Panda Bear και όχι μόνο...

Γεγονός πρώτο: οι Δευτέρες για κανέναν δεν είναι ευχάριστες.

 

Γεγονός δεύτερο: η μουσική κάνει πιο ευχάριστη την καθημερινότητα.

 

Συμπέρασμα: η Δευτέρα είναι η καταλληλότερη μέρα για να ακούσει κανείς μουσική!

 

Κάθε Δευτέρα, λοιπόν, η νέα στήλη του Avopolis με τίτλο "Monday Blues" θα ξεχωρίζει και θα σας παρουσιάζει φρέσκους δίσκους που αξίζει να ακούσετε, από τις διεθνείς κυρίως κυκλοφορίες. Ο σκοπός της στήλης δεν είναι να υποκαταστήσει τις κριτικές του site, αλλά να τις συμπληρώσει, προσφέροντας ακόμα περισσότερα μουσικά ερεθίσματα, τη στιγμή που αυτά συμβαίνουν...

 

 

 

 

 

Σπάνιες οι σόλο δισκογραφικές εμφανίσεις του Panda Bear, πλην όμως πάντα με λόγο ύπαρξης. Στον πέμπτο του δίσκο ο Noah Lennox δεν «εξερευνά νέα εδάφη», ούτε χώνεται βαθύτερα στους νεο-ψυχεδελικούς λαβυρίνθους των τελευταίων του κυκλοφοριών. Απεναντίας, γίνεται κατά τι πιο ανάλαφρος, ενίοτε πιο γκρουβάτος και σίγουρα πιο ποπ. Καθιστά τον ήχο του πιο προσιτό, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα, να αλλοιώνει την ταυτότητα ή να χάνει τη μοναδικότητά του –όσο οι ακαταμάχητες φωνητικές αρμονίες βρίσκονται στη θέση τους, όλα βαίνουν καλώς. Περισσότερες λεπτομέρειες θα διαβάσετε σύντομα στην κριτική που ετοιμάζει το Avopolis. Μέχρι τότε, μπορείτε να το θεωρήσετε ως την πρώτη «μεγάλη» κυκλοφορία του 2015.

 

{youtube}prBaZzYmQrI{/youtube}

 

 

 

Σημερινή κυκλοφορία από την πάντα αξιοπρόσεκτη Jagjaguwar, το ντεμπούτο αυτό έχει μια ιδιαίτερη δυναμική. Οι Viet Gong μάς έρχονται από τον Καναδά και αποτελούνται από 4 μέλη, δύο εκ των οποίων προέρχονται από τους Women. Παίζουν ένα πολύ ξεχωριστό, πειραματικό post-punk, έντονο σε θόρυβο αλλά και μελωδικότητα συγχρόνως. Δεν είναι σε όλα τους τα κομμάτια εξίσου ενδιαφέροντες, αλλά στις καλές τους στιγμές είναι πραγματικά συναρπαστικοί. Μέσα στον δίσκο θα βρείτε λοιπόν εξαιρετικά δείγματα γραφής, όπως το "March Of Progress", που εξελίσσεται μετά τη μέση σε ψυχεδελικό post-punk εμβατήριο(!)· αλλά και το 11λεπτο "Death", η διάρκεια του οποίου είναι το λιγότερο εντυπωσιακό του χαρακτηριστικό. 

 

{youtube}GFNO-75Wl0k{/youtube}

 

 

Η Jazmine Sullivan έγινε γνωστή μέσα από το single "Dream Big" (2008), το οποίο περιείχε ως sample το "Veridis Quo" των Daft Punk και κατάφερε να αποκτήσει airplay μέχρι και στο ελληνικό ραδιόφωνο. Ο τρίτος της δίσκος Reality Show, στην RCA πλέον, ανήκει στις πολύ αξιόλογες R'n'B κυκλοφορίες των τελευταίων μηνών, απέχοντας αισθητά –και αισθητικά– από τον mainstream μέσο όρο του είδους. Η Sullivan ελίσσεται, ξεκινώντας από old school ήχους ("Forever Don't Last") και καταλήγοντας σε σύγχρονους ("Mascara"), περνώντας όμως και από τα ενδιάμεσα στάδια ("Silver Lining"). Η κυκλοφορία ίσως δεν είναι αρκετά «εκκωφαντική» ώστε να περάσει στο ροκ κοινό, όμως προτείνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους του είδους.

 

{youtube}7caf6ouyPFo{/youtube}

 

 

Το What A Terrible World, What A Beautiful World δεν ανήκει στις κορυφαίες κυκλοφορίες των Decemberists, ούτε είναι καλύτερο από το The King Is Dead του 2011. Η υπερβολικά μεγάλη του διάρκεια το καθιστά κάπως «δύσπεπτο» για να ακουστεί ως ολοκληρωμένος δίσκος και επομένως το αδικεί. Παρ' όλα αυτά έχει κάποιες πολύ όμορφες στιγμές (ιδιαίτερα στο πρώτο μισό), που μεταδίδουν τη ζεστασιά της αμερικανικής folk με άμεσο και αυθεντικό τρόπο, όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε το συγκρότημα. Δίσκος που δεν επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις, αξίζει όμως για επιλεκτική ακρόαση.

 

{youtube}_cErckfwG_8{/youtube}