Κάθε Πέμπτη η Ναταλία Πετρίτη θα βλέπει τη ζωή στο κινηματογραφικό πανί. Αυτή την εβδομάδα (10/6-16/6), ποντάρει σε οσκαρικές επιλογές (Ο Άνθρωπος που Πούλησε το Δέρμα του, Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον Μπίλι Χόλιντεϊ) και Μόνο Αυτούς Που Είδαν Τον Δολοφόνο.
Μετά από μισό έτος υποχρεωτικού εγκλεισμού, αγωνίας και ματαίωσης κάθε τι όμορφου στη ζωή μας, το σινεφίλ κοινό φαίνεται πως επιστρέφει σιγά σιγά στα θερινά σινεμά, δίνοντας ελπίδες όχι μόνο για την απαραίτητη επιστροφή στην κανονικότητα, αλλά και για την επαναφορά μιας καθημερινότητας, κεντρικό κομμάτι της οποίας θα είναι και η τέχνη του κινηματογράφου ως συλλογικό βίωμα.
Στο Avopolis έλειψε πολύ η μυρωδιά του φρέσκου pop corn, γι’ αυτό, από αυτή την Πέμπτη και κάθε Πέμπτη, θα παρουσιάζουμε τις κινηματογραφικές προτάσεις της εβδομάδας. Διαβάστε, επιλέξτε και προμηθευτείτε εγκαίρως τα εισιτήριά σας!
Ο Άνθρωπος που Πούλησε το Δέρμα του (The Man Who Sold His Skin) της Καουτέρ Μπεν Χανιά
⭐⭐⭐1/2
Τυνησία, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Σουηδία, Τουρκία, Κύπρος, 2020
Neo Films
104 λεπτά
Εμπνευσμένη από την πραγματική ιστορία του Τιμ Στάινερ, η ταινία Ο Άνθρωπος που Πούλησε το Δέρμα του της Τυνήσιας Καουτέρ Μπεν Χανιά, μας μεταφέρει στη Συρία του 2011, όπου και παρακολουθούμε την ιστορία του Σαμ Αλί. Ο Σαμ, κυνηγημένος από το καθεστώς, θα αναζητήσει πολιτικό άσυλο στο Λίβανο, αφήνοντας πίσω την οικογένεια και την αρραβωνιαστικιά του, Αμπίρ, η οποία με τη σειρά της θα παντρευτεί έναν κρατικό υπάλληλο και θα μετακομίσει στις Βρυξέλλες. Στο Λίβανο ο Σαμ θα γνωρίσει έναν δυτικό, εκκεντρικό και δημοφιλή καλλιτέχνη, που σύντομα θα προσφερθεί σαν άλλος Μεφιστοφελής να τον βοηθήσει να βρει την αγαπημένη του, «ξεγελώντας» το σύστημα που κατά τ’ άλλα εμποδίζει τον Σαμ από το να εγκατασταθεί στην Ευρώπη ως πρόσφυγας. Ο ήρωας δεν έχει παρά να διαθέσει το δέρμα του σαν καμβά, όπου ο καλλιτέχνης θα χτυπήσει ένα τατουάζ που προσιδιάζει σε βίζα Σένγκεν.
Yποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας το 2021 και βαθύτατα πολιτικός, Ο Άνθρωπος που Πούλησε το Δέρμα του ασκεί κριτική στην μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης-φρούριο και κυριότερα σατιρίζει τον κόσμο της τέχνης, που διαχρονικά φαίνεται πως αντιμετωπίζει, αλλά και εισπράττει την υπεραξία του προσφυγικού ζητήματος με όρους εξωτικοποίησης, ανοίγοντας ταυτόχρονα τη συζήτηση για θέματα ακόμη πιο δύσκολα, όπως τα όρια της αυτοδιάθεσης του σώματος σε συνάρτηση με τη διατήρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Μόνο ψεγάδι της ταινίας θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μερικές αχρείαστες στιγμές διδακτισμού. Εξαιρετικός στο ρόλο του Σαμ ο βραβευμένος στους Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας, Γιάχια Μαχαϊνί. Αδιαμφισβήτητα η ταινία της εβδομάδας.
Μόνο Αυτοί Είδαν το Δολοφόνο (Seules les Bêtes) του Ντομινίκ Μολ
⭐⭐⭐
Γαλλία, Γερμανία, 2020
Rosebud 21
119 λεπτά
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κόλιν Νιλ, το θρίλερ μυστηρίου Μόνο Αυτοί Είδαν το Δολοφόνο του βραβευμένου με Σεζάρ, Ντομινίκ Μολ, ξεκινά την πορεία του στους θερινούς κινηματογράφους αυτή την Πέμπτη, μεταφέροντας το ελληνικό κοινό στο χιονισμένο τοπίο μιας ήσυχης επαρχίας του γαλλικού βορρά. Η καθημερινότητα της περιοχής διαταράσσεται, όταν, κατά τη διάρκεια μιας σφοδρής χιονοθύελλας, η γειτόνισσα ενός ζευγαριού, ο γάμος του οποίου φαίνεται πως στην πραγματικότητα έχει τερματιστεί καιρό τώρα, εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Τι σχέση έχει η Αλίς και ο κτηνοτρόφος σύζυγός της, Μισέλ, με την εξαφάνιση της Έβελιν; Εμπλέκεται ο Ζοζέφ, ο ασθενής και εραστής της Αλίς στην υπόθεση; Ή μήπως συνδέεται με αυτήν η Μαριόν, που διατηρούσε παράνομη σχέση με την εξαφανισμένη γυναίκα; Και τελικά, ποιος ο ρόλος του Αρμάν, ενός νεαρού μετανάστη από την Ακτή Ελεφαντοστού, που βγάζει τα προς το ζην εξαπατώντας μεσήλικους άνδρες με ανάγκη για συντροφιά;
Το Μόνο Αυτοί Είδαν το Δολοφόνο, η παγκόσμια πρεμιέρα του οποίου διεξήχθη στο τμήμα Venice Days του Φεστιβάλ της Βενετίας, δεν αποτελεί ακόμα μια παραδοσιακή ταινία whodunit. Στην πραγματικότητα, οι θεατές παρακολουθούν ένα καλοδουλεμένο δράμα, στο οποίο οι ιστορίες των πέντε χαρακτήρων διασταυρώνονται και αλληλοπλέκονται με τρόπο αναπάντεχο και βασικό κίνητρο πίσω από κάθε επιλογή τους δεν είναι άλλο από την αέναη αποζήτηση της αγάπης και της συντροφικότητας. Παρότι ενδεχομένως λίγο μεγαλύτερη σε διάρκεια απ’ όσο θα έπρεπε, σίγουρα μια από τις καλύτερες επιλογές για την επιστροφή στα θερινά αυτή τη βδομάδα.
Παγιδευμένοι (Shorta) των Φρέντερικ Λούις Χβιντ και Άντερς Όλχολμ
⭐⭐
Δανία, 2020
One from the Heart
108 λεπτά
“Shorta” στα αραβικά σημαίνει «αστυνομία» και στο ντεμπούτο των Δανών Φρέντερικ Λούις Χβιντ και Άντερς Όλχολμ παρακολουθούμε την περιπέτεια δύο αστυνομικών που, κατά τη διάρκεια περιπολίας σε αραβικό γκέτο, βρίσκονται εγκλωβισμένοι και αβοήθητοι μετά το ξέσπασμα σφοδρών, α λά Ferguson, επεισοδίων, ως αποτέλεσμα της κρατικής δολοφονίας του έφηβου Ταλίμπ Μπεν Χάσι από έναν ακόμα αστυνομικό. Από τη μια ένας βαθιά ρατσιστής, βίαιος και προκλητικός μπάτσος και από την άλλη ένας ψύχραιμος και μετρημένος επαγγελματίας που απλώς κάνει τη δουλειά του, βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα και σύντομα παρουσιάζονται να πέφτουν θύματα του ίδιου του συστήματος που υπηρετούν, και που προφανώς τους εγκαταλείπει, αλλά και των δικών τους προκαταλήψεων.
Παρότι καλογυρισμένη, με ενδιαφέρουσες ερμηνείες και ρυθμό που κρατά το ενδιαφέρον αναλλοίωτο στα 108 της λεπτά, η ταινία πέφτει με τη σειρά της θύμα της ίδιας της πρόθεσης των δημιουργών της, που κατά δήλωσή τους δεν επιθυμούν μια πολιτική ταινία που υπερασπίζεται ή επικρίνει τις πράξεις των ανθρώπων. Σε μερικά πράγματα, όμως, καλό είναι να παίρνουμε θέση.
Αυτοί που Εύχονται το Θάνατό μου (Those Who Wish Me Dead) του Τέιλορ Σέρινταν
⭐1/2
ΗΠΑ, 2021
Tanweer
100 λεπτά
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μάικλ Κορίτα, το Αυτοί που Εύχονται το Θάνατό μου αποτελεί την επιστροφή της Αντζελίνα Τζολί στις ταινίες δράσης, που οφείλουμε να παραδεχθούμε πως είναι το στοιχείο της, αλλά και του Τέιλορ Σέρινταν, που παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν μας έχει συνηθίσει σε εξαιρετικές δουλειές (βλ. Hell or High Water), αυτή τη φορά αποτυγχάνει παταγωδώς να δημιουργήσει μια ταινία η οποία στοιχειωδώς να βλέπεται.
Η Χάνα είναι μια αλεξιπτωτίστρια δασοπυροσβέστης σε ένα φυλάκιο της Μοντάνα, όπου περνά τις μέρες της σε απόλυτη περισυλλογή, στην προσπάθειά της να ξεπεράσει μία λάθος εκτίμησή της σε μια πυρκαγιά, που κόστισε τη ζωή τριών μικρών αγοριών. Η ηρεμία του φυλακίου θα κλονιστεί όταν θα κάνει την εμφάνισή του ο Κόλιν, ένα μικρό αγόρι στην προεφηβεία που καταδιώκεται από τους εκτελεστές του πατέρα του, που για κακή του τύχη εντόπισε στοιχεία που δυνητικά θα ξεσκέπαζαν ένα μεγάλο οικονομικό έγκλημα.
Αν μετά το lockdown σας έχει λείψει η δράση ή απλώς έχετε όρεξη να δείτε πως δεν πρέπει να συμπεριφερθείτε σε περίπτωση που βρεθείτε σε μεγάλης έκτασης πυρκαγιά, τότε το Αυτοί που Εύχονται το Θάνατό μου είναι η ταινία σας.
Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον Μπίλι Χόλιντεϊ (The United States vs. Billie Holiday) του Λι Ντάνιελς
⭐⭐1/2
ΗΠΑ, 2020
Spentzos Film
130 λεπτά
Southern trees bear a strange fruit
Blood on the leaves and blood at the root
Black bodies swingin' in the Southern breeze
Strange fruit hangin' from the poplar trees
Ηχογραφημένο το 1939, με στίχους από το ποίημα Bitter Fruit του Άμπελ Μέροπολ, το "Strange Fruit" που η Μπίλι Χόλιντεϊ ερμήνευε αδιάκοπα σε όλη της την καριέρα, ακόμα και όταν αυτό της απαγορεύθηκε, αποτελεί ένα από τα συγκλονιστικότερα κομμάτια όλων των εποχών και αναφέρεται στο λιντσάρισμα δύο μαύρων Αμερικανών από λευκούς στον αμερικανικό νότο. Η ερμηνεία του κομματιού, σε μια στιγμή που η δημοφιλία της Χόλιντεϊ εκτοξευόταν, στάθηκε αφορμή ώστε το αμερικανικό FBI να στοχοποιήσει την ερμηνεύτρια, σε βαθμό που κατέληξε να οδηγηθεί στη φυλακή με πρόσχημα τον εθισμό της στην ηρωίνη.
Από αυτή την αήθη επίθεση προς το πρόσωπό της εμπνέεται ο Λι Ντάνιελς, παρουσιάζοντας μια χολυγουντιανή βιογραφική ταινία για τη Χόλιντεϊ, που δυστυχώς όμως χαρακτηρίζεται από μελοδραματικά κλισέ και επαναλήψεις. Αν εξαιρέσουμε όμως τη διαπίστωση αυτή, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως η 36χρονη, πρωτοεμφανιζόμενη ως ηθοποιός, Άντρα Ντέι, στο ρόλο της Χόλιντεϊ είναι εξαιρετική κι έτσι με ευκολία απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού, αλλά και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.
Η Ράια και ο Τελευταίος Δράκος (Raya and the Last Dragon) των Ντον Χολ, Κάρλος Λοπέζ Εστράντα, Πολ Μπριγκς, Τζον Ρίπα
⭐⭐⭐
ΗΠΑ, 2020
Feelgood Entertainment
107 λεπτά
Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
Η Ράια και ο Τελευταίος Δράκος των Walt Disney Animation Studios, που κάνει πρεμιέρα αυτή την Πέμπτη, αποτελεί την επιστροφή των στούντιο της Disney στη μυθοπλασία γύρω από πριγκίπισσες, μισή δεκαετία σχεδόν μετά τη συμπαθέστατη Βαϊάνα. Η Ράια είναι μια γενναία πολεμίστρια ασιατικής καταγωγής από το φανταστικό βασίλειο της Κουμάντρα, που όταν αυτό απειλείται από σκοτεινές δυνάμεις, σπεύδει να εντοπίσει τον τελευταίο ζωντανό δράκο που θα βοηθήσει το λαό και τον τόπο της να σωθεί.
Δυναμική, ανεξάρτητη και με στόχο να χαράξει τη δική της πορεία, αποτινάσσοντας τις φοβίες της, η Ράια ενσαρκώνει τη σύγχρονη ηρωίδα της Disney, που ουδεμία σχέση διατηρεί με τις πρώιμες αναπαραστάσεις παθητικών πριγκιπισσών με τις οποίες μεγάλωσαν οι δικές μας γενιές. Πέρα όμως από τις φεμινιστικές διαστάσεις της αναπαράστασης της μικρής πολεμίστριας, τους γλυκύτατους χαρακτήρες, αλλά και τα πολύχρωμα και εξαιρετικά αληθοφανή τοπία της, η Ράια και ο Τελευταίος Δράκος περνά ένα ακόμη πολύτιμο μάθημα στους μικρούς θεατές που θα σπεύσουν στα θερινά, που δεν είναι άλλο από μια εισαγωγή στην κουλτούρα του radical kindness.
Παίζονται επίσης:
Tom & Jerry του Τιμ Στόρι (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, 2020, Tanweer, 101 λεπτά)
Ο Τομ προσλαμβάνεται ως υπάλληλος του ξενοδοχείου Royal Gate της Νέας Υόρκης, ώστε να διώξει τον Τζέρυ που έχει εγκατασταθεί εκεί ζώντας ζωή χαρισάμενη. Τριάντα σχεδόν χρόνια μετά την τελευταία μεγάλου μήκους παραγωγή με τους ίδιους πρωταγωνιστές, οι αγαπημένοι παιδικοί ήρωες επιστρέφουν σε μια σύνθεση animation και live action.
Ο Ροζ Πάνθηρας (The Pink Panther) του Μπλέικ Έντουαρντς (ΗΠΑ, 1963, Summer Classics, 113 λεπτά)
Η κλασική κωμωδία του Μπλέικ Έντουαρντς, με πρωταγωνιστή τον Πίτερ Σέλλερς στο ρόλο του ξεκαρδιστικού επιθεωρητή Κλουζό, επιστρέφει στα θερινά σε αποκατεστημένη ψηφιακή κόπια.
Σε Έναν Έρημο Τόπο (In a Lonely Place) του Νίκολας Ρέι (ΗΠΑ, 1950, Danaos Films, 94 λεπτά)
Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, στον σημαντικότερο ίσως ρόλο της καριέρας του, πρωταγωνιστεί στο αριστουργηματικό φιλμ νουάρ του Νίκολας Ρέι.
