Από το CBGB κι έπειτα, η έννοια «gentrification» (στα ελληνικά «ανάπλαση») δεν έφερνε καλά μαντάτα στις ανήσυχες καλλιτεχνικά κοινότητες. Οι ιστορίες λ.χ. για το rock 'n' roll lifestyle στο East Village της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του 1980, έστειλαν τα ενοίκια στον θεό από τα μέσα των 1990s και έπειτα. H περιοχή που φιλοξενεί το Fabric στο Λονδίνο, δεν αγγίζεται πλέον σε επίπεδο διαμονής, αναγκάζοντας έτσι σε «εξορία» όλους τους δημιουργούς που έμεναν με φτηνό ενοίκιο στη γύρω περιοχή, ενώ το ιστορικό club κλείνει και ξανανοίγει σχεδόν μία φορά τον χρόνο πια –και μετά απο επικούς αγώνες. Φημισμένα επίσης live venues όπως το 285 Kent στο Μπρούκλιν ή το Death By Audio, DIY χώροι που πήγαν «αλλού» την κουλτούρα της μουσικής και των τεχνών για τους indie κύκλους, έκλεισαν λόγω της «ανάπλασης» του Vice. Αλλά κι αυτό, σε ένα γύρισμα της τύχης, μετατράπηκε σε σπονσοραρισμένο κολοσσό, ο οποίος αναγκάζεται πλέον να φιμώνει τα παιδιά του, ακόμα κι αν έχτισε τη φήμη του στην καταγραφή των ανεξάρτητων προσπαθειών.
Στην Αθήνα, η ανάπλαση περιέργως δεν ήρθε στο Ρόδον και σίγουρα κοντοστάθηκε στην περίπτωση του Gagarin, μετατρέποντας το 205 της Λιοσίων σε cult χώρο. Εμφανίστηκε πάντως ξεκάθαρα σε άλλες περιπτώσεις και μαζί της έφερε όλες τις ανάλογες συνέπειες στα μουσικά στέκια του ιστορικού κέντρου.
Αν είστε λοιπόν μουσικός στην Αθήνα του 2017, θα πρέπει να έχετε ήδη υποψιαστεί σε τι αναφέρομαι. Είμαι σίγουρος δηλαδή ότι έχετε παλέψει άπειρα με την ιδέα να παίξετε live στο κέντρο της πόλης, μόνο και μόνο για να πάρετε λίγη από τη φήμη και το coolness που παρέχουν οι εκεί συναυλιακοί χώροι. Αν το έχετε κάνει, αξίζει να το συζητήσετε με κάποιον που ζει από τη μουσική στην Ελλάδα. Θα σας διαβεβαιώσει ότι το να παίζεις τζάμπα ή με μικρά ποσοστά προκειμένου να συνδεθείς με το όποιο γνωστό venue
α) χαλάει την πιάτσα
β) δεν σας κάνει καλύτερους μουσικούς, αντιθέτως σας κάνει υποθετικά κακούς επαγγελματιές
και
γ) σας κάνει συμμέτοχους στην οικονομική «ανάπλαση» συναυλιακών και μη χώρων, οι οποίοι δυσκολεύονται να μειώσουν έστω και λίγο το κέρδος τους προκειμένου να «βάλουν πλάτη» στο φορολογικό βάρος του κράτους, που στο τέλος επωμίζονται οι ίδιοι οι μουσικοί.
Για να μην μιλήσουμε για τα ενοίκια των χώρων στο κέντρο, στην περίπτωση εξωτερικής παραγωγής.
Ο κανόνας θα έπρεπε να είναι ότι η μπάντα παίρνει την πόρτα ή τα 4/5 αυτής έστω. Όσο περίεργο κι αν διαβάζεται κάτι τέτοιο στη σημερινή Αθήνα –με την ανάπλαση να έχει ήδη δείξει τα δόντια της στο κέντρο– να ξέρετε ότι πάνω σε κανόνες σαν τον προηγούμενο χτίστηκαν οι τοπικές σκηνές, με τελευταίο success story στη δική μας πόλη την καλή εποχή του Κ44.
Είναι άλλωστε ευνόητο ότι ο χώρος γεμίζει ή μένει άδειος από τον κόσμο τον οποίον καλεί η ίδια η μπάντα: σε κάθε περίπτωση, οι καλεσμένοι της θα πιουν για να διασκεδάσουν· και ό,τι πιούν, θα το αφήσουν στο μπαρ του ιδιοκτήτη του venue. Ή μήπως κάτι έχει αλλάξει και δεν πάει έτσι το κόλπο, οπότε πρέπει το venue να παίρνει πια και από το εισιτήριο, το οποίο αναγκάζει η μπάντα τους φίλους της να πληρώσουν, προκειμένου να τη δουν;
Φυσιολογικά μα εύλογα ερωτήματα για τα περίφημα deals και συμφωνητικά των συναυλιακών χώρων στην πρωτεύουσα, με «καλούς πελάτες» Αθηναίους μουσικούς και συγκροτήματα. Μέχρι ασφαλώς οι μπάντες να ξυπνήσουν και να καλούν τους φίλους στα γκαράζ τους, χωρίς να τους χρεώνουν.
Διόλου τυχαία, το DIY ήθος χώρων όπως το υπόγειο της πιτσαρίας Crust, το Velvet Room, το Boiler, το ίδρυμα 2.14 ή το Scrow Theater παίζει μπαλίτσα με φιλικές συνδρομές, χαμηλές εισόδους (συν ποτό) και επιτόπιες δωρεές, κρατώντας έτσι τη φάση ζωντανή για όλα τα συγκροτήματα που βρίσκονται στην πιάτσα και ξέρουν πόσο ουτοπία είναι τα μεγάλα live σε μεγάλα venue και οι πολλά υποσχόμενες συμφωνίες, με το ακόμα πιο υποσχόμενο promo.
Σύντομα και η άλλη μεριά, αυτή δηλαδή των μουσικογράφων με street γνώση, θα αρχίσει να καλύπτει live DIY δυναμικής σε DIY στέκια, ενώ χώροι που πλασαρίστηκαν ως συναυλιακώς «εναλλακτικοί» θα ψάχνουν να κλείσουν ονόματα ή απλά θα τα αγοράζουν, σηκώντας πια οι ίδιοι το κόστος της παραγωγής. Μαζί τους, βέβαια, θα πορευτούν και όλες οι νέες overhyped μπάντες της πόλης, όσες δυσκολεύονται να συσπειρώσουν 100 άτομα σε ένα υπόγειο και να τα ιδρώσουν δίχως αύριο. Από αυτήν την εικόνα δεν ξεκίνησαν όλα, άλλωστε;
2 συναυλίες για τις επόμενες 2 εβδομάδες:
- 25/11 VELVET ROOM στο Μπάγκειον
The Closing Party με τους Chickn, Chinese Basement, Maladie
3 euros / 21.30
Αυλαία για τη DIY φασάρα συναυλιών στο κέντρο. Plus, κάθε φορά που οι Chinese Basement επιστρέφουν στην πόλη, το «χύμα» παίρνει άλλη διάσταση.
- 1/12 Shawn Lee’s Ping Pong Orchestra στο ΙΛΙΟΝ plus
Doors open: 21:30 (FB event εδώ)
Opening Act: Wolfy Funk Project
Προπώληση: 14€ Ταμείο: 16€
Μάτια και αυτιά στους Wolfy και shake your booty με τον επισκέπτη Shawn Lee. To ίδιο βράδι ξεκινάει και το Winter Plisskën 2017.
3 Νέα project από δικά μας παιδιά:
1. Arcadian Child - She's On My Mind (Self Release, 2017)
Στην πραγματικότητα η φάση psych rock δεν είναι τίποτα περισσότερο από λίγο παραπάνω vibrato στις κιθάρες με 1990s grunge κουρδίσματα και λίγο extra chorus. Πιο κοντά στους Alice In Chains παρά στους Black Mountain, οι Κύπριοι Arcadian Child έχουν εμφανώς δεθεί με τους Αθηναίους Cyanna Mercury, σε βαθμό που μοιράζονται και τον ίδιο video σκηνοθέτη. Σε κάθε περίπτωση το ολοκαίνουριο “Afterglow” είναι το «πάρε να 'χεις» του σύγχρονου ροκ από τη Μεγαλόνησο. Κοντά στον Ιανουάριο ετοιμάζουν live στην Αθήνα.
{youtube}_9eYBfNMWf4{/youtube}
2. Λεωνίδας Μπαλάφας - Άνθρωπος Μονάχος (Self Release, 2017)
Nαι, μπορώ να υποθέσω την απορία σου, αλλά έλα κι εσύ στη θέση μου όταν ο Κύριος Κ. μου έπαιξε τον καινούριο δίσκο του Μπαλάφα. Παραγωγή σχεδόν στο κέντρο και τα στοιχεία που σου έρχονται από τα πλάγια να καταλήγουν πάλι πίσω, in your face. Οld school beat στα τύμπανα, funk αυτοσχεδιασμοί στα πνευστά, ρεμπέτικο attitude στις φωνές και 2 δευτερόλεπτα από το θέμα του Rocky. Ο Μπαλάφας επαναπροσδιορίζει το cool που άφησε πίσω του ο Γιώργος Μαργαρίτης το 2003. Περιμένετε τον δίσκο αρχές του '18, έχει κι άλλο ακόμα.
{youtube}_d8U4CuZFHE{/youtube}
3. Joalz - "Classified Lies" w/ Mary Tsoni
Ο Λεωνίδας Segka για πρώτη φορά ένιωσε την ανάγκη να γκρουβάρουν οι Joalz. Αν το "Classified Lies" με την αδικοχαμένη Μαίρη Τσώνη είναι όντως ο προπομπός ενός σχετικού με αυτό το groove νέου δίσκου (το Amazing Moments θα κυκλοφορήσει Φλεβάρη του ’18) τότε οι Joalz έρχονται ακόμα πιο κοντά στη μαζική, διεθνή καταξίωση. Ο χαρακτηρισμός «στοιχειωμένο» που ήταν πάντα κοντά στις κυκλοφορίες των Joalz, εδώ πλέον ίσως και να παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις.
5 Νέες κυκλοφορίες
1. Κing Krule - The OOZ (XL Recordings / Feelgood)
Αποτελεί κοινό μυστικό ότι o Κing Krule είναι ο Τyler The Creator της Ευρώπης. Cool τυπάκια στα mid-20s τους, που φτιάχνουν δίσκους για να πουν τις επιτηδευμένα μελαγχολικές τους ιστορίες, τις οποίες πλαισιώνουν με ατμόσφαιρες (παρά με μελωδίες) και με ακόρντα που δεν έχουν συνέχεια, ενώ ντύνονται με throwback τρόπο από τα 1970s ως τα 1990s και –μέσα στα ίδια 3 λεπτά– μπορούν να γεφυρώσουν απο τις ατάκες του Biggie μέχρι τις κιθάρες των Cramps. To cool της νέας εποχής με τις ευλογίες του Pitchfork (9,0) αν μη τι άλλο έχει άποψη και ακούγεται διαφορετικό απο τον μέσο όρο των μεσόκοπων indie κυκλοφοριών. Πλέον, για τη γενιά που γεμίζει το Gagarin για να ακούσει την Princess Nokia να ψευτοραπάρει πάνω απο τα κομμάτια της (τα οποία παίζει από CD player ένας παραγωγός; DJ; tour manager;), η μουσική είναι το δεύτερο στοιχείο. Το πρώτο είναι πόσο κουλ φαίνεσαι και ακούγεσαι στο YouTube. Και σε αυτό ο King Krule τα καταφέρνει μια χαρά.
Stream online Link
2. Avalon Emerson - Whities 013 (Whities)
Η Αvalon Emerson είναι για πολλούς, μαζί με τη Black Madonna, οι σανίδες σωτηρίας για τη νέα dance σκηνή της Αμερικής στη μετα-EDM εποχή. Φροντίζει να κρατάει τον ήχο της φρέσκο με κυκλοφορίες που η Kompakt είχε για ψωμοτύρι παλαιότερα, αλλά τώρα, που όλα έγιναν πιο γρήγορα, πιο σκοτεινά και πιο σκληρά, έχουμε την ανάγκη να τα αποφορτίσουμε από τον trance/techno χαρακτήρα τους και να χρυσώσουμε το χάπι ονομάζοντας τα «εγκεφαλική tech house». H Whities θα είναι πάντα cool, γιατί είναι το dance αδερφάκι της Young Turks και την τρέχει ο γνωστός απο τους Boiler Room κύκλους Nic Tasker.
{youtube}6FWLMjWuqsM{/youtube}
3. Bonebrokk - Hollow Systems (Trial & Error)
O δικός μας Bonebrokk, για παράδειγμα, κάνει σίγουρα πολύ καλύτερη μανέστρα από τo τελευταίο της Avalon: «βρωμίζει» το παιχνίδι όπως του έμαθαν οι κυκλοφορίες του Gizmo στη Berceuse Heroique, ενώ τα bleeps του έχουν όντως κάτι από το μέλλον. Οι μελωδίες του σίγουρα χρωστάνε στον Liam Howlett, αλλά το techno του είναι από τα πιο ωμά που παίζουν στα ευρωπαϊκά dancefloors.
Ακούστε όλο το ΕΡ
4. Mura Masa - Mura Masa (Polydor/Anchor Point/Downtown/Geffen)
«Bedroom producer», δηλαδή πόσο πιο early '00s όρος για Άγγλο πιτσιρικά που φτιάχνει hip hop beats στο δωμάτιό του και καταλήγει σε 2 indie label και 2 πολυεθνικές; Ο Alex Crossan έκανε τη φάση του και ήταν ο ένας στους δέκα που βοηθούν οι συνθήκες. Η μουσική του έχει να πει, πάντως, και σίγουρα αφήνει σωστούς χώρους για να τα πουν και οι επιφανείς καλεσμένοι Damon Albarn, Christine & The Queens, A$AP Rocky, Desiigner, Jamie Lidell και A.K. Paul, αλλά και οι «δικοί του» Νao, Bonzai και Tom Tripp. Πιο φρέσκος από τον Calvin Harris, αλλά πιο καλογυαλισμένος από τον Pierre Bourne, ο οποίος είναι το real deal και κόβει/ράβει για τον Playboi Carti.
Κυκλοφορεί 27.11, και εδώ το χιτ του δίσκου
{youtube}ZJM4AQSbZDk{/youtube}
5. Joel Gion - Joel Gion (Βeyond Is Beyond)
O τύπος που κλέβει την παράσταση στο DiG! documentary, ο mr. tambourine man των Brian Jonestown Massacre και μάλλον ο άνθρωπος που είχαμε ανάγκη από εκείνη την παρέα να μας δώσει κάτι ακόμα, επιστρέφει σήμερα Παρασκευή 17 Νοεμβρίου με τον 2ο προσωπικό του δίσκο. O ορισμός του νεοψυχεδελικού groove και ένας δίσκος που θα έκαναν οι Belle & Sebastian, αν ζούσαν στο Σαν Φρανσίσκο. Περισσότερα ντέφια, περισσότερα bongos, περισσότερες ελαφροπόπ μελωδίες και αρκετά φλάουτα ώστε να μην σας λείψουν για το υπόλοιπο της χρονιάς (αν υπολογίσει κανείς ότι τα φλάουτα ξεκίνησαν σαν μόδα απο τον Drake και τον Future και φτάσανε μέχρι αυτό το επικό bootleg της “Στάλας”), συνθέτουν το εξωτικό δημιούργημα του Joel Gion. Κάθε εβδομάδα χρειάζεσαι έναν τέτοιο δίσκο σε random playlists στο γραφείο.
Το ακούτε εδώ
