Σύγχρονη pop με (έντονες) ηλεκτρονικές ανησυχίες και αναφορές στη Grimes και στους Moderat, από μία ανήσυχη, δημιουργική και ανοιχτόμυαλη μουσικό...

Άλμπουμ περιπλανώμενο, γοητευτικό και «τυχοδιωκτικό», σε φυσική αλληλουχία με τις αστικές νευρώσεις, που γεμίζει με αυτοπεποίθηση το κενό μεταξύ των Κόρε.Ύδρο. και του The Boy...

Ένας δίσκος με όξινα αμβλυγώνια riffs, μελωδίες και επικούς, ακουστικούς ήχους με Bathory χροιά, που όμως είναι κατάλληλος για να κάτσεις να πιεις μια μπύρα όσο τον ακούς...

Μπορούν ακόμα να αντλήσουν από μέσα τους την ορμή της νιότης, βάζοντάς σε στη μπρίζα με μουσικές φτιαγμένες να τραγουδιούνται δυνατά και εν χορώ...

Διαδρομές επίκαιρες, περιπετειώδεις, με αφετηρία τους επιγραμματικούς στίχους του ποιητή Τάκη Μιχόπουλου -με το πνεύμα της Λένας Πλάτωνος, μα με τρόπους του 21ού αιώνα...

Μια σκοτεινότερη του συνηθισμένου gothic κυκλοφορία, με «βαριά» την αίσθηση της αγγλικής ομίχλης να σέρνεται πάνω από γοτθικά μνήματα, μα ανώριμη συνθετική αντίληψη...

Οι μελωδίες του παραμένουν ακαταμάχητες στη μετάδοση μιας μητροπολιτικής ευδαιμονίας, τον καταπίνει όμως το φάντασμα ενός λοβοτομημένου Paul Simon, που παίζει με ψευδοντίσκο τρικ και tropicalia τερτίπια...

Μία ακόμα δόση από απέριττα και καλογραμμένα τραγούδια, από μια μπάντα που δεν αποζητά την ηχητική περιπέτεια, μα εμμένει στη συναισθηματική ασφάλεια της indie pop...

Καλλιέργησε προσδοκίες και επεδίωξε να συστήσει μια καινούρια φωνή πάνω σε μια εκ νέου συνεργασία του δημοφιλούς συνθέτη με τη Λίνα Νικολακοπούλου, όμως εν τέλει αποτυγχάνει αισθητά...

Η απειλή του παρελθόντος δίνει τη θέση της στη νωχελικά παραμυθένια διάσταση, σε έναν δίσκο με metal αναφορές, μα με εμφανή την επιρροή του παραγωγού Twiggy Ramirez, μπασίστα του Marilyn Manson...

Χωράνε στο ίδιο δωμάτιο την indie pop, το kraut rock και την ψυχεδέλεια επενδύοντας σε στρογγυλές μελωδίες, οι οποίες δεν ξεχνούν τις ηδονές των hooks...

Ο Αμερικανός που βρίσκεται στάνταρ στις αναφορές για την εντυπωσιακή μετεξέλιξη του hip hop, παραδίδει εδώ ένα ικανοποιητικό σύνολο, αντιπροσωπευτικό της ιδιοσυγκρασίας και του ήχου του...

Διαθέτει όμορφα δείγματα σύγχρονης πιανιστικής τζαζ και κάποιες εκφραστικές απαγγελίες από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, αλλού όμως δείχνει επιμονή σε μία κάπως συμβατική λογική...

Αν και τα τραγούδια διαμαρτυρίας τους θα αφυπνίσουν μόνο τους απαίδευτους, οι θρύλοι της synth pop χαλάνε με το άλλο χέρι τις φράτζες των νεορομαντικών και αρπάζουν απ' τον γιακά όσους απολιτίκ καίγονται μονίμως για «1980s reunion»...

Παρά τις περίτεχνες ενορχηστρώσεις, παρά τις μελωδικές εκλάμψεις, παρά τη γενικότερη γοητεία του ηχητικού οικοδομήματος, η μετά 40 έτη επιστροφή δεν αποβαίνει γόνιμη...

Φρεσκάρουν τον ήχο τους παραδειγματιζόμενοι από τη σόλο πορεία του Jamie Smith, μοιάζουν όμως να βαράνε σημειωτόν -απλά με λίγο πιο παιχνιδιάρικη υπόκρουση...

Εύπεπτο, σύγχρονο black metal, όσο γυαλισμένο χρειάζεται, ένα ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά της παράκτιας Μασσαχουσέτης, εκεί όπου η ανθρώπινη φύση δεν έχει αποκλειστικά χερσαίο χαρακτήρα...

Ambient pop ηχητικά τοπία και μπόλικος μινιμαλισμός, σε ένα εγχείρημα ενδιαφέρον, που θα ήταν όμως πιο πετυχημένο αν είχε συμμαζευτεί σε διάρκεια...

Στην πιο αντιπροσωπευτική του δουλειά των τελευταίων χρόνων, ο απρόβλεπτος Καλιφορνέζος προσφέρει έναν απολαυστικό «οδηγό τσέπης» για το ρετρό βασίλειό του...

Τραγούδια μουδιαστικής πλήξης παπαριασμένα στην «υγιεινή» αντίληψη περί αρμονίας, ερμηνευμένα με εκνευριστικό ύφος πεφωτισμένης χίπισσας...