Πριν από μια βδομάδα προσπαθούσα να κάνω, έστω σε αδρές γραμμές, μια πρώτη ανάλυση για το τι γίνεται στην Αθήνα. Ήταν νύχτες και μέρες που ακόμα η δολοφονία ήταν νωπή, τα αισθήματα εν βρασμώ και οι σκέψεις ανάκατες. Τώρα όμως η εξέγερση (ξέσπασμα σύμφωνα με κάποιους περισσότερο διακριτικούς) έχει πάρει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Οι μαθητές και οι φοιτητές που γέμισαν τους δρόμους (όχι με το ΚΚΕ αγαπητή Λιάνα) είχαν σαφέστατους λόγους που κινητοποιήθηκαν. Οι ζωές τους είναι κατά βάθος ένα χάλι. Δεν χωράει αμφισβήτηση ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, όταν είσαι καταδικασμένος να ζήσεις χειρότερα από τους γονείς σου. Τα μπάχαλα και τα πλιάτσικα δεν ανήκουν σε αυτούς, ούτε σε όποιον αναγνωρίζει την κατάσταση στην κοινωνία. Και είναι μεγάλη μαγκιά το να τρως δακρυγόνα για χάρη άλλων, αλλά να επιμένεις πιστεύοντας ότι κάτι θα αλλάξει…
ΥΓ: Στην Ήπειρο, μετά τις κηδείες στήνουν μεγάλα γλέντια για να αποχαιρετίσουν αυτούς που φεύγουν. Είναι η πιο συνεπής στάση. Γι’ αυτό απόψε όλοι στο Κ44. Όχι μόνο για να αποχαιρετίσουμε τον Αλέξη, αλλά για να αποχαιρετίσουμε την υποκρισία…
Νίκος Σβέρκος
