Tη διετία 2005-06, πρέπει να απήλαυσα μερικές από τις πιο μεθυσμένες μακαρονάδες της ζωής μου.
Η νυχτερινή Αθήνα ήταν ακόμα ζωντανή τις Τετάρτες και έτσι γύρω στις 3 τα ξημερώματα θα τελείωνα το DJing στα στέκια της Σκουφά και θα πέρναγα από τα στέκια της Ασκληπιού, για να συναντήσω τον τωρινό συνεργάτη μου στο avopolisradio.gr, Ζώη Χαλκιόπουλο. Με τη βέσπα του θα ανηφορίζαμε ύστερα 2 τετράγωνα πιο πάνω, προς το σπίτι μου, για να μαγειρέψουμε μακαρόνια και να περιμένουμε το ρολόι να δείξει 4 μετά τα μεσάνυχτα.
Εκείνη την ώρα ακριβώς, ο αγαπημένος μας DJ, o Gilles Peterson, κυριολεκτικά ο άνθρωπος που είχε βάλει τον όρο «eclectic» στα set μας, ξεκινούσε την εκπομπή του στο Radio 1 του BBCκαι για 2 ώρες ένωνε τις τελείες από την jazz στο hip hop και μετά στο dubstep και το house. Το bbc.com/radio1/gillespeterson ήταν εβδομαδιαία ιεροτελεστία. Όταν δε εξαντλούσαμε τη μουσική και θαυμάζαμε τα μικρόφωνα του Gilles (ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ ότι ξεκίνησε από τους πειρατές του Λονδίνου), στεκόμασταν στο θαύμα της ιντερνετικής πλατφόρμας.
Λίγα χρόνια μετά ήρθαν τα ταξίδια στην Αμερική, όταν, από όλους τους θρυλικούς σταθμούς -συμπεριλαμβανομένου και του NPR- η επίσκεψη που έκανα (και είχε νόημα) ήταν αυτή έξω από τα στούντιο του East Village Radio, στο Μανχάταν. Εκεί σταματούσαν μερικές φορές τον μήνα για εκπομπές από τον Mark Ronson μέχρι τους Strokes και από τον QTip μέχρι τον Andrew WK.
Αν το BBC είχε ανοίξει τις πόρτες του στο ίντερνετ, ο East Village υπήρξε για μένα ο πρώτος κυρίαρχος ιντερνετικός σταθμός. Το πρώτο ραδιόφωνο που υπήρχε τόσο άνετα στη συνείδησή μου σαν το καλύτερο ραδιόφωνο του κόσμου, χωρίς να με εμποδίζουν οι συχνότητες, τα αγγλικά, οι ώρες διαφοράς. Το ραδιόφωνο που τότε διάβαζε το μέλλον και μαζί επαναπροσδιόριζε την παγκόσμια έννοια του ραδιοφώνου. Από εκεί ξεκίνησε να είναι cool ανά τον κόσμο να μιλάς στο μικρόφωνο σαν ο άνθρπωπος που είσαι κάθε μέρα και όχι σαν μέρος μιας στημένης, όσο δυνατόν γοητευτικής προς τους ακροατές περσόνας. Το ραδιόφωνο που δίχως πρόγραμμα (γιατί αυτήν την ελευθερία σου έδινε το μη άγχος των ακροαματικοτήτων) μπορούσε να έχει από το κέντρο της Νέας Υόρκης ξαφνικούς καλεσμένους όπως τον Jay-Z. To ραδιόφωνο που δεν είχε ανάγκη τις διαφημίσεις και που, όταν έχτισε την παγκόσμια φήμη του, αποφάσισε να μην βάλει καν. Το ραδιόφωνο στο οποίο η μουσική συνέβαινε χωρίς σπόνσορες από πολυεθνικές δισκογραφικές και στο οποίο οι underground τάσεις βρήκαν χώρο για να γίνουν το νέο mainstream. Το ραδιόφωνο που πολλαπλασιάστηκε σε αυτήν τη φόρμα σε όλες τις πόλεις του κόσμου και πλέον, στη δεκαετία μας (για όλους τους αναπτυγμένους πολιτισμούς), δεν είναι το μέλλον, αλλά το παρόν και ο βασικός δείκτης των καινούριων τάσεων.
Και η πρόκληση ήταν ξεκάθαρη ακόμα και για εκείνους που υποστήριζαν -και ακόμα το κάνουν- το παραδοσιακό ραδιόφωνο στην καλύτερη μουσική μορφή του, βλέπε το Radio 1 του BBC. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι περιπτώσεις παραγωγών που διέπρεψαν αρχικά στον Rinse FΜ, έπειτα στον NTS και τελικά βρέθηκαν στον Radio 1.
Το ακόμα πιο παράδοξο, όμως, είναι πως, σε ένα γύρισμα των καιρών, πλέον είναι πιο σημαντικό για τον Gilles Peterson να παρουσιάζει τη μουσική του στον ιντερνετικό NTS, παρά στο BBC. Το κύρος του μεγαλώνει και η μουσική του προσεγγίζει περισσότερα ακροατήρια με την ανάποδη πλέον πορεία, σε βαθμό που, για να διατηρεί τη φήμη του στον δρόμο, πρέπει, αντί για τα πολυτερλέστατα στούντιο του BBC, να κάνει εκπομπή από μια καντίνα στο Dalston. Kαι από αυτήν τη νέα πραγματικότητα να βρίσκει όλους τους μάνατζερς και ακόλουθούς του να τον συμβουλεύουν να λανσάρει τον υποδειγματικό νέο online σταθμό Worldwidefm.net, με εκπομπές και ανταποκρίσεις συνεργατών από την Ιαπωνία μέχρι την Αυστραλία. Ο δε Rinse FM, που ακολούθησε στο Λονδίνο το παράδειγμα του East Village, έχει παραρτήματα στο Παρίσι και το επίπεδο δημοφιλίας του στη βρετανική πρωτεύουσα του εξασφάλισε πλέον κανονική συχνότητα στα FM.
O NTS του Λονδίνου απέκτησε πρόσφατα υπερατλαντικό αδερφάκι στο Λος Άντζελες, ενώ όπως ακριβώς συμβαίνει με τις μουσικές τάσεις που ξεπηδούν από τους online σταθμούς (και γίνονται το καινούριο), έτσι και η φήμη των online radios ανά τον κόσμο -τουλάχιστον στο νεανικό κοινό- φτάνει σε υψηλά επίπεδα coolness και δημοτικότητας. Αν δεν το πιστεύετε ψάξτε το http://know-wave.com/ online radio της Νέας Υόρκης, για να δείτε από πού ξεκίνησε η A$AP Mob και η μόδα του trap. Επιπλέον, αναρωτηθείτε πώς γίνεται το πιο μεγάλο επίτευγμα στην επιχειρηματική δραστηριότητα του Τyler Τhe Creator να είναι το Golf Media Radio και ασφαλώς υποκλιθείτε στη συνδρομητική online radio πλατφόρμα του Beats 1 της Apple, όπου τις τάσεις και την παρουσίαση αυτών αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι μουσικοί, με ονόματα όπως εκείνα των Metallica, Frank Ocean, Major Lazer, Pharrell Williams και του θρύλου Elton John να διατηρούν εβδομαδιαία shows.
Είναι μόνο θέμα του συντηρητισμού που διακρίνει μια κοινωνία το να μην ακολουθεί στα χρόνια του ίντερνετ την αμεσότητα και την πολυφωνία που προσφέρουν τα διαδικτυακά ραδιόφωνα, Νομίζω δε πως, σε συνδυασμό με τις συντηρητικές στρατηγικές στην εγχώρια μπάντα των FM, είναι θέμα μηνών για να στραφεί μεγάλη μερίδα του μουσικόφιλου κοινού αποκλειστικά στα online ραδιόφωνα.
Σε αυτήν την Ελλάδα που αντιστέκεται και που επιμένει να «ενημερώνεται» μουσικά από τα FM, είναι αφιερωμένη κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, η εκπομπή Brotherhood On Air, τα μεσημέρια 2-4μμ στον avopolisradio.gr, που πλέον εκπέμπει από την τζαμαρία της Ασκληπιού 89, σοκάροντας όλο και περισσότερο τον ανυποψίαστο μέσο Aθηναίο περαστικό, όποιον είχε συνηθίσει να λαμβάνει τη μαγεία του μικροφώνου με την ιδανική φωνή να έρχεται από το άγνωστο, με βάρκα την ...ελπίδα. Και έχει στ' αλήθεια ενδιαφέρον να παρακολουθείς τις αντιδράσεις του μουσικόφιλου κοινού όταν τους προσφέρεις καθημερινά και με συνέπεια κάτι τόσο φρέσκο. Θα ακολουθήσουν, άραγε; Ή είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη βραχνή λάγνα φωνή, η οποία 20 χρόνια τώρα τους σερβίρει το “Seniorita” των James σαν τη μουσική που (την) άφησε (η) εποχή;
Αgenda
Tη Δευτέρα 5/3 και κάθε Δευτέρα του Μαρτίου, οι TFA TFY παρουσιάζουν την παράσταση "Pizza & Ξύλο" στο υπόγειο της πιτσαρίας Crust.
Aυτό. Τι άλλο;
5 Singles των ημερών
1. BUNKR - Appl Skies EP (VLSI Records)
Η ambient εξακολουθεί να συναντά τη disco ρυθμολογία τελευταία και, ακόμα και όταν τα beats αποδεικνύονται πιο βαριά, το νωχελικό αλλά συνάμα ταξιδιάρικο του αποτελέσματος είναι απολαυστικό. Ένας μικρός παράδεισος στο ομότιτλο κομμάτι από το νέο ΕΡ του BUNKR. Kυκλοφόρησε 23/2.
https://soundcloud.com/loose-lips123/premiere-bunkr-appl-skies-vlsi02
2. Billy The Kid - Anything & Everything (Dala Records)
Εν αναμονή του ντεμπούτου του, ο πνευστός της Daptones φαμίλιας και των συγχωρεμένων Charles Bradley και Sharon Jones, αφήνει να φανεί λίγο από το ταλέντο του στο πρώτο single "Anything & Everything”. Soul χροιές και ενορχήστρωση από τα «μαύρα» 1960s. Λιτό και απέρριτο. Στη δική του, νεοϋορκέζικη Dala Records. Kυκλοφόρησε 26/2.
3. XYZ - Rock On (Mono-tone Records)
Από τα 3 κομμάτια που έχουν αποσπασματικά φτάσει στα αυτιά μου, το Artificial Flavoring παίζει να είναι ένας εκ των πολυαναμενόμενων δίσκων του 2018. To project ΧΥΖ φέρει τις υπογραφές του Ιan Svenonius, της μορφής δηλαδή και φωνής των Make UP και Chain & The Gang, και του Μemphis Electronic των NON! και Dum Dum Boys, στην πιο Suicide πεθαίνεις παραγωγή και ενορχήστρωση από καταβολής ηλεκτρονικού πανκ. To πρώτο single “Rock On” μιλάει από μόνο του, στο avopolisradio.gr παίζουμε κι άλλα 2 και ο δίσκος έχει συνολικά 12 μπόμπες, που φέρνουν τον Jon Spencer τσικ του τσικ με τον Alan Vega. Το LP κυκλοφορεί 16/3.
4. Fockewulf 190 - Body Heat (Dark Entries re-issue)
Η Dark Entries διανύει την italo disco φάση της και επανεκδίδει ανά τριάδες μερικά από τα lost classics του είδους. Το new wave disco έρεβος απλώνεται με πολύ φάνκι τρόπο στο Βody Heat των Μιλανέζων Fockewulf 190 και όλοι έχουμε υποψίες ότι ο επόμενος στην σειρά ίσως είναι ο ΚώσταςΧαριτοδιπλωμένος με το "Lost In The Night".
Την τριάδα συμπληρώνουν το πιο ποπ "Ghost Town" των Mono Band και το “Over And Over” των Fantasy Life. Cool AF. Και τα 3 κυκλοφόρησαν μέσα στον μήνα.
5. Krystal Klear - Club Studies (Hot Haus)
Είναι μάλλον κοινό μυστικό στους DJ κύκλους πως οτιδήποτε ακούγεται σαν να έχει βγει από clubs της Nέας Υόρκης, του Σικάγο και του Ντιτρόιτ στα τέλη των 1990s, έχει τρομερή αξία στις πίστες. Η US House επιστρέφει στη κλασική της μορφή και αλίμονο αν από αυτό το revival έλειπε η dance μαεστρία του Krystal Klear, που εδώ ντεμπουτάρει για την ετικέτα Hot Haus, βασισμένος σε κλασικές στιγμές της σκηνής. Αμφότερα τα "Just Α Little” και “Dedication” καρφώνουν τον ήχου του Danny Tenaglia στο Twilo στα τέλη των 1990s.
3+1 Mini LPs των ημερών
1. 10LEC6 - Bone Bame (Ed Banger)
Στα γαλλικά προφέρεται dis lec six (σαν δυσλεξία) και τιμά το νέο μότο της πάλαι ποτέ κραταιάς Ed Banger, η οποία πλέον ψάχνει όλους τους διαφορετικούς τρόπους να σας χορέψει. Από το Καμερούν με αγάπη, τα φωνητικά της μπάντας ταιριάζουν γάντι στην ESG, Bad Brains προσέγγιση των ηλεκτρονικών beats, που με μια πρέζα από αφρικάνικο gospel φτιάχνουν το δικό τους Bulu Punk. Υπό άλλες συνθήκες θα σας έλεγα, ότι από hipster χαρακτηρισμούς, ο Pedro Winter, αφεντικό της Banger και πρώην μάνατζερ των Daft Punk έχει να funky κότες. Αλλά το ντεμπούτο LP των 10LEC6, ακόμα και αν ακολουθεί σε ethnic trend το Tokoliana EP των KOKOKO! με τον Debruit, έχει μερικές εξαιρετικές στιγμές και τουλάχιστον για την άφρο μεριά της Γαλλίας, τα 8 electropunk κομμάτια του παρουσιάζουν τρομερό ενδιαφέρον.
Όχι που το video θα έμενε πίσω. Το LP κυκλοφορεί 9/3.
2. Various Artists - The Midnight Shift (Midnight Shift)
To μαύρο, βαρύ (και σε περιπτώσεις όπως των Hodge & Gramrcy) ασήκωτο techno πέπλο που απλώνει το label Midnight Shift στο νέο του εγχειρίδιο για τον εορτασμό των 5 χρόνων του, είναι από άλλον πλανήτη. Επιθετικό, αφηρημένο, εγκεφαλικό και άκρως εθιστικό, μου είναι αδύνατο να φανταστώ τι είναι ικανό να προκαλέσει με την συνοδεία των απαραίτητων.
Εδώ ο Amato είναι ο Ηacker (σ.σ. o Ηacker παίζει 17/3 στο Temple) και κάνει το σοβαρό electro που τον καταξίωσε, ο Terry Lamborgini είναι ο Marco Bernardi και σου δίνει τα σπασμένα βρωμομπασίδια που θες, ενώ ο Ιnnyster είναι ο Seixlack και, αν θέλεις λίγη underground αλητεία, είναι ο άνθρωπός σου. Μέχρι και το "Harmonius Telonius" του Iron Boat, που μας κάνει ατμόσφαιρα στο ραδιόφωνο, θα βρεις εδώ για να σου κάνει τα tricks του Nicolas Jaar εν έτει 2018.
Κυκλοφορεί 26/2.
3. 1954 - A Part Of Me (Project: Mooncircle)
Αφήστε αυτόν τον πιτσιρικά από τη Lyon να υπάρχει με την ambient, broken beat, ηλεκτρονική jazz του σε μια γωνία αυτής της στήλης στις αρχές του ’18. Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να καταλήξει αυτός ο δίσκος στα τέλη της χρονιάς και το μόνο σίγουρο είναι ότι κυλάει απολαυστικά σαν μουσική χώρου για βροχερές μέρες. Σκοτεινό κατα βάση και όχι λεπτομερώς δουλεμένο, αλλά έχει μια ειλικρίνεια, η οποία σε κάνει να θες να το αφήσεις να παίζει και σημειώνεις το εύκολο όνομα-χρονολογία.
Κυκλοφόρησε 26/1.
4. Plaster - Transition (Kvitnu)
Kάπου ανάμεσα στο πριν και στο μετά της αποκάλυψης, υπάρχει ο Plaster. Η τέχνη και η πολυπλοκότητα του ηχητικού σχεδιασμού γίνεται ακόμα πιο απλή στο Transition, με τον εξοπλισμό να περιορίζεται πλέον αυστηρά σε αναλογικές μηχανές αναπαγωγής θορύβου. Συγκινηιτικό σε σημεία και όσο επιβλητικό ή βιομηχανικό έπρεπε σε άλλα. Βαθύ και ασφαλώς σαουντρακικό, σε καμία περίπτωση δεν συνίσταται αν διανύετε περίοδο εσωτερικών αναζητήσεων. Σοβαρό. Κυκλοφορεί 2/3.
https://soundcloud.com/kvitnu/plaster-transition-kvitnu-57
