Η αγάπη μπορεί να κινήσει γη και ουρανό λένε και σίγουρα μπορώ να τους επιβεβαιώσω, όσους το λένε. Αγάπη μπορεί να νιώσεις για πολλά πράγματα και αν αυτά είναι έμψυχα, μπορεί να λάβεις και ανταπόκριση. Μπορεί και όχι. Η αγάπη κοστίζει. Δεν είναι σημερινή παρατήρηση, πάντα κόστιζε. Και χρήμα και χρόνος, και επιλογές και αποφάσεις. Δεν υπάρχει αγάπη αν δεν την εκφράζεις. Δεν είναι ένας εσωτερικός μονόλογος που μένει κρυφός. Στην θεωρητική του εκδοχή, μπορείς να την προσφέρεις παντού. Σε αγαπώ, τον αγαπώ, την αγαπώ, αγαπιόμαστε, σας αγαπάω όλους κτλ. Αρχίδια. Απόδειξε το μάγκα, κάνε κάτι. Βγαίνει ο μπανταίος πάνω στην σκηνή και σας λέει: We love you all. Αυτό είναι acting. Εάν έχει δώσει το 100% αυτού που μπορεί να αποδώσει πάνω στο σανίδι, όντως σας αγαπάει. Αγαπάει το έργο του, αγαπάει την «δουλειά» του, αγαπάει τα τίμια χρήματα που πλήρωσαν αυτοί που τον αγαπάνε για να αγαπηθούν όλοι μαζί. Και κάπου εδώ ερχόμαστε στην αγάπη που πρόσφερα στους Ghost, χθες βράδυ. Και την ανταπόκριση που έλαβα.
3.20 βρισκόμουν σε ένα υπέροχο γλέντι, με κοψίδια και μουσικάρες (ελληνική μουσική από τις Αναφανδόν, τρεις κοπέλες που αγαπούν το ελληνικό τραγούδι και κάνουν τρελό κέφι, trust me) κάπου κοντά στο Μουζάκι Καρδίτσας, μέσα στο δάσος ξέρω γω, μετά από τα βαφτίσια της κόρης του αδερφικού μου φίλου. Η απόφαση έχει παρθεί μέσα μου και ξέρω πως εάν υπάρχει μισή πιθανότητα να δω τους Ghost παρέα με φίλους και όχι μόνος μου ανάμεσα σε βορειοευρωπαίους, θα πρέπει άμεσα να ξεκινήσω. 5 ώρες αργότερα και με μια στάση 5 λεπτών, άπειρη κίνηση και τρελές οδηγικές καγκουριές που δεν είμαι καθόλου περήφανος για αυτές, το ΟΑΚΑ βρίσκεται μπροστά μου. Με τις βασικές λειτουργίες μου στα κόκκινα και με το live έτοιμο να ξεκινήσει, απλά ξεχνάω τα πάντα και προσπαθώ να περάσω καλά, embracing the moment που λένε και στο χωριό μου.
Οι Ghost είναι μια υπέροχη κατάσταση αυτή την περίοδο και όλα πήγαν περίφημα και για αυτούς και για μένα, χωρίς παράπονα, χωρίς άνω κάτω τελείες, η μπάντα διανύει την χρυσή, συναυλιακά εποχής της, με τον χρόνο που καταναλώνεις παρακολουθώντας την, να μην είναι χαμένος. Η αγάπη που πρόσφερα για αυτήν την μιάμιση ώρα, μου επιστράφηκε πλήρως και επιπλέον, έλαβα ακόμα περισσότερη ανιδιοτελή αγάπη από όλους όσους συντέλεσαν στην παρουσία μου σε αυτήν την ψυχαγωγική διαδικασία. Τους ευχαριστώ όλους θερμά και είμαι σίγουρος πως θα ανταποδώσω.
Ας δώσουμε όμως αγάπη και σε άλλες περιπτώσεις που αξίζουν να απασχολούν τους εγκεφαλικούς μας δέκτες. Μην μπερδεύεστε μάγκες, η αγάπη είναι πλήρως εγκεφαλική διαδικασία, που απλά υπερπηδά την λογική και για να αιτιολογήσουμε τις πράξεις, βάζουμε στην εξίσωση και άλλα άσχετα όργανα που ουδεμία σχέση έχουν. Η λογική επιτάσσει να αναφερθούμε στον νέο δίσκο των Κορίνθιων Drama Noir, ως μια απολύτως επιτυχημένη απόπειρα να παιχτεί απολύτως επαγγελματικά ο δύσκολος ήχος του συμφωνικού black/death. Και λέω δύσκολος γιατί οι μπάντες που τον εκπροσωπούσαν έχουν πέσει στην λούπα της πλαστικής unholywood παραγωγής που δυστυχώς κάνει τα πάντα ίσιωμα, προβάλλοντας κάποιες βασικές μελωδίες και από υπόθεση τίποτα. Οι Δράμα Νουά, παίζουν βίαια το metal τους και όλα τα υπόλοιπα προστίθενται. Και αυτό είναι το κόλπο. Η ερώτηση είναι μία: Είναι οι Septic Flesh απ’τα Lidl; Η απάντηση είναι: Όχι μόνο δεν είναι αλλά θεωρώ ότι το Nightfall Upon the Asylum κοντράρει στα ίσια (και σε κάποιες περιπτώσεις, όπως το καβλερότατο Vultu Tenebrarum ξεπερνάει) το επίσης αξιόλογο Modern Primitive της θρυλικής μπάντας.
Σε όσους έχουν λείψει οι Placebo και τα τρομερά τραγούδια τους, τότε ας βρεθούν στην αγκαλιά των Αυστραλών RVG. Το φετινό Brain Worms είναι ένας alt/post-punk/rock’n’roll θρίαμβος που όσο ακούω τόσο μου αρέσει. Οι bittersweet μελωδίες και οι παθιασμένες ερμηνείες, βάζουν τρελό χέρι στην ψυχολογική σου κατάσταση, στοχεύοντας τόσο σε αυτά που θυμάσαι αλλά και σε αυτά που επιθυμείς να λάβεις από αυτήν την μουσική. Χορός; Check. Εκτόνωση; Check. Προβληματισμοί; Check. Καλαισθησία; Check. Ένα από τα φετινά σοκαριστικά δισκάκια που θεωρώ πως θα παίξουν βαθιά στις λίστες, ακόμα και αν θυμίζουν πολλά και διάφορα. Αρκεί που δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από κομματάρες όπως τα Midnight Sun, Nothing Really Changes, Squid κτλ.
Πήγε και έγραψε ο Μάρκος ο Φράγκος (μην ρωτήσετε κλγδα ποιος είναι ο Μάρκος ο Φράγκος) για τον φετινό δίσκο των Youth Valley που λέγεται Lullabies for Adults και άντε μετά εγώ να κάνω τι. Να πω καλά λόγια; Να κάνω κριτική; Δύσκολα πράγματα και καλό είναι να διαβάσετε εδώ εμπεριστατωμένα λόγια και όχι τρολ τσιτάτα εκ μέρους μου. Ο δίσκος είναι ταξίδι, άτυχοι όσοι τους ακούσατε μέσα στον ντάλια ήλιο στο Release, η δουλειά που έχουν κάνει απλώνει τα δίχτυα της μόνο βράδι και με δροσιά, με τα πόδια ανοικτά, απλωμένα στο κάγκελο του μπαλκονιού, φτηνή μπύρα και κράκερς, το αεράκι να σου χτενίζει ό,τι χρειάζεται χτένισμα τέλοσπάντων, το αλμπουμ αυτολογοκρίνεται έτσι και αλλιώς, αφού: Νανουρίσματα μόνο για Ενήλικους. Είναι καλός δίσκος αυτός, μάγκες, ακούστε τον. Το λέει και ο Μάρκος ο Φράγκος, όχι μόνο εγώ.
