Η εμπειρία του να ζεις σε μία σύγχρονη και αντιφατική μεγαλούπολη σαν την Αθήνα, μέσα από ένα ψυχεδελίζον post-punk πρίσμα με κάμποση τσογλανιά...

Φαίνεται απίστευτο ότι έβγαλαν έναν δίσκο ατόφιας synth pop, τραγουδώντας για έναν εκπίπτοντα κόσμο, μέσω της εξίσου εκπίπτουσας ποπ κουλτούρας, η οποία από καιρό τρώει τις σάρκες της...

Ένα «μαύρο» άκουσμα πραγματικά διασκεδαστικό, που μπορεί να ενώσει τους πιουρίστες των αμερικάνικων τζαζ ρυθμών με το κοινό του Pharrell Williams...

Εδώ οι χαρακτηριστικές τους κιθάρες, εδώ και τα ρετροφουτουριστικά τους πλήκτρα: δεν λείπει η σπίθα από το νέο άλμπουμ της παρέας του Jason Lytle, απουσιάζει όμως η φωτιά...

Επιθετική electro pop με χαρισματικό πρωταγωνιστή τον Samuel T. Herring, η οποία γράφτηκε για νεορομαντικές ψυχές που δεν τις εξέφρασε ποτέ η άτεχνη ωμότητα του punk...

Χωρίς να πρόκειται για κάποιο ιδιαίτερο τόλμημα, δίνει μια πιο ποπ πλευρά των δύο καταξιωμένων τραγουδιστών, επενδύοντας σε καλά τραγούδια...

Δίσκος δίχως την παραμικρή έκπληξη, μα με περίσσια εμπιστοσύνη στο τι μπορούν να πετύχουν οι κελαρυστές ακουστικές κιθάρες και τα χαλαρά, καθησυχαστικά φωνητικά...

Χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί αδιάφορο ή κακό, δεν αγγίζει τα ύψη προηγούμενων καταθέσεών του: μία που το ακούς και μία που κατευθύνεσαι προς το επόμενο άκουσμα...

Δίσκος ενίοτε όμορφος, κάποτε συναρπαστικός, αλλά μάλλον άνισος, αφού το στίγμα προσωπικότητας συχνά εξαφανίζεται στο φόντο...

Ήξεραν –και ξέρουν– να φτιάχνουν μουσική που γαργαλάει διακριτικά το θυμικό σου: ένα ατμοσφαιρικό, ορχηστρικό ροκ που ξέρει να νοσταλγεί, αλλά και να ονειρεύεται...

Στην πρώτη του ολοκληρωμένη προσπάθεια, το εγχώριο γκρουπ φτιάχνει ένα κρυπτικό δημιούργημα, βαθιά ριζωμένο και αφοσιωμένο στο metal, που φαίνεται όμως να θέλει να απορρίψει την ακαμψία του είδους...

Άνιση δουλειά με αρκετές αβαρίες, μα και με ορισμένα θαυμάσια τραγούδια για την Αθήνα όσων ανθρώπων ζουν δίχως προοπτική, ευρισκόμενοι «δύο νοίκια πίσω και μπροστά η ΔΕΗ/με το ψυγείο άδειο και καθόλου χαρτί»...

Στην 3η του κατά σειρά επίσκεψη στο ρεπερτόριο του Frank Sinatra ξεμένει από εκπλήξεις και μάλλον αρκείται να θυμηθεί και να θυμίσει μια εποχή και ένα ήθος εν πολλοίς ξεχασμένα...

Δεν είναι και για πέταμα, χωλαίνει όμως αισθητά σε διάφορα σημεία, μένοντας κάπου μεταξύ αξιοπιστίας και προβλεψιμότητας...

Καλειδοσκοπικά beats στήνουν γέφυρες με τις μουσικές παραδόσεις της Δυτικής και Νότιας Αφρικής, σε ένα διαπολιτισμικό άλμπουμ με ευρυγώνιες ματιές στη σύγχρονη παραγωγή και κάμποσα εξαίρετα κομμάτια...

Σαν να τρως την ίδια πίτσα, από την ίδια πιτσαρία, για πολλά χρόνια: είναι όλα σωστά, θα χορτάσεις, αλλά κάτι θα λείπει...

Ο Stephen Merritt θυμάται μια γάτα του, μνημονεύει την Judy Garland στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, τη χιονοθύελλα του 1978, τη λαίλαπα του AIDS, την πρώτη κατάθλιψη, τις χυλόπιτες, τα Levi’s 501, τα one night stand...

Πολυμήχανες διπλές κιθάρες με Wishbone Ash αφετηρίες πρωταγωνιστούν σε αυτό το ντεμπούτο, που θυμίζει 1990s εποχές κορυφαίου γερμανικού power metal...

Το όνομα (του πατρός) βαρύ, η προσπάθεια (του υιού) φιλότιμη, μα το αποτέλεσμα της «εξόρυξης» φτωχό, να επιτείνει τα αδιέξοδα που θέλησε να υπερβεί...

Φουτουριστικές αναφορές, αμέτρητα bleeps και bloops, αλλά και ψυχαναλυτικές θεωρίες, συνθέτουν το σύμπαν ενός ακόμα γερού δίσκου εκ μέρους του Βρετανού μουσικού...