Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο έκλεισαν την περιοδεία τους στην Αθήνα οι μεγάλοι Daine Lakaien στα πλαίσια του 4ου Elfentanz Festival. Ενός φεστιβάλ που δικαιολογημένα, γνώρισε για άλλη μια φορά μεγάλη επιτυχία καθ’ όσον ήταν άριστα μελετημένο ως προς το line up του και είχε να παρουσιάσει κάτι για όλα τα σκοτεινά μουσικά γούστα: την αναγέννηση των Ελλήνων Ding An Sich από την τέφρα τους, τους ποιοτικούς και ‘’αθόρυβους’’ In The Nursery, την ηλεκτρονική βιομηχανική φασαρία των Project Pitchfork, τη δυναμική που κουβαλούν λόγω κεκτημένης ταχύτητας οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού Covenant και τα απαράμιλλα συναισθήματα που δημιουργούν οι Deine Lakaien πάνω στη σκηνή. Το μενού όμως περιελάμβανε και ατελείωτη κούραση. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που κατόρθωσαν να παρακολουθήσουν και τα 5 σχήματα καθώς κάτι τέτοιο απαιτούσε ανεξάντλητες φυσικές δυνάμεις. Βλέπετε 7,5 ώρες ορθοστασίας απαιτούν σωματική κατάσταση υπεραθλητού και ιώβειο υπομονή.
Στα παραπάνω προσθέστε το κλειστόν του χώρου, την υψηλή θερμοκρασία δεδομένης και της εποχής, τα 1000 και πλέον άτομα που παρευρέθησαν και τότε μπορείτε να αντιληφθείτε την αιτία των λιποθυμικών επεισοδίων και την μεταφορά των ‘’θυμάτων’’ έξω από το Gagarin.
Μετά το πέρας του 4ου μέρους του Elfentanz, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την ανακοίνωση των πρώτων ονομάτων του επομένου -VNV Nation (για 3η φορά σε 3 χρόνια!) και SITD- και με δεδομένη την εμφάνιση των ‘’Πατεράδων Των Πάντων’’ Kraftwerk σε περίπου ένα μήνα στην Αθήνα, μπαίνω στον πειρασμό να κάνω μια τολμηρή πρόταση: να απαγορευτούν δια νόμου οι electro συναυλίες στην Ελλάδα! Γιατί, πείτε μου σας παρακαλώ, τι άλλο πλέον έχει να αναμένει ο Έλλην dark electro fan να δει από κοντά; Ας κάνουμε μια κουραστική μεν, αναγκαία δε δια της υποστηρίξεως του συλλογισμού, αναδρομή. Μέσα στον οργασμό των συναυλιών τα τελευταία 3-4 χρόνια, έχουμε δει επί σκηνής την αφρόκρεμα όλων των κατηγοριών και υποκατηγοριών του είδους: Depeche Mode, Karl Bartos, Alphaville, Anne Clark (δις), Softcell (αν και αποτελεί ύβρι να τους τοποθετούμε δίπλα σε ονόματα όπως τα παρακάτω), Apoptygma Berzerk, Mesh, VNV Nation, Deine Lakaien (δις), Suicide Commando, Icon Of Coil, Assemblage 23, Diary Of Dreams (πολλάκις), Clan Of Xymox (δις), Frozen Autumn, De/Vision, Ladytron, And One, Neuroticfish, Blutengel, Diorama (δις), Psyche, Melotron (δις), Covenant (τρις), Haujobb, Wolfsheim, In Strict Confidence, DAF, Kirlian Camera, Das Ich, Combichrist και άλλους που μπορεί να μου διαφεύγουν. Όλα τα παραπάνω υποθέτω πως αποτελούν επαρκή αιτιολογία για να σταματήσουμε να ανακαλούμε τα ίδια και τα ίδια ονόματα χωρίς ιδιαίτερο λόγο (π.χ. ένα πολύ καλό νέο album) ξανά κι ξανά στη χώρα μας.
Το Elfentanz έχει επιτελέσει την αποστολή του στο έπακρο, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλα αυτά τα χρόνια και –πραγματικά- σαν θεσμός είναι κάτι που θα το θυμόμαστε με τις ομορφότερες των αναμνήσεων, σαν κάτι το πολύ αξιόλογο. Ο μοναδικός πλέον λόγος, που προσωπικά θα μπορούσα να βρω στο μέλλον για μια καινούρια διοργάνωσή του, θα ήταν ένα πραγματικά πολύ μεγάλο και ξεχωριστό όνομα που θα προκαλέσει αίσθηση.
Αρκετά όμως με τα ιστορικά. Δεδομένης της πεπερασμένης αντοχής του υπογράφοντος, εθεωρήθη καλύτερον να δώσουμε το παρόν από την εμφάνιση των In The Nursery και ένθεν, συναντώντας τους σε αρκετά καλή κατάσταση, με ήπια συμπεριφορά επί σκηνής στη μεγαλύτερη διάρκεια του set τους. Η γνωστή ιδιαίτερη έφεσή τους στα κρουστά έδινε έναν διαφορετικό, επικό χαρακτήρα που δεν φάνηκε όμως να αγγίζει το σύνολο του κοινού. Ενός κοινού που έδειξε να ζεσταίνεται λίγο περισσότερο από τις πιο massive εκτελέσεις κάποιων συνθέσεων τους. Διακριτικοί σαν παρουσίες, άφησαν το στίγμα τους και αποχώρησαν δίνοντας μία καλή παράσταση. Ίσως να είχαν θέση υψηλότερα στο line up δεδομένου του παρελθόντος που κουβαλούν στις πλάτες τους.
Από τους Project Pitchfork δεν μπορούσα να αναμένω πολλά πράγματα μιας και δεν μπορώ να θεωρήσω ολοκληρωμένο ένα συγκρότημα το οποίο ουσιαστικά δεν έχει τραγουδιστή αλλά κάποιον που απλά φωνάζει χωρίς κανένα ίχνος καλής φωνής. Σαν παρουσίες, πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι έφεραν μια φρεσκάδα και μια ζωντάνια πάνω στη σκηνή αλλά έως εκεί και τίποτα παραπάνω. Ας με συγχωρήσουν οι οπαδοί τους.
Οι Covenant δεν είχαν να παρουσιάσουν πολλά καινούργια πράγματα εκτός από δυο νέες συνθέσεις, μια εκ των οποίων ήταν αρκετά συμπαθητική. Στο ίδιο έργο θεατές, με τους ίδιους τους Covenant να μην βρίσκονται στο περσινό επίπεδο κεφιού και όρεξης και τον κόσμο, ως συνήθως, να αντιδρά στα 2-3 χορευτικά τους hit και να αντιμετωπίζει χλιαρά την υπόλοιπη διάρκεια της παρουσίας τους. Κάθε πέρυσι και καλύτερα ισχύει στην περίπτωσή τους. Περί τίνος live όμως να σχολιάσουμε όταν ειδικά οι Covenant παίζουν τα πάντα playback, εκτός από την φωνή;
Εκείνοι που πραγματικά έδειξαν τι σημαίνει live και σεβασμός στο ακροατήριο, ήταν οι ανυπέρβλητοι Deine Lakaien, γεμίζοντας με συναίσθημα το χώρο και ανταμείβοντας τους λίγους –συγκριτικά με νωρίτερα- θεατές που είχαν την υπομονή και τη δύναμη να περιμένουν για την εμφάνισή τους. Και όσοι άντεξαν αποζημιώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Ο Ernst Horn κι ο Alexander Veljanov επέστρεψαν στην Αθήνα 2,5 χρόνια μετά, αυτή τη φορά συνοδεία ολόκληρης της ορχήστρας τους, χαρίζοντας μια καταπληκτική παράσταση. Ο Veljanov με τη βελούδινη φωνή του και ο Horn στα πλήκτρα συνοδεύονταν από δυο βιολιά, ένα βιολοντσέλο και μια ηλεκτρική κιθάρα σε μια ονειρική απόδοση των παλιών αγαπημένων κομματιών αλλά και τουλάχιστον ενός καινούργιου το οποίο έπαιζαν για πρώτη φορά ζωντανά. Μάλιστα, το αστείο της υπόθεσης είχε να κάνει με τον τίτλο του συγκεκριμένου κομματιού που δεν μπορούσε να θυμηθεί ο Veljanov όταν το ανακοίνωνε. Τα live των Lakaien είναι από τις στιγμές που μένουν χαραγμένα στη μνήμη για πολύ καιρό και το ίδιο ακριβώς συνέβη το βράδυ του Σαββάτου. Σίγουρα καλύτερο τέλος δεν μπορούσαμε να περιμένουμε από το κλείσιμο με το υπέροχο Where You Are, εκτελεσμένο μόνο από τους δυο τους καθώς και το πολυαγαπημένο Love Me To The End στο τελευταίο encore. Για μια ακόμα φορά ήταν καταπληκτικοί και ο κόσμος τους αποχαιρέτησε με ένα πολύ ζεστό και ειλικρινές χειροκρότημα που φάνηκε να αγγίζει την μπάντα βαθιά. Υποκλινόμαστε για μια ακόμα φορά...
