> 

Μέχρι να βρεθώ στο χώρο της συναυλίας πρέπει να ομολογήσω ότι είχα τις αμφιβολίες μου για το δέσιμο αυτής της συνεργασίας. Αναρωτιόμουν πού μπορούν να συναντηθούν μουσικά δύο τραγουδιστές διαφορετικών καλλιτεχνικών καταβολών και διαφορετικών γενεών. Απ’ την άλλη το συμπαθητικό αφισάκι μου έκλεινε το μάτι καθώς το συναντούσα αναρτημένο σε κάθε γωνιά της πορείας μου προς στους Βράχους, προσπαθώντας να με πείσει για το αντίθετο. Η εικόνα όσο χίλιες λέξεις: δύο φιλαράκια από τα παλιά πίνουν ρακές σε ένα καφενεδάκι και, όταν τους τελειώσει το αλκοόλ, σκαρώνουν και κανένα τραγουδάκι. Όμως δεν εμπιστεύομαι τις αφίσες πια, παραπλανούν. Με αυτές τις σκέψεις και εικόνες, μέσα σε έναν από τους πιο εντυπωσιακούς συναυλιακούς χώρους τους οποίους διαθέτει το λεκανοπέδιο, εμφανίζονται επί σκηνής ο Χρήστος Θηβαίος και ο Γιάννης Χαρούλης.

 

 

Αυτό που έχω να καταθέσω εξαρχής είναι ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι εκεί πάνω είχαν ένα εξαιρετικό προσόν: σε έπειθαν από το πρώτο λεπτό. Σε έπειθαν για ό,τι σου παρουσίαζαν χωρίς να χρησιμοποιούν κάποιο τερτίπι ή κάποιο ιδιαίτερο κόλπο. Με μοναδικό τους όπλο την ιδιαίτερη αγάπη για τα τραγούδια και την τέχνη τους, μάγευαν και τον πιο αρνητικά προκατειλημμένο θεατή. Μέσα σε κάτι λιγότερο από τρεις ώρες παρουσίασαν ένα πρόγραμμα με τα πιο εσωστρεφή και μελαγχολικά τραγούδια που διαθέτει στο ρεπερτόριό του καθένας, καταλήγοντας – ως εκ του θαύματος – να φεύγεις από τη συναυλία με ένα αίσθημα ανείπωτης χαράς. Όμως, ένα πρόγραμμα που ξεκινάει με το “Ημερολόγιο” και τις “Περικοπές Ενός Απόκρυφου Ευαγγελίου”, συνεχίζει με τον “Χειμωνανθό”, το “Πώς Να Σωπάσω Μάτια Μου”, την “Καινούργια Ζάλη” του Αγγελάκα και καταλήγει στη “Μικρή Πατρίδα” των Καρασούλου-Ανδρέου είναι κομματάκι δύσκολο να σε ανεβάσει. Εμβόλιμα ακούσαμε και τα ανεκδοτάκια των παιδιών, τραγούδησαν και τον χιουμοριστικό “Γορίλα”, φτιάξανε και ένα μικρό αφιέρωμα-αναφορά στον Καββαδία αλλά δεν είναι αυτά που ισορρόπησαν και ελάφρυναν το πρόγραμμα. Αυτό που σου έφτιαχνε τη διάθεση πραγματικά είναι το πηγαίο χαμόγελο του Χαρούλη: να τον βλέπεις να χτυπάει παλαμάκια σαν μικρό παιδί από την αρχή της συναυλίας. Η ροκαμπίλι επίσης διάθεση του Θηβαίου να σαρώσει όλη τη σκηνή με τον εκρηκτικό του χαρακτήρα. Η κίνηση που αναπόφευκτα σε συγκινεί: το νεύμα του Θηβαίου προς τον Χαρούλη να σωπάσει για λίγο, ώστε να ακούσουν το κοινό να τραγουδά.

Κρατώ πολλά από τη συγκεκριμένη συναυλία. Κρατώ τη γοητευτική βραχνάδα του Θηβαίου, η οποία κάθεται σαν σκουριά σε όλα τα κομμάτια που ερμήνευε, καθώς και την προσπάθειά του να δώσει έναν ήχο blues σε κάποια από αυτά. Το “Ξημέρωμα Στην Εθνική” να το τραγουδά απροκάλυπτα ερωτικά. Το “Ας Χαθείς”, που μετουσιώνεται σιγά-σιγά σε ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια του ρεπερτορίου του. Την ικανότητα του μέχρι τώρα να μην έχει «κάψει» επί σκηνής καμία από τις μεγάλες επιτυχίες του· δεν εξηγείται διαφορετικά πώς γίνεται να τραγουδάει το “Το Πόσο Πολύ Σ’ Αγάπησα” του Βασίλη Δημητρίου και το “Κορώνα Γράμματα” χωρίς να φέρουν ίχνος σκόνης πάνω τους. Κρατώ επίσης το κρητικό χαμόγελο του Χαρούλη, ο οποίος, με ένα λαούτο στα χέρια και την ώριμη φωνή του, απέδιδε με ξέχωρο πάθος τα τραγούδια του τόπου του. Κρατώ τα ντουέτα τους με αποκορύφωμα το “Δε Λες Κουβέντα” του Μούτση. Κρατώ εντέλει και αυτό το λίγο ερασιτεχνικό της παραγωγής στα φώτα και στον ήχο που σαν να αναδείκνυε το αίσθημα της παρέας το οποίο θέλαν να περάσουν οι τραγουδιστές στον κόσμο από κάτω.

Ειλικρινά, αν κάποτε ένιωθα ολίγον άβολα να αντικρούσω λεκτικές επιθέσεις περί μιζέριας του εντέχνου από αλλότριους μουσικόφιλους τώρα πια νομίζω ότι μπορώ να ανταπαντήσω με σθένος. Το επιχείρημα μου είναι η σύμπραξη του Θηβαίου με τον Χαρούλη επί σκηνής. Αυτοί οι δύο τραγουδοποιοί με διαπιστευμένη την ικανότητά τους να σε κάνουν λιώμα με το που θα αγγίξουν την κιθάρα τους, κατάφεραν να σε πορώσουν με τον σκοτεινό “Άμλετ Της Σελήνης” και να σε διασκεδάσουν με την αριστοφανική “Παράβαση” του Σαββόπουλου. Η συνεργασία τους αποδείχθηκε μια από τις καλύτερες συναυλιακές εξορμήσεις αυτού του καλοκαιριού. Και που και που εμπιστευθείτε το παραμύθι μιας αφίσας, μπορεί τελικά να λέει και την αλήθεια…