Σύμφωνα με τις πληροφορίες των διοργανωτών που είχαν φέρει τον Pearson για πρώτη φορά στην Αθήνα (νομίζω το 2006), είχαν μαζευτεί 15 άτομα –πιθανότατα οι ίδιοι 15 που είχαν αγοράσει το The Texas Jerusalem Crossroads της παλιάς μπάντας του Pearson. Αν και είμαι μάλλον ο 16ος που είχε αποκτήσει τον διπλό εκείνο δίσκο των Lift To Experience, δεν είχα πάει στη συναυλία, γιατί ποτέ δεν κατάφερα να ταυτιστώ με ό,τι άκουγα και ακούω μέχρι σήμερα. Άσε που νομίζω πως το είχα πάρει γιατί η επιγραφή στο οπισθόφυλλο «Ladies And Gentlemen We Are Playing With One Guitar» μου θύμιζε τους Spiritualized, τους οποίους αμφιβάλλω πως αγαπά ο Josh. Τελικά, βρέθηκα συναυλιακά με τον Pearson το 2007 στο ATP των Dirty Three –όπου και συναντήθηκαν τα μεγαλύτερα μούσια της εναλλακτικής υφηλίου: Warren Ellis, Pearson και ο δικός μας Ψαραντώνης.
Ο Pearson τότε είχε μάλλον το χειρότερο slot του τριημέρου, αφού έκλεινε την πρώτη μέρα του φεστιβάλ –στην οποία κουβαλάς την κούραση του ταξιδιού και της απροσεξίας στην κατανάλωση μπύρας (ευτυχώς ακόμα μπορούσαμε να καπνίζουμε). Αν και ομολογώ πως με κρατήσαν με το ζόρι οι πιο υποψιασμένοι της παρέας, αυτό που ακολούθησε ήταν μία από τις ωραιότερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει, λαμβάνοντας υπόψην πως δεν προϋπήρχε υλικό το οποίο να περιμένεις να ακούσεις. Νομίζω πως το κλισέ «έβγαλε τα σωθικά του» ταιριάζει απόλυτα σε ό,τι ακολούθησε: καθισμένος σε μια καρέκλα, έφτυνε στα μούτρα μας αυτό που τότε εξέλαβα ως τρέλα. Γι’ αυτό κι όποτε διαβάζω στις συνεντεύξεις του πως τα τελευταία χρόνια ταξίδευε, αμφιβάλλω. Μπροστά μου είχα δει έναν άνθρωπο ο οποίος προσπαθούσε να κρατήσει το μυαλό του στη γη.
Ο φετινός του δίσκος, πέρα από το ότι αποτελεί έναν μικρό θρίαμβο, ταίριαζε απόλυτα σε ό,τι είχε αποτυπωθεί στη μνήμη μου. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν έλεγε πως αυτά τα τραγούδια έπαιζε και τότε σε μια πρωτόλεια μορφή που θα ταίριαζε στην «άνθρωπος των σπηλαίων» φιγούρα του. Προφανώς κι αυτό δεν είναι αλήθεια. Μπορεί να έγραψε το Last Of The Country Gentlemen προσπαθώντας να ξορκίσει τον χωρισμό του, ο ίδιος πάντως φαίνεται να έχει επιστρέψει στα εγκόσμια. Στη σκηνή του Bios ανέβηκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στάθηκε όρθιος και άνετος μπροστά στα περίπου 250 άτομα που βρέθηκαν εκεί και ξεκίνησε το σόου του, το οποίο συχνά-πυκνά έγερνε προς το stand-up comedy. Μπορεί αυτή η καλή του διάθεση να ευθύνεται για το πρωτόγνωρο γεγονός πως το κοινό σεβάστηκε υπέρ του δέοντος το ακουστικό της υπόθεσης και διατήρησε σε σεβαστά επίπεδα τη γνωστή αθηναϊκή οχλαγωγία του μπαρ. Οι φήμες επίσης που λένε ότι αυτός είναι ο κύριος λόγος που ο σύντροφος, συναγωνιστής και παλιός μας συνεργάτης «other side» Κανελλόπουλος βαρέθηκε, νομίζω πως είναι κακόβουλες...
Στην περίπου μία ώρα που έπαιξε ο Josh T. Pearson στο Bios, αναπαρήγαγε πιστά το άλμπουμ, αφαιρώντας όμως (συνειδητά;) την απόγνωση που το έχει τοποθετήσει στο ράφι της δισκοθήκης με τον τίτλο «πιο κάτω δεν πάει», για να αποφεύγεις τις επανειλημμένες ακροάσεις. Αυτό μπορεί και να λειτούργησε υπέρ του τελικά, αφού έτσι αποφύγαμε τη σώνει και καλά συναισθηματική προσήλωση της συναυλίας του. Ήταν άλλωστε προφανές πως κάτι τέτοιο επιθυμεί και ο ίδιος. Μπορεί να είναι αυτός ο πιο υγιής και δικός του τρόπος να κάνει τον γύρο του κόσμου με το εξομολογητικό μέχρι το κόκαλο Last Of The Country Gentlemen. Έτσι, ανάμεσα στα τραγούδια του σόλαρε στην πρόζα με ανέκδοτα (στα όρια του Τσακ Νόρις) με κεντρικό θέμα τα αστεία για μουσικούς και ειδικότερα για ντράμερς.
Τελικά κατάφερε, πέρα από την προσοχή μας, να κερδίσει και τη συμπάθειά μας, σε καμιά περίπτωση όμως δεν νιώσαμε την παγώμαρα που μας ξυπνά το ανατριχιαστικό «άτεχνο» το οποίο χαρακτηρίζει τις στούντιο εκτελέσεις του φετινού του δίσκου.
Υ.Γ.1 Το Γκάζι και το δύσκολο του παρκαρίσματος τα Σαββατόβραδα με οδήγησε σε ένα ανελέητο 45λεπτο στριφογύρισμα γύρω από τα τετράγωνα του Bios και έχασα το support.
Υ.Γ.2 Όπως σωστά μου επεσήμανε ο Μάνος Μπούρας, το “Rivers Of Babylon” που έπαιξε στο τέλος και σύστησε ως κομμάτι του Willie Nelson είναι λάθος, αφού το κομμάτι αρχικά γράφτηκε από ρέγγε συγκρότημα των 1970s, τους Melodians.
