Το ότι για να δούμε την τεράστια ασχήμια η οποία μας περιβάλει πρέπει να βρεθούμε εν μέσω μιας σοβαρής κοινωνικής κρίσης – πρέπει δηλαδή να δούμε να σκοτώνουνε μαθητή έξω από καφετέριες για να καταλάβουμε πως κάτι πάει στραβά με τις επιλογές μας – είναι η μεγαλύτερη ένδειξη πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Τίποτα ουσιαστικό μέχρι να ανοίξουμε τα μάτια μας καλά για δούμε όχι μόνο όχι μόνο τα φρικτά πράγματα που ξεσπάνε σαν πυροτέχνημα και τα ξεχνάμε εύκολα μόλις σβήσουνε, αλλά και τα όλα εκείνα όσα είναι γύρω μας καθημερινά και τα έχουμε καταπιεί σαν χάπι και τα οποία πια ούτε που μας αγγίζουνε.
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, ο μέσος άνθρωπος φρικάρει στο άκουσμα μιας πιο σκοτεινής μουσικής με στίχους που μιλούν για τον θάνατο και την απώλεια. Αλλά κάθε πρωί που κάνω την ίδια διαδρομή με τον ηλεκτρικό δεν έχω δει ούτε έναν να φρικάρει ή να εντυπωσιάζεται από τη θέα του κυριολεκτικά ακάλυπτου νεκροταφείου στα Άνω Πατήσια – ο τοίχος του οποίου είναι τόσο χαμηλός, ώστε σου επιτρέπει, αν κοιτάξεις προσεχτικά, να δεις ακόμα και λεπτομέρειες πάνω στα μνήματα. Οι κύριοι και οι κυρίες κοιτούν έξω από το παράθυρο και χαζεύουν αμέριμνοι, λες και περνάνε από το Ηyde Park για να ταΐσουνε τις πάπιες. Τόσο πολύ έχουνε μυηθεί στη θέα του άσχημου.
Από την άλλη, στην Ελλάδα είναι απαγορευμένη η αποτέφρωση των νεκρών – επισήμως γιατί δεν το επιτρέπει η θρησκεία μας. Ανεπισήμως γιατί πώς αλλιώς θα έχουνε σίγουρα τα λεφτά οι εκκλησίες και οι παπάδες από τις κηδείες και τα μνημόσυνα; Επειδή όμως το ανθρώπινο είδος συνηθίζει να αυξάνεται και να πληθύνεται, έχουμε φτάσει προ πολλού στο σημείο οι νεκροί μας να μην χωράνε στον χώρο ο οποίος είναι διαθέσιμος για ταφές. Η λύση που σκεφτήκανε είναι σε 3 χρόνια να τους βγάζουνε ώστε να μπει κάποιος άλλος στη θέση τους… Και οι οικογένειες που πρέπει να ξαναζήσουνε έναν τέτοιον πόνο από την αρχή κλαίνε απεγνωσμένα πάνω από τάφους και δίπλα σε παπάδες γιατί έχουνε μάθει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις έτσι γίνεται. Και δεν υπάρχει ούτε ένας από αυτούς να φωνάξει ότι πρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας όλα αυτά που ξέραμε και που ήμαστε μέσα τους βυθισμένοι. Και να διεκδικήσουμε πρώτα απ’ όλα μια καθημερινότητα με λιγότερη ασχήμια και λιγότερο μάταιο πόνο. Και μετά να ξεκινήσουμε εκστρατείες ή/και φωτιές για να διορθώσουμε τα άλλα…
Αναστασία Τουρούτογλου
