Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού

Αν με ρωτούσε κάποιος κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Κωνσταντίνου Βήτα στο Fuzz εάν μου άρεσε, μάλλον, απόρροια εκνευρισμού, θα έπαιρνε αρνητική απάντηση, καθώς χαρακτηριστικό της πρώτης ώρας – από τις δύο και κάτι που έπαιξε συνολικά – ήταν το μπούκωμα του ήχου. Ευτυχώς στην πορεία βελτιώθηκε αισθητά, ξεκινάω πάντως εδώ με το πιο αρνητικό στοιχείο, γιατί την Παρασκευή το βράδυ βεβαιώθηκα για το εξής: ακόμα και αν ο ήχος δεν έφτιαχνε τελικά – που όσο να πεις αποτελεί βασική παράμετρος για μία ζωντανή εμφάνιση – κανείς δεν μπορεί να πάρει από τον ΚΒ τη χαρισματική του μουσική προσωπικότητα, την οποία θέτει άφοβα επί σκηνής, ανεξαρτήτως συνθηκών.

Ο ΚΒ είναι αεικίνητος και ηχηρός. Τραγουδάει, παίζει κιθάρα, χορεύει, κουράζεται, κάθεται, ξανασηκώνεται. Είναι εκεί και μπορείς να τον δεις, να τον ακούσεις και να τον νιώσεις όσο λίγους από το σινάφι του. Το πηγμένο Fuzz δεν έδειχνε να δυσανασχετεί με τον κακό ήχο, αντίθετα μετά από κάθε κομμάτι χάριζε το πιο δυνατό του χειροκρότημα. Αποδεδειγμένα έχει ένα κοινό, εδώ και πολλά χρόνια, το οποίο τον στηρίζει. Αλλά αυτό δεν μου φαίνεται πως τον εφησυχάζει μουσικά. Όχι όταν όλες ανεξαιρέτως οι δουλειές του είναι το λιγότερο άρτιες, και από άποψη σύνθεσης μα και στιχουργικά. Η κιθάρα του, σε συνδυασμό με τα μπιτ του, έκαναν τον χώρο να ασφυκτιά. Δεν μπορούσες να μην χορέψεις και να μην τραγουδήσεις μαζί με τον Κωνσταντίνο. Δεν μπορούσες, επίσης, να μην τον παραδεχτείς όταν αφοπλιστικά και ίσως λίγο ειρωνικά –θεμιτό και αυτό – απάντησε στις παραγγελιές για τραγούδια όπως το “Τυχερό Μου Αστέρι” ότι δεν θα το πει, γιατί, όπως του έχουν προσάψει, δεν έχει φωνή. Μια χαρά είναι βέβαια η φωνή του, με τη χαρακτηριστική χροιά της, και ακόμα καλύτερος ο μοναδικός τρόπος που απαγγέλλει.

Δεν μπορώ να παραλείψω το “Κύμα” γιατί στάθηκε ανάμεσα στις πιο καλοπαιγμένες στιγμές της βραδιάς. Μάλιστα, αποτέλεσε το σημείο εκείνο όπου ο ήχος διορθώθηκε αισθητά – αντιμετώπιση που άξιζε στο συγκεκριμένο κομμάτι. Η δική μου αγαπημένη “Έκπτωση” θάφτηκε ανάμεσα στις ηχητικές παραμορφώσεις σε σημείο μη αναγνώρισης, αλλά ο ΚΒ μας αποζημίωσε με το “Όλο Αυτό Που Ποτέ”, το οποίο έπαιξε και λίγο πριν το τέλος αλλά και στο encore, αφού αποτέλεσε μία από τις καλύτερες στιγμές για το κοινό. Το άλμπουμ Άγρια Χλόη το εξάντλησε σχεδόν, με τα “Χαζό Παιδί”, “Σήμα”, “Μιράντα” και “Άστρο” να αποδεικνύονται αντάξια της ηχογραφημένης δουλειάς του. Μεγάλο μέρος όμως του σετ καλύφθηκε, όπως ήταν φυσικό, από το τελευταίο του άλμπουμ Ένωση, δίνοντάς μας την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι τα “Αύρα”, “Ετεροχρωμία”, “Δωμάτιο”, “Διάνοια” και “Δρόμος” ακούγονται ακόμα καλύτερα σε ζωντανή εκδοχή.

Ο κόσμος ζητούσε τον Κωνσταντίνο Βήτα τόσο έντονα, ώστε ξαναβγήκε τρεις φορές – την τρίτη μάλιστα μόνος του, γιατί οι υπόλοιποι δεν τον ακολούθησαν. Παρά λοιπόν τα σοβαρά προβλήματα με τον ήχο στο Fuzz, το μόνο σίγουρο είναι ότι από τις 10 μέχρι τις 12.15 που διήρκεσε το live, δεν βαρέθηκα ούτε μια στιγμή. Και νομίζω μάλιστα ότι όσοι βρέθηκαν στο Fuzz την Παρασκευή εύχονταν να έπαιζε άλλες δύο ώρες ο ΚΒ, όταν πια αποχώρησε για τα καλά από τη σκηνή.