρόνου, όπου γίνεται φανερό κάτι τέτοιο. Όπως μου έχει γράψει κάποτε μια φίλη με την οποία έχουμε πολύ καιρό να ειδωθούμε, η πιο ωραία φάση των διακοπών είναι όταν «έχει αρχίσει η καθημερινότης του θέρους να γίνεται ρουτίνα, τόσο που νομίζεις ότι έτσι θα ζεις πάντα». Πόση πολυτέλεια φαντάζει κάτι τέτοιο, τρία μόλις χρόνια μετά... Μήπως από κάπου εκεί θα έπρεπε να ξεκινήσει μια αντίδραση απέναντι στο στράβωμα των πραγμάτων, αφού τα «σοβαρά» ζητήματα φαίνεται να απασχολούν πια τους πλέον αναρμόδιους;
