Πριν κάποια χρόνια (αρκετά θα έλεγα…) η συγκεκριμένη συναυλία θα με είχε εξιτάρει. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει, από τη μια το πάθος μου για το, παρηκμασμένο σε επίπεδο νέων κυκλοφοριών, ευρωπαϊκό power έχει καταλαγιάσει, και από την άλλη τα δυο αυτά συγκροτήματα που κάποτε μεγαλουργούσαν αποτελώντας κολοφώνες του συγκεκριμένου ήχου, πλέον αδυνατούν να κρατήσουν το (δικό μου τουλάχιστον) ενδιαφέρον για τη, στερημένη από έμπνευση, δισκογραφική τους δραστηριότητα. Α, ξέχασα και τις μέτριες (έως και πολύ κακές) τελευταίες εμφανίσεις τους στη χώρα μας… Επόμενο είναι οι προσδοκίες μου για το συγκεκριμένο Live να μην είναι ιδιαίτερα υψηλές, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι πήγα προκατειλημμένος.
Οι Rhapsody of Fire άρχισαν να με χάνουν κάπου μετά την κυκλοφορία του “Rein Of A Thousand Flames”, και παρ’ ότι έκτοτε δεν κυκλοφόρησαν κακούς δίσκους, στάθηκαν «λίγοι» στη σύγκριση με τους τέσσερεις πρώτους. Βάλε στην εξίσωση τις χείριστες των εντυπώσεων που μου άφησε η προηγούμενη εμφάνισή τους, καθώς και την απουσία πλέον του Τουρίλι από τις τάξεις τους, και καταλαβαίνεις γιατί ο μόνος λόγος που με τράβηξε να τους παρακολουθήσω ήταν οι αγαπημένοι (ακόμα και τώρα) δίσκοι που προανέφερα. Παρ’ ότι χαμηλό το ταβάνι που είχα θέσει, οι Ιταλοί φρόντισαν να με κάνουν να χτυπήσω το κεφάλι μου σε αυτό. Με πολύ καλή διάθεση και εξαιρετική απόδοση, αρχικά μπορεί να μην με ενθουσίασαν σε επίπεδο set-list (με εξαίρεση βέβαια το “Land Of Immortals”), κάτι που φάνηκε να συμμερίζεται μεγάλο μέρος του κοινού, οπού με εξαίρεση τις μπροστινές σειρές που δεν σταμάτησε στιγμή ο χαμός, διάσπαρτα μόνο χέρια εντόπιζες υψωμένα, αλλά η τελευταία τετράδα θανάτου φρόντισε για την απογείωση του Live, οπού τα λίγα χέρια που λέγαμε πλήθυναν και προστέθηκαν και μερικά πόδια (κράουντ σέρφι ντε!).
Γενικά κρατάω τη φωνάρα του Λεόνε που φαίνεται να μην έχει χάσει τίποτα από την αίγλη της, τα κομμάτια από τους πρώτους τρεις δίσκους, τον αρκετά καλό σε γενικές γραμμές ήχο που είναι απαραίτητος ειδικά για τους Ιταλούς (στην αρχή βέβαια ήταν χάλια, αλλά βελτιώθηκε τάχιστα), την αρκετά μικρή διάρκεια του set που σίγουρα απογοήτευσε αρκετό κόσμο και το νέο μαγαζί που απ’ ότι φαίνεται θα επισκεπτόμαστε συχνά αποδώ και πέρα, που ναι μεν έχει τα προβληματάκια του (πολύ ψηλό ταβάνι, σχετικά μικρή σκηνή, εξώστης με περιορισμένη ορατότητα για όποιον δεν είναι στην πρώτη σειρά), αλλά γενικά μια χαρά, και ειδικά στους Rhapsody ταίριαζε γάντι ο νεοκλασικός του αέρας. Α, και το να ανοίγεις την οροφή εν είδη εξαερισμού δεν είναι και το ιδανικότερο για τα ποτισμένα από μεταλλικό ιδρώτα κορμιά μας.
Setlist:
1. Rising From Tragic Flames
2. Land Of Immortals
3. March Of Swordmaster
4. Unholy Warcy
5. Dark Wings Of Steel
6. Lament Eroico
7. Holy Thunderforce
8. Dawn Of Victory
a. Reign Of Terror
9. Emerald Sword
Προς μεγάλη μου έκπληξη ο χώρος τελικά γέμισε (χωρίς ευτυχώς να ασφυκτιούμε), με τον εξώστη να είναι ψιλοάδιος βέβαια, για τον λόγο που προανέφερα. Οι Gamma Ray, όπως και οι Ιταλοί, έχουν αρκετά χρόνια να με καθηλώσουν με κυκλοφορία τους, με κάποιους από τους τελευταίους τους δίσκους να χαρακτηρίζονται επιεικώς διεκπεραιωτικοί. Το μοτίβο που θέλει κάθε νέα τους εμφάνιση να είναι ένα σκαλί πιο κάτω από την προηγούμενη, ακολούθησε και η συγκεκριμένη (πηδώντας και δύο-τρια σκαλιά παραπάνω). Σε πρώτη φάση η απογοήτευση ήρθε από το set-list. Ok, το περιμένεις να ακούσεις τραγούδια από το νέο τους δίσκο, αλλά εκτός του ότι έξι κομμάτια είναι υπερβολή, ο δίσκος μόλις είχε κυκλοφορήσει με αποτέλεσμα ελάχιστοι να τα γνωρίζουν. Άσε που δεν μου έκαναν καμία εντύπωση, και δεν μου δημιούργησαν την παραμικρή διάθεση να τσεκάρω τον δίσκο. Από κει και πέρα ακούσαμε και κανά “Heaven Can Wait” και “Tribute To The Past” για να μας ανεβάσει λίγο (λίγο όμως), αλλά φρόντισαν να μας (ή μόνο εμένα;;) στείλουν στα τάρταρα της απόλυτης βαρεμάρας, με ένα παντελώς ανούσιο και αδικαιολόγητα μεγάλο drum solo (ακόμα και αν δεχτώ ότι εξυπηρετεί και έναν σκοπό-την ξεκούραση των υπολοίπων). Τέλος πάντων, είχαμε και την τριπλέτα από το “Land Of The Free” να γουστάρουμε (αλλά επειδή με έχει πιάσει το παράπονο, δεν θα αφήσω ασχολίαστο ότι έκοψαν λίγο από το “Rebellion in dreamland”, καθώς και τη γενικότερη έλλειψη ψυχής που χαρακτήριζε το σύνολο της εμφάνισής τους). Εκτός προγράμματος, για πρώτη φορά στην περιοδεία (μάλλον…) και μόνο μετά από λαϊκή απαίτηση ακούσαμε το “Ride The Sky”. Εκτιμητέο, δε λέω. Συμπαθητικό και το encore, με την γραφική εισαγωγή στο “To The Metal” περί αγάπης για το heavy metal, να ακούγεται εντελώς άστοχη, ειδικά από έναν άνθρωπο που πριν κάποια χρόνια δήλωνε αμετανόητος οπαδός των Backstreet Boys.
Ο χρόνος κάνει όλο και πιο εμφανή την παρουσία του πάνω στον Hansen, οπού εκτός από την μπάκα του, επηρεάζει και την φωνή του που θέλει πλέον βοηθήματα για να ανταπεξέλθει. Από τη μια τα πολλά echoes λειτουργούν σαν φωνητική πατερίτσα, και από την άλλη σε ρόλο πι τα delays στα ψιλά και φυσικά σε τσιρίδες που δεν βγαίνουν. Άσε που ο ήχος ήταν εμφανώς κατώτερος από των R.O.F. Δεν είναι ότι είχα υψηλά standards για τη συναυλία, αλλά ακόμα κι έτσι, οι Γερμανοί κατάφεραν να με απογοητεύσουν.
Setlist:
1. Avalon
2. Hellbent
3. Heaven Can Wait
4. Tribute To The Past
5. Time For Deliverance
6. Pale Rider
7. Drum Solo
8. Blood Religion
9. Master Of Confusion
10. Empire of the Undead
11. Rebellion in dreamland
12. Land Of the Free
13. Man on a mission
14. Ride The Sky
15. To The Metal
16. Send me a sign
