Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
τείνω πλέον να πιστεύω ότι οι κυρίες και κύριοι δημοσιογράφοι διάγουν μια πολύ ανιαρή ζωή, αφού συχνά-πυκνά αρέσκονται να ανακαλύπτουν την πυρίτιδα, που τελευταίως παίρνει τη μορφή της εγκληματικότητας. Ή μήπως δεν πρέπει να τους λυπηθώ, αλλά να υποψιαστώ ότι αυτό δεν είναι τυχαίο, σε μια εποχή που συζητείται συνεχώς ο ρόλος και ο (παλιο)χαρκτήρας της Αστυμονίας; Κι ενώ είπα να αφήσω στην καινούργια χρονιά πίσω μου τα παλαιοκομμουνιστικά αντανακλαστικά μου, δεν μπορώ να αφήσω και τη μνήμη μου: ληστείες, απαγωγές και αιματηρά ξεκαθαρίσματα του υποκόσμου πάνοτε γίνονταν στην Ελλάδα. Κι αν ανησυχούμε τόσο για το έγκλημα, γιατί δεν σχεδιάζουμε την πρόληψή του, αλλά κοπτόμεθα για την καταστολή του; Μάλλον γιατί πολιτικά δύσκολα μαζεύεται η φτώχεια και η πάσης φύσεως βία του συστήματος, ενώ η περίφημη αναδιοργάνωση των σωμάτων ασφαλείας πουλάει περισσότερο, με την ξαφνική εμφάνιση πολλών νοσταλγών της τάξης και ασφάλειας επί Ολυμπιακών 2004, όταν εντέχνως περιορίστηκαν πολλές ατομικές ελευθερίες. Τελικά – και για καθαρά κοινωνικούς λόγους – προτιμώ οι κυρίες και κύριοι δημοσιογράφοι να διάγουν μια ανιαρή ζωή...
Όλγα Θεοδωροπούλου
