Δευτέρα 17 Νοέμβρη 2008 έρχεται. Ιδανική ευκαιρία για να φάμε μερικά λεπτά στην εξέγερση που σφράγισε τον βάλτο της επταετίας και άνοιξε τη χοάνη της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Γιατί χοάνη; Γιατί κάθε φορά που αφύσικη και ξαφνική δύναμη κόβει τη φυσική ροή ενός ποταμού όταν το φράγμα σπάσει, το νερό είναι ορμητικό όσο ποτέ. Και το ζήσαμε με τον καλύτερο τρόπο στην Ελλάδα. Επιστρέφουμε. Πάντα στο σχολείο συνδέαμε την επέτειο του Πολυτεχνείου με ημιαργία γιατί ήταν ένα γεγονός περίεργο που χρειάζεται ξεκούραση. Λίγο αργότερα, στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, μας μίλησαν για εκείνους που «πρόδωσαν» το Πολυτεχνείο, που «εξαργύρωσαν» τη συμμετοχή τους και κέρδισαν αξιώματα. Αυτή είναι αναμφίβολα μια άποψη που έχει η πλειοψηφία. Πρόκειται για ξεκάθαρες μπούρδες. Γιατί; Γιατί, οι φοιτητές, οι οποίοι έκαναν την κατάληψη, δεν ήταν υπεράνθρωποι, δεν ήταν μια κάστα, δεν είχαν μαγικές ικανότητες ούτε ήξεραν απ’ έξω την ιστορία και τις ιδιοτροπίες της πολιτικής. Ήταν απλά νέοι άνθρωποι που ασφυκτιούσαν. Τίποτα παραπάνω. Ήταν άνθρωποι με ανάγκες αντίστοιχες με εκείνους που κατέλαβαν τα πανεπιστήμιά τους πρόπερσι για να μην καταστραφούν. Ήταν ίδιοι με όσους βλέπουν, έστω παροδικά, τα προτερήματα της συλλογικής μάχης έναντι της ατομικής μιζέριας. Αυτό και τίποτα παραπάνω. Κανείς δεν ξέρει τι επιλογές θα κάνουμε σε λίγα χρόνια όλοι μας, τι θα μας επηρεάσει το επόμενο διάστημα, πώς θα σκεφτόμαστε σε λίγους μήνες. Όλα είναι σχετικά. Το τώρα πρέπει να μας νοιάζει, γιατί φτιάχνει το μετά...
Νίκος Σβέρκος
