Χαίρομαι που βαρεθήκατε κι εσείς όσο κι εγώ τους τόνους από house/techno/dubstep/EDM κριτικές στα πλαίσια της συγκεκριμένης στήλης. Το συζητάμε στο έξω και στα clubs και θα κάνω κάτι άμεσα για αυτό.
Κατά τα λοιπά, απολαυστικό το κείμενο του Χάρη Συμβουλίδη για τα 20 Χρόνια Φοίβος, καλοφτιαγμένο το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Bob Marley στις Νύχτες Πρεμιέρας, μέτριο το φιλμ για τους LCD Soundsystem και κακό το Uprising: Hip Hop & L.A. Riots (γιατί άραγε το δαιμόνιο team του περιοδικού Σινεμά δεν φρόντισε να έρθουν τα καλογυρισμένα Re:Generation και Beats Rhymes & Life: The Travels Of A Tribe Called Quest του Michael Rapaport;).
Ο νέος δίσκος του Sillyboy, τώρα, βολτάρει ασταμάτητα στα indie blogs της Ευρώπης και της Αμερικής και βρίσκεται ήδη στα ράφια του Vinyl Microstore για να υποστηρίξουμε τόσο τα ανεξάρτητα δισκοπωλεία, όσο και τις ανεξάρτητες μουσικές παραγωγές.
Τον Οκτώβριο ξεκινούν επίσης τα μηνιαία DJ residencies της σαιζόν, τις Παρασκευές στο City (πεζόδρομος Χάρητος, Κολωνάκι), ανά δύο Σάββατα στο Pere Ubu (Κύπρου 74, Γλυφάδα). Και τα δύο ξεκινούν αυτή την βδομάδα, ενώ από Τετάρτη 10/10 προστίθεται ένα ακόμα –με τους Wedding Singers στο ΤΩΡΑ Κ44...
8 singles:
1. Kilo Kish – Watergun (Blue Rider)
Η νέα R'n'B μούσα της Νέας Υόρκης είναι μόλις 22 και συνεργάζεται με τον εξ ίσου περιζήτητο τελευταία παραγωγό Τhe Internet. Αν χάσατε το ντεμπούτο EP της Ηome School, ψάξτε στο YouTube για το "Navy" και ακούστε το νέο κομμάτι της "Watergun" στο Soundcloud. Απολαυστικό όσο το ντεμπούτο της Brandy το1994 και το περσινό EP-κρυμμένο διαμάντι των Κing.
2. Volor Flex – The Conspiracy (Apollo)
Σκοτεινό και γεμάτο reverb garage από τη Ρωσία που οδηγεί τις underground dubstep μόδες στην Αγγλία; Συγκρατείστε το όνομα του Volor Flex, έχει μέλλον.
3. Ben Pearce – What I Might Do (MTA Records)
Μετά από αρκετά χρόνια DJing και προώθησης των δικών του βραδιών στο Μάντσεστερ, ο Ben Pearce έχει πλέον το δικό του agency και τη δική του δισκογραφική εταιρεία και ετοιμάζεται για το μεγάλο break στην παγκόσμια house σκηνή. Τα soulful φωνητικά του "What Might Do" και η πιασάρικη pulse γραμμή στο μπάσο μπορούν να κουνήσουν ένα club. Κυκλοφορεί 15/10.
4. Duke Dumont – For Club Play Only vol. 2 (Turbo)
Aν είναι να διαλέξετε ένα καινούριο club track για τα σετ της φετινής σαιζόν, δώστε βάση στο "Giver", το οποίο ξεχωρίζει από αυτό το single. Εκστατική vocal house για τη γενιά των 120+ bpm. Aπαραίτητο.
5. Αnd. Id – Livecuts vol.1 (Mobilee)
Ο Aνδρέας ξέρει πώς είναι να βγαίνει η μουσική κατευθείαν από την ψυχή σου και μάλλον γι’ αυτό η σειρά 12ιντσων livecuts στη Μobillee στέκεται με άνεση δίπλα σε κλασικά μεγαθήρια της soulful house του Σικάγο. Αnd. Id uncut and raw.
6. Life & Death presents "Some Things May Fall" (Life & Death)
Έξι καινούρια κομμάτια που σηματοδοτούν την αλλαγή στον ήχο του ιταλικού label με τους αρκετούς Έλληνες fans. Νέες προσθήκες όπως οι Mind Against, Ted Alexander και Clarian μπερδεύονται με κλασικές αξίες της ευρωπαϊκής house –Christian Prommer, Tale Of Us, Christian Loffler– και το αποτέλεσμα είναι σκοτεινό και εγκεφαλικό house για όσους αντέχουν μετά τις 5 το πρωί.
7. Lee J Malcolm presents Terrestrial – Trashcan Riotface Queen (EPM)
Σπασμένο, πειραματικό techno από το βασικό όνομα του σχετικά φρέσκου και πολλά υποσχόμενου στο είδος label της ΕPM. Περισσότερο κοντά στο chillwave και με μια Μ83 αισθητική παρά στις πίστες. Ξεχωρίζει το "Just Might".
8. Triumph feat. Valldeneu – Discover (Rebirth)
Αυτό έχει το όνομα Laurent Garnier γραμμένο με κεφαλαία γράμματα στις επιρροές του. Το "Μan In A Red Face" έχει δώσει τη βασική ιδέα και το electro break του Jimmy Edgar κόβει κώλους.
2 Άλμπουμ:
1. Borealis – Voidness (Origami Sound)
Agape. Αυτή είναι η λέξη που συνοψίζει τον ήχο των Borealis στο soundtrack-ικό Voidness. Τα γεμάτα delay και reverb σίνθια και τα νωχελικά beats σε συνδυασμό με τα γεμάτα μπάσα, χαρακτηρίζουν έναν άκρως ιδιαίτερο και γοητευτικό ήχο: ενώ σε προκαλεί να τον χαρακτηρίσεις σαν μουσική δωματίου, μπορείς παράλληλα να καταλάβεις πόσο τεράστιος θα ακούγεται στο σωστό ηχοσύστημα ενός βερολινέζικου club. Από τις σπάνιες περιπτώσεις δίσκου όπου μια λεπτή γραμμή χωρίζει το αδιάφορο από το εγκεφαλικό και ο χρόνος –καθώς και η διάθεση με την οποία θα το ακούσει κανείς– γίνεται απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει το μυσταγωγικό και βαθύ περιεχόμενο αυτής της κυκλοφορίας. Δια στόματος των ίδιων των δημιουργών: «We hear the echoes and confuse them for the source –an infinite void where we find total freedon and where we find room to dream the waking dream. There are many words to hint at the majesty of such thing.We only have a four-letter term that best suits what this body of work radiates. Love».
Ο τελευταίος που με φυλάκισε τόσο καλά στα ακουστικά μου ήταν ο Ulrich Snauss.
2. Guillaume & The Coutu Dumonts – Twice Around The Sun (Circus Company)
Το comeback του Γάλλου στις μεγάλης διάρκειας ηχογραφήσεις σηματοδοτεί την επιστροφή ενός βετεράνου πια (τρίτος δίσκος) στον ήχο που ξέρει καλύτερα να υπηρετεί. 10 σφιχτά house κομμάτια με συνοχή, αρκετό συναίσθημα και εξαιρετική παραγωγή, η οποία έξυπνα ισορροπεί ανάμεσα στον οργανικό tribal ήχο του παρελθόντος και στον cosmic house ηδονισμό που φαίνεται να απασχολεί πλέον τον Guillaume. Μια τριάδα ταλαντούχων μουσικών (Nicolas Boucher/πλήκτρα, Sébastien Arcand Tourigny/σαξόφωνο, Alexis Messier/κιθάρα) απλώνουν τις κατά βάση ρυθμικές συνθέσεις τους όσο οι χαρακτηριστικές φωνές δύο σύγχρονων soulful ερμηνευτών (του Dave Aju και του Jaw από τους D.O.P.) καταθέτουν φιλοσοφικούς και πνευματικούς προβληματισμούς πάνω στις διαγαλαξιακές ενορχηστρώσεις και στους deep ρυθμούς. Για μία ακόμη φορά, ο Guillaume αποδεικνύει εδώ ότι δίκαια θεωρείται από τους μυαλωμένους και πλέον δημιουργικούς παραγωγούς της ευρωπαϊκής club σκηνής. Όχι και τόσο εύστοχη πάντως η α-λα-Pink Floyd παραλλαγή του εξωφύλλου... Παρ’ όλα αυτά ξεχωρίζουν τα "Last Call", "Twice Arround The Sun" και "Discotic Space Capsule" και –ναι!– μια μορφή ψυχεδέλειας την έχει η 2012 house εκδοχή του πολυδιάστατου ήχου των Coutu Dumonts.
