Οι εμφανίσεις τους δεν μπορούν να περιγραφούν εύκολα ή να συγκριθούν με πολλά ακόμη θεάματα. Είναι εμπειρίες ζωής. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους, από κάπου πιο βαθιά...

Παραμένει σταθερή υπεραξία, τόσο στην εμπροσθοφυλακή της βιωματικής americana, όσο και στην τσίκνα του κυριακάτικου μπάρμπεκιου...

Γύρω στις 4.000 κόσμου υποδέχτηκαν τον Αυστριακό και τη μπάντα του με φωνές, χειροκροτήματα, γέλια, τσιτάτα και εκδηλώσεις θαυμασμού, που δεν κόπασαν καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς...

Τα τραγούδια του frontman των Hot Chip θύμιζαν –με έναν παράξενο τρόπο– τη μακάρια ελαφρότητα και την ονειρική διέγερση των χαλαρότερων στιγμών του Paul Mc Cartney από τη δεκαετία του 1970...

Ήρθε (στο Κύτταρο), ανέλαβε τα ηνία από τον υποδειγματικό Ryan Hemsworth και απλά μας ξετίναξε τα αυτιά και τα κορμιά επί μιάμιση ώρα...

Sold-out το Ηρώδειο την Παρασκευή για τον Ιταλό συνθέτη, που με τη σειρά του έδωσε μια απολαυστική συναυλία...

Και τρίτη μέρα να είχε ανακοινωθεί, πάλι γεμάτο θα ήταν το Stage Volume 1 για χατίρι του Νορβηγού, που απέδειξε πως μπορεί να καθηλώσει το κοινό ακόμα κι όταν μένει μόνος στη σκηνή με την κιθάρα του...

Keep on rocking, χαμογελαστές, νεανικές ως επί το πλείστον φατσούλες, «δώσε γκάζια μεγάλε» και άλλα τέτοια παρόμοια… τεντιμπόικα! Μια χαρά

Η λάιβ εκδοχή του Brian Pyle τείνει περισσότερο προς μια διαθλασμένη εκδοχή των Suicide, παρά προς το ambient, το κινηματογραφικό ή όπως αλλιώς τέλος πάντων χαρακτηρίζονται οι δίσκοι του...

Τα είδωλα είναι για να αποθεώνονται. Τα υπόλοιπα είναι για να τρέφονται οι συντηρητικοί, οι ζηλόφθονοι, οι παρωπιδωμένοι, οι ασεξουαλικοί και οι βαρετοί...