Ήσυχες Ποπ Μέρες του Αυγούστου #3

Ένα βιβλίο...

Roberto Bolaño - 2666

Δεν είμαι ακριβώς βέβαιος τι καθιστά ένα προϊόν τέχνης καλοκαιρινό ή ακόμη περισσότερο μία πρόταση για το καλοκαίρι. Πέρα από τα προφανή σημεία που μπορεί να ορίζει η φύση του κάθε έργου, οι συσχετίσεις του καθενός με το καλοκαίρι είναι ακριβώς...σχετικές. Ας πούμε, για μένα η αναγνωστική εμπειρία του 2666 (ένα βιβλίο που μόνο καλοκαιρινό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, πέρα από το ότι ο αριθμός των σελίδων του είναι ο 1166 και μάλλον μόνο μέσα στην ανάπαυλα των καλοκαιρινών διακοπών μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς μεγάλα διαλείμματα) το καλοκαίρι του 2018 αποτέλεσε ένα υπαρξιακό σταθμό στη ζωή μου. Θυμάμαι, να το καταβροχθίζω με λυσσασμένη προσήλωση μέσα σε διάστημα 2-3 εβδομάδων (προσωπικό ρεκόρ) κάπου ανάμεσα στα νησιά της Αστυπάλαιας και των Κυθήρων και την Αθήνα, όλα τέλεια σκηνικά που αναπλάστηκαν στο μυαλό μου λόγω της ανάγνωσης. Είναι ένα βιβλίο που περιτριγυρίζει γύρω από τη ζωή του χαρακτήρα Αρτσιμπόλντι (δεν λέω τίποτα παραπάνω), χωρίς ο αναγνώστης να καταλαβαίνει πότε πραγματικά συμβαίνει αυτό και πότε όχι. Μέσα από μία ανεπανάληπτη, λογοτεχνική εξιστόρηση ο χιλιανός Roberto Bolaño, ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς των νεότερων χρόνων, μπλέκει μεταξύ τους αφηγηματικές διαλέκτους και είδη με αδιανόητη μαεστρία για να ψηλαφίσει -μην πω, κρατήσει γερά- την ουσία, το νόημα της ίδιας της ζωής, μέσα ακριβώς από την ίδια της την ανυπαρξία, το θάνατο και τον έρωτα. Μετά την ολοκλήρωση του, ένιωθα πως είχα ανέβει μία πίστα σε αυτό το περίεργο παιχνίδι που αποκαλούμε ζωή.

...ένας δίσκος...

Father's Children - Who's Gonna Save The World

Είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις η ανακάλυψη/ εξερεύνηση/ κατάκτηση ενός δίσκου που αγνοούσες; Οπωσδήποτε. Στη προκειμένη περίπτωση, αφορά έναν δίσκο που δεν αγνοούσα μόνο εγώ, αλλά ολόκληρος ο μουσικός κόσμος, καθώς για πολλά χρόνια ήταν κάπου χαμένο μέχρι που η δισκογραφική Numero Group αποφάσισε να το εκδώσει το 2011 και να του δώσει την προσοχή που του άξιζε. Αναφέρομαι στο ψυχεδελικό soul-funk άλμπουμ Who’s Gonna Save The World των αμερικανών Father’s Children, που ήταν να κυκλοφορήσει κανονικά ως το ντεμπούτο τους το 1973, αλλά η εταιρεία που τους μανάτζαρε δεν πίστεψε σε αυτό και έτσι δεν βρήκαν ποτέ δισκογραφική στέγη. Τελικά, κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1979 και άνοιγαν σταθερά για μεγάλα ονόματα του χώρου εκείνης της δεκαετίας, παραμένοντας για πάντα στην αφάνεια. Ποιος ξέρει, όμως, τι θα γινόταν αν τελικά είχαν καταφέρει να κυκλοφορήσουν το Who’s Gonna Save The World... Γιατί είναι ένα άλμπουμ αγνής, μαύρης διαμαρτυρίας απέναντι στις κοινωνικές πολιτικές της χώρας τους, κάτι τόσο πρωτοποριακό όσο και τολμηρό για την εποχή του, φτιαγμένο από άτομα που γαλουχήθηκαν στους νόμους του δρόμου. Τελικά, έμελλε να λάβει ένα αρχικό κύμα προσοχής το καλοκαίρι του 2011 (όταν το ανακάλυψα και το αγάπησα κι εγώ) και μετέπειτα το 2016, όταν ο Kanye West σάμπλαρε το κομμάτι τους “Dirt and Grime” στο δικό του “Facts” από το Life Of Pablo. Το “Linda” θα πλημμυρίζει πάντα τη ψυχή μου με μία αίσθηση γλυκιάς, θερινής (και χαμένης) ανεμελιάς, αν και είμαι βέβαιος πως μόνο γι' αυτή δε γράφτηκε.

...μια ταινία...

Η Συλλέκτρια (Éric Rohmer, 1967)

Υπάρχει μία φωτογραφία που αν κανείς τριγυρίζει έστω και στην επιφάνεια των social media θα έχει σίγουρα πέσει πάνω της. Δείχνει ένα νεαρό άντρα που είναι βουτηγμένος μπρούμυτα με το μισό κεφάλι μέσα στα ρηχά μίας θάλασσας να εξομολογείται πως «Μπορώ να φανταστώ άνετα να περνάει έτσι έναν ολόκληρο μήνα», αποτυπώνοντας (φαντάζομαι) αυτή την απόλυτη καλοκαιρινή φαντασίωση όλων όσων την αναδημοσιεύουν ασύστολα στα προφίλ τους. Που να ήξεραν (κάποιοι σίγουρα θα το ξέρουν) πως η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι μία σκηνή από το εκπληκτικό, σκηνοθετικό ντεμπούτο μεγάλο μήκους του Eric Rhomer, Η Συλλέκτρια (La Collectionneuse, 1967), μία ταινία που ξεκινάει ως ωδή σε αυτή τη θερινή ραστώνη με σκηνικό μία βίλα στο St. Tropez, αλλά καταλήγει σε ένα δράμα ερωτικού, προσωπικού και υπαρξιακού τέλματος, το οποίο βυθίζεται, συγκρούεται και τελικά λιώνει αντιφατικά (ή και ενισχυτικά) μέσα σε αυτή την αίσθηση αιώνιου εγκλωβισμου σε μία παράλληλη, ανεστραμμένη πραγματικότητα που μπορεί να σε παγιδεύσει ένα παρατεταμένο, κενό, ενήλικο καλοκαίρι. Συνοπτικά, οι Adrien και Daniel περνάνε ξέγνοιαστα τις καλοκαιρινές του ημέρες, διαβάζοντας, συζητώνας, πίνοντας και κολυμπώντας σε μία βίλα φίλου τους στην ειδυλλιακή μεσογειακή Γαλλία. Όλα αυτά διαταράσσονται όταν μία τολμηρή, έφηβη έρχεται με άγριες, παιχνιδιάρκες διαθέσεις να αναστατώσει τις μέρες της Μαρμότας που ζούσαν και να γίνουν οι δύο άντρες, νέα αποκτήματα στη τροπαιοθήκη της. Η συνέχεια της ταινίας παίρνει ενδιαφέρουσα τροπή, αλλά στο τέλος αυτό που μένει είναι η αίσθηση μιας ματαίωσης όλου του καλοκαιρινού ονείρου. Μπορεί και της ίδιας της ζωής. 

...και μια σειρά.

Justified (FX, 2010-2015)

Η αλήθεια είναι πως στη συγκεκριμένη κατηγορία, ως επιλογή δεν μπορούσε να μου έρθει με τίποτα μία σειρά με καλοκαιρινή θεματική, αλλά μόνο σειρές με τις οποίες έχω λιώσει κάτι σάπια, καλοκαιρινά μεσημέρια παλαιότερων εποχών με πολύ περισσότερο χρόνο (για χάσιμο). Δεν το πουλάω καλά, το ξέρω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια και δεν ξέρω γιατί, αλλά η αμερικάνικη επαρχία, η βαριά, redneck, βλάχικη προφορά και οι γραφικοί του (πολύ πιο αληθινοί απ’ ότι πιστεύουμε) χαρακτήρες είναι στοιχεία συνυφασμένα στο μυαλό μου με άδεια μεσημέρια στα βάθη του λιωμένου από τη ζέστη αττικού σκηνικού. Οι περιπέτειες του Timothy Olyphant ως υπό-σερίφης Raylan Given στη western σειρά Justified μου φέρνουν στο μυαλό ακριβώς αυτές τις στιγμές. Δεν είναι κάποιο τηλεοπτικό αριστούργημα, αλλά ούτε και μία (στερεο)τυπική αναπαραγωγή του είδους για μαζική κατανάλωση. Στα βάθη του Κεντάκι, στα Απαλλάχια όρη (παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος της σειράς έχει γυριστεί στη Καλιφόρνια), το sexy, αστείο, σκληρό, πνευματώδες (για τα εκεί δεδομένα) και ηθικό όργανο της δικαιοσύνης κυνηγάει κακούς, τα βάζει με στυγερούς εγκληματίες,κουτοπόνηρους δολοπλόκους και μοιραίες γυναίκες με μπόλικες δόσεις μαύρου χιούμορ. Ρίχνει, επίσης, μία αρκετά διεισδυτική ματιά στα κομμάτια της Αμερικής που έφεραν ανθρώπους όπως τον Donald Trump στις ζωές μας.