Ο Dave Mustaine ξαναχτυπά, και όχι με riff, αλλά με μνησικακία στα 11 μποφόρ. Σε μια ακόμη επική συνεδρία ξεθυμασμένου θυμού (aka συνέντευξη), ο αρχηγός των Megadeth αποφάσισε ότι είναι καιρός να ξεθυμάνει λίγο υπενθυμίζοντας στον κόσμο ότι το "Enter Sandman" των Metallica δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα διασκευασμένο "Tapping Into the Emotional Void" από τους Excel. Γιατί βέβαια, το να κρατάς κακία από το 1983 είναι ένα είδος extreme sport.
Ο Dave Mustaine έκανε αυτές τις δηλώσεις κατά τη διάρκεια μιας τρίωρης συνέντευξης στο The Shawn Ryan Show, η οποία προβλήθηκε πρόσφατα στο YouTube. Εκεί, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε εκτενώς στους Metallica, στο πώς απομακρύνθηκε από τη μπάντα... «Δεν είπα ποτέ ότι παραιτήθηκα», διευκρίνισε με στόμφο ο Dave, «γιατί ήθελα να ξέρει ο κόσμος ότι με απέλυσαν άδικα και ότι δεν με νοιάζει καν» (μια φράση που αποδεικνύει πόσο πολύ δεν τον νοιάζει, αφού κάνει τουρνέ εδώ και δεκαετίες με την ίδια ιστορία). Παράλληλα, παρέδωσε μια λίστα με riffs και τραγούδια που (κατά τα λεγόμενά του) του τα πήραν χωρίς κανένα credit. Αν σας έχει λείψει μια νέα σεζόν του “The Crown”, να τη ορίστε: "The Riff Wars – Mustaine vs. Metallica".
Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν λείπει και η κλασική μπηχτή για τον Kirk Hammett, ο οποίος (σύμφωνα πάντα με τον Dave) απλώς «προσπάθησε να αντιγράψει τα σόλο του» και να μην τον εκθέσει σε ενοχλητικό επίπεδο μεγαλείου.
Τελικό συμπέρασμα; Αν η πικρία ήταν μουσικό όργανο, ναι, τότε ο Dave Mustaine θα μπορούσε να ήταν μια συμφωνική ορχήστρα μόνος του. Αλλά ας τον ακούσουμε και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του...
[...] «Όταν αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στη Νέα Υόρκη, ήταν γιατί ο Lars [Ulrich] είχε βρει κάποιον που ήθελε να μας αναλάβει ως μάνατζερ, τον Jonny Zazula, ιδιοκτήτη της Megaforce Records. Είχε ακούσει το demo μας, το No Life 'Til Leather, και τα ‘χασε. Όπως όλοι δηλαδή. Ήθελαν να πάμε εκεί και να ηχογραφήσουμε τον πρώτο μας δίσκο.
Καθώς λοιπόν ταξιδεύαμε προς τα εκεί, τρακάρουμε. Οδηγούμε μέσα στο χιόνι, κι εμείς δεν ξέραμε από χιόνια, εκτός απ’ τον Lars που ήταν από τη Δανία. Εγώ οδηγούσα ένα φορτηγό Ryder, με μπάρα ρυμούλκησης και το αγροτικό του James [Hetfield] κολλημένο από πίσω. Κάποια στιγμή πέφτουμε πάνω σε σκούρο πάγο και όλο το όχημα αρχίζει να περιστρέφεται. Καταφέρνω να το κρατήσω όρθιο στη μέση του δρόμου, αλλά το φορτηγό ακινητοποιείται κι όλοι από πίσω έρχονται κατά πάνω μας.
Και τότε… ο Mark Whitaker (νομίζω ήταν ο παραγωγός του πρώτου δίσκου των Metallica και έκανε τον ήχο μας τότε) παραλίγο να πεθάνει. Ήταν ακριβώς δίπλα μου, κι ένα άλλο φορτηγό ερχόταν από τα δεξιά, κατευθείαν πάνω του. Τον έσπρωξα τελευταία στιγμή. Αν δεν το είχα δει, τώρα θα ήταν νεκρός.
Όταν φτάσαμε στο U-Haul για να πάρουμε άλλο φορτηγό και να μεταφέρουμε τον εξοπλισμό, ο James και ο Lars είχαν ήδη αποφασίσει να με διώξουν. Είχαν βρει την "τελευταία σταγόνα": το ατύχημα. Και μου το φόρτωσαν».
