Το σύμπαν των Madrugada δεν άλλαξε. Παρέμεινε το ίδιο σκοτεινό, απόκοσμο, γκρίζο και 'vintage', μόνο που με το Deep End απέκτησε μια ακόμη απόχρωση: αυτή της αστερόεσσας.
Οι Madrugada, μετά από 10 χρόνια καριέρας, βρίσκονται πια στην Joshua Tree περίοδο τους. Πέρασαν από το angst στο garage κι από την ψυχεδέλεια στο mainstream rock, έγιναν το πιο δημοφιλές συγκρότημα της χώρας τους και, όπως κάθε επαρχιώτης που θέλει κάποια στιγμή να έρθει στη Μεγάλη Πόλη και να δει τα φώτα της, έτσι κι αυτοί βρέθηκαν δίπλα στον George Drakoulias και τα Sound City Studios της Νέας Υόρκης, όπου πριν 14 ακριβώς χρόνια ηχογραφήθηκε κοτζάμ ‘Νevermind’. Ουδέν μεμπτό. Μάλλον κι εγώ το ίδιο θα έκανα αν ήμουν στη θέση τους: θα προσλάμβανα έναν παραγωγό φίρμα σαν τον πρώην producer των Black Crowes, Primal Scream και Screaming Trees, θα έπαιρνα στο ρόστερ μου το τρισδιάστατο μίξερ που ακούει στο όνομα Dave Bianco και θα αξίωνα να παίξω μπάλα στο Champions League της μουσικής κι όχι στο Uefa-κι της γειτονιάς μου.
Για να γίνει αυτό, πρέπει να τεθεί κι ένας μεγαλεπήβολος στόχος, όπως έκαναν οι τέσσερις Ιρλανδοί πριν από 19 χρόνια. Αν όμως τότε το Joshua Tree και η άμεση συνέχεια του, το Rattle And Hum ήταν ευδιάκριτα προσανατολισμένα προς την αμερικανική πλευρά των εμμονών του κιθαρίστα Edge, το The Deep End φαίνεται ότι αντί να αποτελεί το προσωπικό τους Δέντρο του Ιησού, αποτελεί μάλλον το Unforgettable Fire των Νορβηγών: ενώ κάποιες στιγμές δείχνει τις προθέσεις του άλλοτε να σε κάνει να κουνηθείς με straightforward rockin’ στιγμές (Ramona, Hard To Come Back), άλλοτε να σε νανουρίσει ευχάριστα (Subterranean Sunlight, The Kids Are On High Street) κι άλλοτε να σε γυρίσει μερικές δεκαετίες πίσω (Slow Builder), τις περισσότερες φορές μοιάζει να ‘ψάχνεται’ προκειμένου να βρει την έξοδο από το τούνελ, όπως όταν βλέπουμε έναν εφιάλτη και προσπαθούμε να βγάλουμε το κεφάλι μας έξω από τα σεντόνια που μας έχουν κουκουλώσει.
Δίπλα σε εύλογες αναφορές, όπως Bruce Springsteen και R.E.M. εποχής Murmur, το Deep End καταδεικνύει ότι οι Wilco και οι πρώιμοι Tindersticks στοίχειωσαν τα βράδια του εγκέφαλου της μπάντας, του Robert Burås, χωρίς όμως να τον ευνουχίσουν από το προνόμιο του πειραματισμού: το εξαιρετικό Stories From The Streets περιέχει flamenco κιθάρα, το Running Out Of Time είναι πολύ κοντά στο πνεύμα του αγαπημένου του Dr. John, ενώ το υπνωτικό μάντρα του Hold On To You και το Nick Cave-ικό On Your Side συνεπικουρούνται από τα ‘κελ ντεκαντάν!’ φωνητικά του Sivert Høyem και το αθόρυβο μπάσο του Frode Jacobsen.
Το σύμπαν των Madrugada δεν άλλαξε. Παρέμεινε το ίδιο σκοτεινό, απόκοσμο, γκρίζο και 'vintage', μόνο που με το Deep End απέκτησε μια ακόμη απόχρωση: αυτή της αστερόεσσας. Οι λάτρεις του Joshua Tree είναι ευπρόσδεκτοι. Όσοι ανήκουν στην Achtung Baby φατρία, ας περιμένουν τους Νορβηγούς μέχρι να βρουν τον δικό τους Brian Eno το 2009…
