Μιλώντας με ένα συγγενικό μου πρόσωπο και λέγοντάς του ότι «έθαψα» έργο σημαντικού Έλληνα συνθέτη πήρα την εξής αποστομωτική απάντηση: «Στην Ελλάδα, όταν βρίζεις, πας μπροστά». Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, αλλά μάλλον αυτό από μόνο του δεν έχει σημασία. Πολλές φορές βρίσκομαι σε αμηχανία να περικλείσω το σχόλιό μου, την κριτική μου, την αγωνιώδη προσπάθεια ενός δημιουργού σε μερικά «άστρα», όπως συνηθίζω να τα αποκαλώ, καθώς αν δεν υπήρχε αυτή η διαβάθμιση θα ήμουν ευτυχής. Δεν βλέπω τη μουσική, ειδικά σε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που ασχολείται με όλα τα είδη, ως ένα πρωτάθλημα, ή πολύ περισσότερο ως ένα πόλεμο, όπου εμείς, ως στρατηγοί, δίνουμε τα παράσημά μας με τη μορφή αστεριών. Δεν βλέπω την κριτική αλλά και ούτε τη μουσική ως «ατμόσφαιρα», ως «συναίσθημα», ως «συνοδεία» στιγμών της ζωής του κάθε ανθρώπου αποκλειστικά. Όχιν η μουσική, ως η πιο άϋλη και για αυτό παγκόσμια τέχνη, έχει μια δική της αυθύπαρκτη αξία, πέρα από την κοινωνική της χρησιμότητα. Για αυτό το λόγο πριν από την κριτική πρέπει να προηγείται η ανάλυση, η ερμηνεία, η προσέγγιση του κόπου του δημιουργού, του νοήματος του όλου έργου του. Οφείλουμε ως κριτικοί να λειτουργούμε ως ενδιάμεσοι, να φέρνουμε σε επαφή τους ακροατές με το έργο, να επεξηγούμε, να χτίζουμε γέφυρες και ας διαφωνούμε, και ας «θάβουμε». Μόνο έτσι τα «άστρα» μας θα έχουν νόημα.