Φωτογραφίες: Χρήστος Κουτσουραδής
Φτάνοντας στο Κύτταρο για την κοινή συναυλία των Ενδελέχεια και Υπόγεια Ρεύματα, μέτρησα καμιά εξηνταριά πιτσιρικάδες να έχουν περικυκλώσει το μαγαζί και να χοροπηδούν με ανυπομονησία μπροστά από τις κλειστές πόρτες της μουσικής σκηνής. Διάφορες εικασίες έπεφταν στο πεζοδρόμιο για την ώρα έναρξης του προγράμματος – μέχρι και μία ώρα μετά είπαν ότι θα άρχιζε. Τα σενάρια βγήκαν τελικά αληθινά κι έτσι στις 11 ακριβώς οι ήχοι των Ενδελέχεια άρχισαν να σχηματίζουν το “Να ’Ρθω Κι Απόψε” και ως δια μαγείας η δυσάρεστη αναμονή είχε γίνει κιόλας παρελθόν.
Ένα απλό «ευχαριστούμε» είπε η μπάντα και συνέχισε με τα “Κατάδικος” και “Μικρές Χαρές”. Το κοινό συμμετέχει ενεργά στα φωνητικά του “Εδώ Μωρή Θα Λέγεσαι Μαρία” και η διάθεση όλων φτάνει γρήγορα στο ζενίθ. Το “Βουτιά Από Ψηλά” δεν άργησε καθόλου να ακουστεί κι από την πρώτη-πρώτη κιόλας νότα ο – στην πλειοψηφία του εφηβικός/φοιτητικός συγκεντρωμένος κόσμος – χειροκροτούσε ρυθμικά, δείχνοντας πως παραμένει επιτυχημένο και για μία νεότερη γενιά ακροατών, από εκείνη που το έζησε. Το ίδιο συνέβη και σε τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο, όπως τα “Όρκος”, “Αμέρικα” και “Αξίζει Τον Κόπο”, τα οποία και τραγουδήθηκαν, αλλά και θαυμάστηκαν για τις ωραίες τους ενορχηστρώσεις.
Η ομαδικότητα που γεννούσαν οι Ενδελέχεια πάνω στη σκηνή ήταν μοναδική, με τα μέλη τους να καλύπτουν άψογα ο ένας τον άλλον, «ρίχνοντας πόρτα» στα απρόοπτα, τα οποία πάντα καραδοκούν σε μια ζωντανή εμφάνιση. Η βραδιά είχε επίσης χιουμοριστικές ατάκες, ανέκδοτα, μπαγκέτες-σουβενίρ προς το κοινό, ενώ δεν έλειψε φυσικά και η “Διαμαντένια Προβλήτα”: σώματα κουνιόνταν πάνω-κάτω κι όλοι με μάτια στραμμένα στον Δημήτρη Λεοντόπουλο και με χέρια σηκωμένα «έδεναν» απλόχερα και τα δικά τους όνειρα στην προβλήτα, τραγουδώντας τα λόγια μέχρι το τέλος.
Οι ηλεκτρικοί Ενδελέχεια έκλεισαν με το “Κάντε Πέρα” και το “Σαντιάγκο” του Θάνου Μικρούτσικού ήταν το εναρκτήριο τραγούδι για τα Υπόγεια Ρεύματα. Ο Γρηγόρης Κλιούμης ξεχνάει τα λόγια, αλλά ευτυχώς δεν χάνει το κουράγιο του και αρχίζει ξανά, καθώς το κοινό από κάτω τον ενθαρρύνει ολοένα και περισσότερο. Στη συνέχεια ακούστηκαν παλιά τους τραγούδια, όπως τα “Μικρές Χαμένες Μέρες” και “Σαν Έρημα Καράβια” – με ένα καταπληκτικό σόλο στο κλείσιμό του – αλλά και τραγούδια από το τελευταίο τους άλμπουμ, όπως το ομότιτλο “Νέα Μέρα”, αλλά και η “Παράξενη Κοπέλα” του Μανώλη Χιώτη σε μία καλοδουλεμένη διασκευή. Δεν θα μπορούσα βέβαια να μην αναφερθώ και στην αφιέρωση του “Αυτούς Τους Έχω Βαρεθεί”, του Θάνου Μικρούτσικου στη μνήμη της Μαρία Δημητριάδη. Άλλες αξιοσημείωτες στιγμές ήταν επίσης η διασκευή στον “Εφιάλτη Της Περσεφόνης”, όπου ο εκπληκτικός Απόστολος Καλτσάς έκλεψε την παράσταση στο μπάσο, αλλά και το “Μ’ Αρέσει Να Μη Λέω Πολλά”, ένα από τα τραγούδια τα οποία ευθύνονται για την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα του συγκροτήματος, που ο κόσμος ακόμη λαχταράει να ακούει και να τραγουδάει. Για να είμαι ειλικρινής ο τρόπος που έπαιξαν το κομμάτι με ενθουσίασε: ο πιο ατμοσφαιρικός και λίγο πιο ηλεκτρονικός ήχος καθώς και τα μεγάλα σόλο ανάμεσα στα κουπλέ του έδωσαν μία νέα και πολύ φρέσκια εικόνα. Το ίδιο συνέβη και στην “Ασημένια Σφήκα”, η οποία σήμανε και το τέλος της βραδιάς. Διαφορετικό, πάλι λίγο ηλεκτρονικό, αλλά το ίδιο ξεσηκωτικό – όπως και όλη η βραδιά συνολικά!
