Με την οξυγώνια ενεργητικότητά τους να μην έχει διόλου κοπάσει, σε αφήνουν σκορπισμένο, να αναρωτιέσαι τι πέρασε από πάνω σου καθώς σβήνει ο απόηχος από τα «γδαρμένα» φωνητικά του Jacob Bannon...

Ξαναγεννημένοι σε επίπεδο μεστότητας, μοιάζουν εδώ πιο σοφοί και πιο κατασταλαγμένοι, χωρίς οι αμέσως προηγούμενες δουλειές τους να προοιώνιζαν ακριβώς αυτήν την αλλαγή...

Η Αμερικανίδα δημιουργός αποκρυσταλλώνει το πού θα μπορούσε να φτάσει τις ιδέες της, γράφει ξεδιάντροπα ποπ τραγούδια και αφήνει το στίγμα της στη δισκογραφική παραγωγή της χρονιάς...

Σηκώνει το μπαϊράκι μιας σύγχρονης pop παραδομένης στη smartphone αισθητική και στις ταχύτητες σκρολαρίσματος του Facebook timeline, αλλά με τραγούδια άδεια, που θέλουν λυσσαλέα να γίνουν «απαραίτητα»...

Βλοσυρό και δυσπρόσιτο άκουσμα, ικανό να βάλει έναν διεθνή black metal καλεσμένο σαν τον Aldrahn να συγκατοικήσει με αναφορές στον György Ligeti και στην τοπική λαϊκή παράδοση...

Απελπισμένη οργή, καυστική γραφή, crust punk κοπάνημα και έγχορδες ξερολιθιές διακρίνουν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του καρδιτσιώτικου γκρουπ...

Επιδιώκοντας άλλοθι ωριμότητας, ντύνουν τα πιο γνωστά τους τραγούδια με συμφωνικές ενορχηστρώσεις, οι οποίες όμως αποτυγχάνουν, προσδίδοντας μια άβολη αίσθηση Eurovision rock...

O νεαρός Αμερικανός με τη ζεστή, παρηγορητική φωνή εμπνέεται από τις καταβολές του και τους ύπνους του κάτω από τους έναστρους ουρανούς της άγριας υπαίθρου, ώστε να βάλλει κατά της μανίας μας με την ιδιοκτησία...

Γήινες περιπλανήσεις μιας ακουστικής κιθάρας σε ηλεκτρονικό περιβάλλον, συνεισφορά σε μια γόνιμη «συζήτηση» μεταξύ διακριτών μουσικών αναφορών...

Δίσκος γεμάτος με γλυκά, καλοσυνάτα τραγούδια, που περιφρονούν τα κλισέ και εκφέρονται με ακαταμάχητη θηλυκότητα, με τα οποία και μας ρίχνει εν τέλει, παρόλο που του τα έχουμε μαζεμένα...

Παρότι λεπτεπίλεπτα υφασμένη και διεξοδικώς ρυμοτομημένη, αυτή η Ουτοπία υπακούει σε ένα σολιψιστικό όραμα, αφήνοντάς σε σιωπηλό και άπραγο μάρτυρα της ευτυχίας της Ισλανδής δημιουργού...

Δίσκος που βγάζει νόημα σε εκείνες τις ελαφρώς μεθυσμένες επιστροφές στο σπίτι λίγο πριν το ξημέρωμα, όταν η σκέψη ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στην απόλυτη διαύγεια και την αυτοκαταστροφική θολούρα...

Αυτή τη φορά τους διαφεύγει το σπουδαίο, αλλά το μπασταρδεμένο τους χιπ χοπ δεν παύει να είναι από τα πιο ενδιαφέροντα «παιδιά» του ανακατεμένου 21ου αιώνα...

Αλαφροΐσκιωτες δοξασίες της Σλοβακίας με σκοτεινή, παραμυθένια χροιά συναντούν τους μεταλλικούς προπάτορες, σε ένα άκρως επιτυχημένο κοντράστ μεταξύ βουκολικού χαρακτήρα και speed metal αλητείας...

Τραγουδάει σαν να χαριεντίζεται ηδονικά σε μεταξωτά σεντόνια, κρύβει τις φωνητικές αδυναμίες με γνωστά τρικ και φαίνεται να έχει τα πάντα γραμμένα σε σκονάκι, ακόμα και πού θα γελάσει «αυθόρμητα»...

Πάνω σε ένα 1980s υπόβαθρο πασαλείβονται διάφορες τάσεις της πειραματικής pop των καιρών μας, από μια καλλιτέχνιδα που έχει μεν όραμα και ιδέες, μα δεν βρίσκει πάντα πώς να κάνει δικά της τα πολυποίκιλα ερεθίσματά της...

Επιστρέφουν με μια πρόταση για το intelligent black metal του σήμερα, που δίπλα στην κλινικότητα και τη δυσαρμονία του στοιχίζει τροπικά φλάουτα, art rock επιρροές και αιθέριες στιγμές με γυναικεία φωνητικά...

Αν και διασώζεται τελικά η αξιοπρέπεια, η διάθεση για χαλαρές, σέξι ατμόσφαιρες, φέρνει τον τραγουδοποιό σε μια θέση περίεργη: οι μελωδίες  προκύπτουν μάλλον αδύναμες και η στιχουργία προσχηματική...

Θέλει να πείσει τους fans να «σκεφτούν πέρα από την πίστα» και εαυτόν ότι μπορεί να τα καταφέρει και πέρα από μια σούπερ tech house βραδιά στο Pacha...

Ένα τοπίο μαύρο με κυρίαρχη την αιθέρια φωνή της Αμερικανίδας, στο οποίο όμως μπορείς να καταδυθείς, να αφεθείς, και να εγκολπωθείς από αυτό, σαν εντός μήτρας...