Η σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία των φυλετικών διακρίσεων έχει να προσφέρει κάμποσες ιστορίες για κατανάλωση και κινηματογραφική αναβίωση. O σκηνοθέτης Theodore Melfi (έχει υπογράψει το γλυκύτατο St. Vincent) επιλέγει μια πραγματικά ασυνήθιστη για να κινηματογραφήσει. Το Hidden Figures ααναφέρεται στην ιστρία τριών μαύρων γυναικών που εργάζονταν σαν μαθηματικοί στη NASA, στις αρχές της δεκαετίας του 60, όταν μοναδικός στόχος ενός έθνους έμοιαζε να ήταν το να περπατήσει ο άνθρωπος στο φεγγάρι – αλλά πρωτίστως να προλάβουν τους Ρώσους στην κούρσα.
Πρόκειται για ένα βουτηγμένο στα συντηριτικά, στυλιζαρισμένο crowd-pleaser δραματάκι που συνδυάζει τον correct διδακτισμό του The Help με τα κοινωνικά δράματα ικανοτήτων όπως το Good Will Hunting, χωρίς το γλαφυρό μωσαικό χαρακτήρων του πρώτου και χωρίς την τρυφερή καρδιά του δεύτερου. Ο σκηνοθέτης επέλεξε να κάνει αυτή την ταινία για το θέμα της, ένα θέμα ασυνήθιστο που ανήκει στην αθέατη πλευρά της αμερικάνικης ιστορίας, μόνο και μόνο για να προκαλέσει την συγκίνηση της Ακαδημίας με τον πιο correct τρόπο. Χρησιμοποιεί το θέμα όμως σαν παραβολή, με τρόπο όμως που η ιστορία έχει τον ίδιο αντύκτιπο μιας παραβολής όπως θα ακούγονταν σε ένα κατηχητικό. Επιπλέον η σκηνοθεσία υποφέρει από την ανάγκη του σκηνοθέτη να συγκινήσει τόσο τους θεατές που είναι 10 χρονών όσο και τους παππούδες τους που έχουν προβλήματα ακοής.
Η Taraji P. Henson στο ρόλο της Katherine G. Johnson ξεχωρίζει ανάμεσα στις τρεις γυναίκες, ως η μαθηματική ιδιοφυία που διαβάζει τους αλγόριθμους και εντοπίζει αριθμητικά λάθη στην αναλυτική γεωμετρία, εκεί που οι λευκοί συνάδελφοί της αδυνατούν. Η Octavia Spencer αναλαμβάνει περισσότερα από κάθε λευκή συνάδελφός της στο συντονισμό και η Dorothy Vaughan χρησιμοποιεί την εξυπνάδα της για να μην τη συνθλίψει η πίεση. Αυτές οι σκηνές όμως προσβάλουν την δική μας ευφυΐα. Ακόμα πιο ενοχλητικές είναι οι σκηνές με τον Κέβιν Κόστνερ ο οποίος όσο μεγαλώνει τόσο το παίξιμό του γίνεται βαρετό και αφόρητο. Ο «λεβεντο-ηθοποιός» στο ρόλο του επικεφαλής της έρευνας ξεπλένει όλους τους λευκούς Αμερικάνους της εποχής, σπάζοντας την ταμπέλα που δεν επιτρέπει έγχρωμους στις τουαλέτες της ΝΑSA. Μια σκηνή που στοχεύει να κάνει το λευκό κοινό να αισθανθεί λίγο καλύτερα με μια φανταστική εκδοχή των πράξεων των προγόνων του τη στιγμή που έπρεπε.
Φεμινιστικό αν πιστεύετε ότι φεμινισμός είναι οι μαύρες γυναίκες να λένε σε λευκούς άνδρες πως να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και αντιρατσιστικό αν πιστεύετε ότι οι ταινίες με τον Πουατιέ και τον Ντένζελ Γουάσινγτον αποδεικνύουν ότι υπάρχει χώρος στο σινεμά για μαύρους ηθοποιούς.
{youtube}LSI8knpGl1Y{/youtube}
